Τι θα κάνει το έθνος των πασόκων;

Το θυμάστε; Τα πρώτα 28 δισ. που έδωσε ο Καραμανλής στις τράπεζες, ο Παπανδρέου τα είχε χαρακτηρίσει λευκή επιταγή, καταγγέλλοντας ότι μ’ αυτά ενισχύονται οι τραπεζίτες να αντιμετωπίσουν τις επισφάλειες και τα ανοίγματά τους και όχι η ρευστότητα στην πραγματική οικονομία! Καλούσε μάλιστα την τότε κυβέρνηση να συνδέσει την ενίσχυση προς τις τράπεζες με την παροχή εκ μέρους τους εγγυήσεων ότι τα λεφτά θα πάνε σε νέα ή αναχρηματοδοτούμενα δάνεια προς επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Εδώ γελάνε, θα πείτε. Ίσως και να γελάνε, ίσως όμως και να κλαίνε. Γιατί από τότε ο Παπανδρέου προίκισε τις τράπεζες με άλλα 50 περίπου δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά η αγορά είναι πιο στεγνή από ποτέ, η εξουσία των τραπεζών πιο απόλυτη από ποτέ, κι ο Παπανδρέου μια χαρά στην πολιτική του υγεία. Τόσο μια χαρά και τόσο σίγουρος για το νέο δίκιο του, που να χαρίζει στις τράπεζες, αμέσως μόλις πέρασαν το stress test, άλλα 25 δισ. ευρώ, χωρίς καμιά απολύτως εγγύηση από αυτές που απαιτούσε στην περίοδο του σοσιαλισμού του, πριν ανακαλύψει τη γοητεία της βαρβαρότητάς του.

Θα μπορούσε να θυμηθεί και να... θυμίσει κανείς πάμπολλα τέτοια και χειρότερα, μερικά από τα οποία έχουν πια καταντήσει ανέκδοτα. Τι έλεγε ο Παπανδρέου για δημόσιο τραπεζικό πυλώνα και τι κάνει. Τι έλεγε για τις ΔΕΚΟ και τι κάνει. Τι έλεγε για μισθούς και συντάξεις και τι κάνει. Τι έλεγε για τα λεφτά που υπάρχουν και τι κάνει. Τι έλεγε για τον μεγάλο εχθρό της ανάπτυξης, τη λιτότητα, και τι κάνει. Τι έλεγε για πολύ συγκεκριμένα ζητήματα, για τη ΔΕΗ, για τον ΟΣΕ, για την αυτοδιοίκηση, και τι κάνει.

Έχουν νόημα όλα αυτά; Δεν αποτελεί η δημαγωγία στα όρια της απάτης τον κανόνα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στα δυο κόμματα εξουσίας; Δεν έχει βγει τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ο Σαμαράς με πρόγραμμα εξόδου από το Μνημόνιο και τις δουλείες του; Δεν έκλαψε σχεδόν ο Παπανδρέου για τη μοίρα των φτωχών και δεν κατάγγειλε ο ίδιος την πολιτική του ως κοινωνικά άδικη και σκληρή, μέχρι να δει το φως του και να αρχίσει να μιλάει για μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν εκ βάθρων τη χώρα; Δεν αντιγράφει και σ’ αυτό ακόμα τον προηγούμενο, που άρχισε με την ήπια προσαρμογή και κατέληξε στη λογοδιάρροια των μεταρρυθμίσεων;

Επειδή όμως αυτή τη φορά το πέρασμα από τον σοσιαλισμό της προεκλογικής σάχλας στη βαρβαρότητα έγινε πολύ γρήγορα. Επειδή επίσης η απέχθεια προς την απάτη και τους απατεώνες μεταφράζεται, κάπως, σε κάποιο βαθμό, εξαιτίας των μέτρων αφανισμού, σε κατακραυγή για το πολιτικό σύστημα. Επειδή η παρουσία της τρόικας κάνει τα πράγματα απεχθή, βαριά, κατοχικά. Επειδή όλα αυτά, καλό θα είναι να θυμάται κανείς και να θυμίζει. Γιατί το καλαμπούρι δεν είναι πια καθόλου καλαμπούρι, και για να επιστρατεύσουμε τον Μαρξ: Δεν φτάνει να λέμε μόνο, όπως κάνουν οι Γάλλοι, πως το έθνος τους αιφνιδιάστηκε. Σε ένα έθνος και σε μια γυναίκα δεν συγχωρείται η απροφύλαχτη στιγμή, όπου ο πρώτος τυχών τυχοδιώκτης θα μπορούσε να τη βιάσει.

Εντάξει, ο Παπανδρέου δεν είναι ο πρώτος τυχών τυχοδιώκτης, σ’ αυτό μπορούμε να συμφωνήσουμε. Αλλά ότι χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί ακόμα τον πιο ακραίο λαϊκισμό, ότι επιδίδεται με άνεση στις πολιτικές κωλοτούμπες, ότι λέει με την ίδια πεποίθηση σήμερα τα εντελώς αντίθετα απ’ όσα έλεγε χτες, είναι γεγονός που πολύ δύσκολα μπορεί να το αμφισβητήσει οποιοσδήποτε. Άλλο πράγμα αν έχουν κατασκευαστεί σε χρόνο μηδέν οι κατάλληλες μπαρούφες για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα, έχουν εφευρεθεί οι νέοι εκβιασμοί και τα νέα διλήμματα, έχει μπει στον ζυγό ακόμα και η δύστυχη πατρίδα, η οποία και βιάζεται και καλείται να το απολαύσει.

Και λοιπόν; Και λοιπόν, κάτω από αυτή τη φάβα υπάρχει λάκκος. Διότι αν ο Παπανδρέου είναι το σύνολο των μεταμορφώσεών του (ας μη μιλήσουμε για τον Σαμαρά...), αν από τη μια διακηρύσσει τον υπέρ πάντων αγώνα και από την άλλη παίζει τον μεταρρυθμιστή στην πλάτη μας, τι μπορεί να περιμένει ακόμα από αυτόν το έθνος των πασόκων; Ώς πότε θα ζουν την απροφύλαχτη στιγμή τους; Θα το πάρουν απόφαση να κινηθούν έστω τώρα, στις δημοτικές, ή θα σπεύσουν πάλι, εν δυο, εν δυο, να αποτίσουν τιμές στην τρόικα; Θα δουν τελικώς κάποτε τον γυμνό βασιλιά που ενθρόνισαν και στηρίζουν ή θα περιμένουν να καταντήσουν γυμνοί όλοι τους;
του Θανάση Καρτερού στο citypress-gr