Κυνηγάμε το παγόβουνο να πέσουμε πάνω;

Μπορούμε να αποφύγουμε το παγόβουνο;...

Κάναμε λάθος απολογήθηκε προχθές ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Πάγκαλος, σε τηλεοπτική εκπομπή όταν ρωτήθηκε για αλλαγή πλεύσης της κυβέρνησης στο θέμα του ΟΛΠ και της Cosco.

O κ. Πάγκαλος ρωτήθηκε πως από την κυβερνητική θέση της κας Κατσέλη και άλλων στελεχών περί επαναδιαπραγμάτευσης της συμφωνίας φτάσαμε κάθε υπουργός να προτείνει και κάτι στον κάπτεν Γουέι να αγοράσει. Σε σημείο που ο επικεφαλής της Cosco να επαναλαμβάνει ότι "δεν είμαι αρμόδιος για τραίνα, αεροδρόμια, νερά και ενέργεια αλλά θα ενημερώσω τους αρμοδίους όταν επιστρέψω στην Κίνα".

Το "κάναμε λάθος" είναι μια απάντηση εντιμότερη από το κακορίζικο κουκούλωμα παρόμοιων παλινδρομήσεων. Π.χ. παρατηρώ το σκάνδαλο των νοσοκομειακών χρεών που εκτινάχθηκαν πέρα από κάθε έλεγχο τα τελευταία χρόνια και η αξιωματική αντιπολίτευση πολιτεύεται σήμερα σαν μην αφορά την ίδια και αυτή η πυρηνική βόμβα που τοποθετήθηκε στα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας.

Από την άλλη η... κυβέρνηση κινδυνεύει να ενταχθεί στην κατηγορία της νεοελληνικής ρήσης: από τότε που βρέθηκε το συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο..

Στα πόσα λάθη καίγεται κάποιος δημόσιος λειτουργός;

Ειδικά σε μια περίοδο που ημεδαποί και αλλοδαποί ειδικοί και μη αμφισβητούν την δυνατότητα της χώρας να αποφύγει τη χρεοκοπία.

Η χώρα βρίσκεται στη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση και τέτοιες κρίσεις οδηγούν σε καταστροφές αν δεν προληφθούν με ευρείες ανατροπές. Για κάποιους η κυβέρνηση βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση (πάταξη φοροδιαφυγής, μητρώο αμοιβών δημοσίων υπαλλήλων, ποινικοποίηση διαφθοράς, αναμόρφωση πελατειακού συστήματος με αλλαγή εκλογικού συστήματος κλπ.) αρκεί να μεθοδεύσει εγκαίρως και την εφαρμογή τους...
Σε έναν τομέα η κυβέρνηση δεν τόλμησε να αλλάξει τίποτα. Είναι ο πλέον καίριος τομέας για την αποφυγή της χρεοκοπίας και της ανάπτυξης. Είναι η φορολογία.

Πρώτον: Όσο ο φορολογικός κώδικας μοιάζει με 10τομη εγκυκλοπαίδεια με χιλιάδες υψηλούς συντελεστές και χιλιάδες απαλλαγές η διαφθορά και η φοροδιαφυγή είναι απίθανο να ελεγχθούν. Στον φόρο των επιχειρήσεων μερικές σελίδες με Α4 είναι υπεραρκετές...

Δεύτερο: Με φορολογικό συντελεστή διανεμόμενων κερδών στο 40% είναι σαν να αναζητάς κορόιδα ή απατεώνες να επενδύσουν στη χώρα. Κορόιδα γιατί κάποιος με λιγότερο ρίσκο μπορεί να έχει καλύτερες αποδόσεις στις τραπεζικές καταθέσεις και τα ομόλογα. Απατεώνες γιατί μόνο όποιος ξεκινά να κλέψει δεν ενδιαφέρεται για τον φορολογικό συντελεστή. Με τα σημερινά δεδομένα που μιλάμε ο φόρος που πληρώνουν οι επιχειρήσεις δεν ξεπερνά τα 5 δισ. Ευρώ. Βλέπε: Φόρος 40%: Πολύ κακό για το τίποτα...

Με άλλα 10 που πληρώνουν τα φυσικά πρόσωπα αθροίζουμε τα ¾ από τα έσοδα των ελληνικών αμέσων φόρων. Στην ουσία αυτή η αύξηση, θεωρητικά, δεν αναμένεται να προσφέρει πάνω από 1-2 δισ. Θεωρητικά, γιατί στην πράξη θα επιφέρει μείωση των εσόδων.

Αντίθετα ένας ενιαίος φορολογικός συντελεστής επιχειρηματικών κερδών (αλλά και φυσικών προσώπων στη συνέχεια) από 10-20% θα λειτουργούσε καλύτερα για όλες τις πλευρές.

Οι επιχειρήσεις από φέτος δεν θα έκρυβαν τα κέρδη σε σύγκριση με πέρυσι και θα αυξάνονταν τα έσοδα.

Ένα κομμάτι της μόνιμης φοροδιαφυγής θα είχε λιγότερα κίνητρα και θα αυξάνονταν τα έσοδα. Αν μιλάμε για 30% του ΑΕΠ παραοικονομία μιλάμε για σημαντική αύξηση.

Η μικρή φορολογία θα ήταν κίνητρο για επενδύσεις αφού θα συνέφερε σε κάποιον να επιχειρήσει ή να συμμετάσχει σε επιχείρηση παρά να περιμένει από τον τόκο.

Θα δημιουργούνταν θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα άρα νέο εισόδημα άμεσης και έμμεσης φορολογία.

Η Ελλάδα σαν χώρα της ευρωζώνης θα αποκτούσε πλεονέκτημα έναντι γειτονικών χωρών με μικρούς συντελεστές.

Μια φορολογική επανάσταση σε συνδυασμό με μια επανάσταση στην δημιουργία φιλικού περιβάλλοντος στην ίδρυση και λειτουργία των επιχειρήσεων θα ήταν ικανή να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο πριν και για πάντα από το δίαυλο της χρεοκοπίας.

Χωρίς αυτές όποια μέτρα και να πάρουμε πλέουμε κατευθείαν στο παγόβουνο...
από το capital