Το μνημόνιο, ο Τσολάκογλου, οι νενέκοι κι εμείς

Στα εργατικά επιστρέφουμε στην δεκαετία του 20, στα συνδικαλιστικά, στο ποτέ, στα ασφαλιστικά, το ίδιο. Και όλα αυτά μόνο με την υπογραφή του Παπακωνσταντίνου!!! Αυτός είναι ο «άνθρωπος» που αποφασίζει, αν θα πεθάνουμε η όχι…! Μόνος…

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτοί οι ηλίθιοι (στους βουλευτές αναφέρομαι) ήξεραν τι ψήφιζαν… Αν αυτοί οι γελοίοι ήξεραν που έβαζαν την υπογραφή τους… αν αυτοί οι απατεώνες ήξεραν σε τι μας καταδίκαζαν… Δεν εννοώ τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Παπακωνσταντίνου, επειδή αυτοί γνώριζαν πολύ καλά που παρέδιδαν την χώρα… Εννοώ τους υπόλοιπους νενέκους, τα δειλά μικρά πλασματάκια, που κρύβονται πίσω από τα οφέλη της ιδιότητάς τους και τρέμουν την στιγμή που θα βρεθούν εκτεθειμένοι, χωρίς υπερδικαιώματα, απέναντι στους πολίτες της χώρας, τους οποίους υποτίθεται πως υπηρετούν…

Μήπως έφτασε η στιγμή που θα πρέπει όλοι μας να απευθύνουμε μία σειρά από πολύ σοβαρά ερωτήματα προς τους εαυτούς μας;

Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε την.. κατάλυση της Δημοκρατίας μας, έστω και αυτής της κακής δημοκρατίας που μέσα από τα λάθη και τα κενά της δημιούργησε μία σειρά από ανθρωπόμορφα πλάσματα που μέχρι χθες ζούσανε από το ψέμα και από τις κλοπές εις βάρος του ίδιου του κράτους, αλλά σήμερα επιθυμούν να ζήσουν με το αίμα των πολιτών αυτής της χώρας…

Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε την διάλυση της κοινωνίας μας, από «θεσμούς» και διάφορα εξαμβλώματα που δημιουργούν εκείνοι που δεν πιστεύουν στην αναγκαιότητα κανενός θεσμού (εκτός εάν εξυπηρετεί τα προσωπικά τους συμφέροντα)
Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε να συνεχίζεται το ξεπούλημα της χώρας μας;

Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε την καταβαράθρωση του κοινωνικού μας ιστού;
Για όλα αυτά και για άλλα (παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, εργατικά δικαιώματα, ανθρώπινα δικαιώματα κ.α.) απαιτείται πλέον ξεσηκωμός. Πραγματικός ξεσηκωμός, για να γνωρίσουν επιτέλους οι νενέκοι πως τα πραγματικά τους αφεντικά είναι οι πολίτες και κανείς άλλος… Και αυτό πρέπει να γίνει πριν χάσουμε τη χώρα μας, πριν χαθούμε εμείς, οριστικά και αμετάκλητα από ένα τσούρμο ανήθικων μισελλήνων που μπόρεσαν να ελιχθούν και μέσα από μεγάλα «χρέη» (προσωπικά τους) να διεκδικούν σήμερα να ξεχρεώσουν ξεπουλώντας όλα όσα δεν τους ανήκουν…

Οι αγώνες για την δημοκρατία απαιτούν αυτογνωσία και κυρίως αποφασιστικότητα. Σήμερα, δεν είμαστε καν στο σημείο να ελπίζουμε πως θα μας λυπηθεί κάποιος λοχίας… Σήμερα, είμαστε ένας λαός που χωρίς ηγεσία καλείται να παλέψει για όσα του κλέβουν… για την ίδια του τη ζωή! Και σήμερα, το αδίστακτο καθεστώς, γνωρίζοντας την αδυναμία της μη ηγεσίας, γίνεται αδυσώπητο, αδίστακτο πραγματικά και σαρκάζοντας εφαρμόζει τη δύναμη του λαού απέναντι στον ίδιο τον λαό!!! Είναι δεδομένο πως η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη και ήδη κάποιοι (πολιτικοί και ΜΜ"Ε") προετοιμάζουν την εναλλακτική τους λύση, για το μετά…

Μένουμε, όλοι μας, να ευχόμαστε πως κάποια πολιτικά δύναμη, κάποιος πολιτικός ηγέτης, θα ηγηθεί μίας ήρεμης και πολιτικής επανάστασης ή πως κάποια προσωπικότητα θα μπορέσει να σηκωθεί και να συγκεντρώσει κάτω από ένα πολιτικό-λαϊκό μανιφέστο τους πολίτες γύρω του (δυστυχώς αυτή η περίπτωση απαιτεί "εργασία" πολλών μηνών στην καλύτερη περίπτωση) ειδάλλως πολύ φοβάμαι πως αυτοί που τραβάνε το σχοινί θα δούνε να έρχεται προς τα επάνω τους κάτι πολύ μεγάλο, πολύ καταστροφικό και με πολύ άγριες διαθέσεις... και αυτό το κάτι, λέγεται λαός... και πραγματικά λυπάμαι (αν και δεν θα έπρεπε) όλους εκείνους που θα βρεθούν απέναντι στην οργή του Ελληνικού λαού...
από το Ας μιλήσουμε επιτέλους η φωτό είναι του Στέλιου Τσαγκρή