Μερσεντές ή…Autobianchi!

Ζητώ την κατανόησή σας για τη σημερινή μου blog-άποψη που καταθέτω με ειλικρινή πρόθεση καλόγουστου-καλοκαιριάτικου χιούμορ ως αντιστάθμισμα στους δύσκολους καιρούς που μας επιβλήθηκαν από την τρόικα και το ΠΑΣΟΚ…

Θα σας υπενθυμίσω το σουξέ της δικής μας νιότης όπου ο γνωστός μας τροβαδούρος δήλωνε μισό-αστεία μισό-σοβαρά πώς «δεν το ξανακάνει σε αουτομπιάνκι...» πιστοποιώντας την ανεπανάληπτη γοητεία αλλά και τις εγγενείς δυσκολίες του...να προσπαθείς να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα μέσα στο αυτοκίνητό σου, ιδιαίτερα όταν αυτό διαθέτει μόνο τον απειροελάχιστο χώρο του γνωστού ιταλικού μοντέλου!

Όχι, ειλικρινά, δεν προτίθεμαι ξαφνικά στην μέση του φετινού καλοκαιριού που ήδη μας έχει «ψήσει» κυριολεκτικά να ξεπεράσω τα όρια ευπρέπειας που απαιτούνται από τα κείμενα ενός πανεπιστημιακού δάσκαλου, αλλά, όπως έχετε διαπιστώσει τα τελευταία χρόνια που «blog-άρω» στο δικό μου στυλ εντάσσεται και η προσπάθεια προσέγγισης των θεμάτων μου με μια ικανή δόση υγιούς χιούμορ.

Και είναι το... ευλογημένο το χιούμορ «αγαθό σε ανεπάρκεια στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και ας όψονται για αυτό κυρίαρχα οι «πολιτικάντηδες» οι οποίοι αγνοώντας τις θετικές λειτουργίες του, έκρυψαν πίσω από τη σοβαροφάνειά τους την εμφανή έλλειψη της δικής τους σοβαρότητας αρνούμενοι τις θεραπευτικές λειτουργίες του χιούμορ!

Ακόμη και εκείνος ο μεγάλος Φορντ βοηθώντας ως γενναιόδωρος πάτρωνας τις υποκριτικές τέχνες είχε παραδεχθεί αυτό που επί δεκαετίες ολόκληρες διδάσκει το παγκοσμίου φήμης Actors Studio της Νέας Υόρκης «...ότι δηλαδή μόνο ένας εξαιρετικά ταλαντούχος δραματικός ηθοποιός μπορεί να κάνει επιτυχημένη κωμωδία, και αντίστροφα ο χαρισματικά ταλαντούχος κωμικός μπορεί και συχνά δημιουργεί τις δραματικές προϋποθέσεις για ειλικρινές, βαθύ και λυτρωτικό κλάμα...»

Σε κάποιες άλλες εποχές όταν σχεδόν μισό αιώνα πριν βρέθηκα έφηβος φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης για να σπουδάσω Κοινωνιολογία και Ψυχολογία ανακάλυψα ότι, ελλείψει «γκαρσονιέρας» της πατροπαράδοτης δηλ. ερωτικής φωλιάς καθιερωμένης στην ελλαδική επικράτεια, οι ερωτευμένοι νεολαίοι της Αμερικής σύχναζαν με τα αυτοκίνητα των γονιών τους ή τα δικά τους καθότι το αυτοκίνητο ήταν πάμφθηνο (σας αποκαλύπτω το επτασφράγιστο προσωπικό οικονομικής φύσεως μυστικό μου ότι το πρώτο μου αυτοκίνητο, μια Chevrolet BelAir στη Μασαχουσέτη το είχα αγοράσει με 82 δολάρια ή εάν θέλετε 2,460 δραχμές στα μέσα της δεκαετίας του 1960) ή στα Drive In όχι για να δούνε το κινηματογραφικό έργο αλλά για να βιώσουν τα δικά τους ερωτικά σενάρια πρωταγωνιστώντας σε αυτά, ή σε «lovers lanes» (για τη νεολαία ο όρος δεν απαιτεί μετάφραση..)

Εμείς στην χώρα της φαιδρής πορτοκαλιάς δημιουργήσαμε τις αντίστοιχες με τις αμερικανικές κοινωνιολογικές δομές σε απόμερες τοποθεσίες των κακόγουστων αστικών μας κέντρων αλλά μας προέκυψαν ηδονοβλεψίες και τυχοδιώκτες και θα το υπενθυμίσω στους συνομήλικούς μου (και καλά θα κάνουν να το εξομολογηθούν στα παιδιά τους με ευκαιρία τις πρόσφατες συζητήσεις για Τζούλια, Ντούβλη και Λάουρα) στα ελληνικά Drive In είχαν κυριαρχήσει φιλμ όπου οι ήρωες τύπου Γκουζγκούνη δεν έδιναν δυνατότητες στα νέα παιδιά να γράψουν τα δικά τους...ερωτικά σενάρια ή και όταν αυτό ήταν εφικτό για μερικές πραγματικά ρομαντικές ψυχές παρεμβάλλονταν η χυδαιότητα του προβαλλόμενου στην οθόνη πορνό, και μαζί η έλλειψη λειτουργικότητας του «παλκοσένικου» καθότι άλλο να «το κάνεις» σε μία Φορντ, Μπιούικ ή Σεβρολέτ και άλλο σε ένα...αουτομπιάνκι!..

Βέβαια σε κάθε ελληνικό αστικό κέντρο, πέραν της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, για τα νέα παιδιά που ήδη έχουν αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης είναι γνωστές οι καθιερωμένες «lovers lanes».
Προχτές ο καλαμπουρτζής της παρέας μας Αλέξης δήλωσε ότι θα άλλαζε, ευχαρίστως, τη Μερσεντές του με αουτομπιάνκι για να ξαναγίνει…ευέλικτος!...

του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ