Το Ισραήλ και το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής του…

Σε μια κίνηση που κρίνεται επιεικώς ως προκλητική και απαράδεκτη, ισραηλινοί καταδρομείς εισέβαλαν σε πλοία που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στους Παλαιστίνιους που βρίσκονται αποκλεισμένοι στη Γάζα, προκαλώντας το θάνατο τουλάχιστον 20 συμμετεχόντων στην αποστολή και τον τραυματισμό δεκάδων.

Το τραγελαφικό είναι πως οι 10.000 τόνοι που μετέφερε το κονβόϊ δεν αποτελεί παρά μια παρανυχίδα για τις ανάγκες του παλαιστινιακού λαού. Και αντί το Ισραήλ να αφήσει να μεταβεί εκεί η ανθρωπιστική βοήθεια χωρίς να «ανοίξει ρουθούνι» έκανε αυτό που δεν έπρεπε. Όχι μόνο σταμάτησε τον πλου των σκαφών αλλά και τους επιτέθηκε αφαιρώντας τη ζωή αόπλων πολιτών ξένης εθνικότητας.

Το αποτέλεσμα ήταν το Ισραήλ να στείλει για μια ακόμη φορά το μήνυμα: «Πρώτα πυροβολούμε, μετά ρωτάμε», με την κυβέρνηση Νετανιάχου να κάνει ίσως το πιο ολέθριο σφάλμα της μέχρι σήμερα διακυβέρνησής της.
‘Η μήπως όχι;

Για πρώτη φορά μετά από... δεκαετίες το Ισραήλ είναι απομονωμένο από τη διεθνή κοινότητα. Η Ουάσιγκτον είναι σφόδρα δυσαρεστημένη με την. πολιτική που ακολουθεί το Τελ Αβίβ απέναντι στις διαπραγματεύσεις με το παλαιστινιακό κράτος, η περίφημη «συμμαχία της σκιάς» μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας αποτελεί παρελθόν, οι σχέσεις με την Αίγυπτο και την Ιορδανία έχουν «παγώσει», η οικονομική κρίση στο εσωτερικό του εβραϊκού κράτους μεγαλώνει και φυσικά η κυβέρνηση συνασπισμού Εργατικών-Λικούντ δέχεται τα πυρά ομοθυμαδόν για την πολιτική που ασκεί σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Παράλληλα όμως η ισραηλινή κοινωνία έχει αρχίζει να αντιδρά έντονα. Ο μύθος μιας νέας «Σοά» (ολοκαυτώματος) από τους εχθρούς αρχίζει να ξεφτίζει. Η ιδέα στην οποία γαλουχήθηκαν τρεις γενιές ισραηλινών πολιτών είναι πια αδύναμη. Οι δεκαοχτάχρονοι δεν επιθυμούν πια να πυροβολούν αμάχους και «κακούς» παλαιστίνιους, ζητούν να έχουν τα αυτονόητο και να μην σπαταλούν 2,5 χρόνια της πιο ανέμελης φάσης της ζωής τους πυροβολώντας και σκοτώνοντας. Δεν επιθυμούν να επιτίθενται απέναντι σε αόρατους εχθρούς. Το Ισραήλ δεν βρίσκεται σε πόλεμο. Ούτε τα «πυροτεχνήματα» ή ρουκέτες «Κασάμ» αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια των Ισραηλινών.

Παράλληλα, οι αντιρρησίες συνείδησης πολλαπλασιάζονται. Αξιωματικοί και των τριών όπλων των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων αρνούνται να εκτελέσουν διαταγές που αφορούν βομβαρδισμούς σε αστικές παλαιστινιακές περιοχές, και δεκάδες-αν όχι εκατοντάδες-έφεδροι στρατιώτες συμμετέχοντες σε στρατιωτικές επιχειρήσεις νοσηλεύονται σε κλινικές ή παρακολουθούνται από ψυχολόγους.

Οι διεθνείς εκθέσεις για τις δύο πρόσφατες στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του Λιβάνου και της Γάζας από τους διεθνείς οργανισμούς ήταν καταπέλτης. Χρήση όπλων που απαγορεύονται: Υποπυρομαχικά διασποράς και λευκός φώσφορος κατά αμάχων.
Όμως τελικά ποιος νοιάζεται για το δίκαιο των ενόπλων συρράξεων και τα δικαιώματα των αμάχων; Εξάλλου οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν πως: «Η πρώτη απώλεια σε έναν πόλεμο είναι η αλήθεια και οι νόμοι».

Και το Ισραήλ, είναι δυστυχώς μια χώρα που το αποδεικνύει αυτό.
Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση Νετανιάχου χρειαζόταν άμεσα μια ευκαιρία για να τραβήξει το διεθνές ενδιαφέρον και να αποπροσανατολίσει τη ισραηλινή κοινή γνώμη, έχοντας παράλληλα κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη των σκληροπυρηνικών ψηφοφόρων της που ζητούν τον διωγμό των Παλαιστινίων από τη «γη της Επαγγελίας»…

Αυτό όμως που οι κυβερνήσεις του Ισραήλ δεν έχουν καταφέρει να συνειδητοποιήσουν από το 1973 και μετά είναι πως η ειρήνη έχει και αυτή το αντίτιμό της αλλά επιτρέπει στους ανθρώπους να αναπτυχθούν. Δεν νομίζω πως κάποιος Παλαιστίνιος που θα έχει το νερό του, το ρεύμα του, τις στοιχειώδεις κοινωνικές παροχές και την εργασία του, που θα ζει εν ολίγοις αξιοπρεπώς, θα επιχειρήσει να επιτεθεί εναντίον του Ισραήλ. Όταν όμως εξαθλιώνεις αυτούς τους ανθρώπους και τους φτάνεις στα όρια του εξευτελισμού, παραβιάζοντας την χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ, φτιάχνοντας τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης (τι οξύμωρο άραγε, οι διωκόμενοι έγιναν διώκτες), δεν μπορείς να περιμένεις τίποτε περισσότερο από το να αντιδράσουν.

Η Αννα Φρανκ, οι «δίκαιοι των Εθνών» και πόσοι ακόμη Εβραίοι που διώχθηκαν θα είχαν γυρίσει το κεφάλι τους αν ζούσαν σήμερα και έβλεπαν το κράτος τους τι κάνει. Και δεν είναι οι σημερινοί 20 ή 30 νεκροί. Είναι η ακολουθούμενη πολιτική των όπλων. «The shooting policy» όπως πολύ σωστά την περιγράφει ο Νοάμ Τσόμσκι.

Όσες Χαμάς, Χεζμπολάχ ή ισλαμικές Τζιχάντ και να εξοντώσουν οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, άλλες τόσες θα γεννιούνται. Γιατί δεν είναι πολιτικά μορφώματα. Είναι κοινωνικά. Και όσο ακραία και να είναι η ιδεολογία τους, όσο επιθετικές να είναι οι πολιτικές και οι πράξεις τους, οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίζουν να συσπειρώνονται δίπλα τους γιατί τους δίνουν αυτό που οι Ισραηλινοί τους έχουν στερήσει: Την ελπίδα και την αξιοπρέπεια. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από ένα πληγωμένο θηρίο. Όσο εξελιγμένα όπλα και να έχουν οι Ισραηλινοί κάποια στιγμή θα νικηθούν από το ισχυρότερο όλων: Την ανθρώπινη ψυχή και την απελπισία. Και μέχρι να συνειδητοποιήσουν πως η δράση φέρνει την αντίδραση και πως ακόμη και η ειρήνη έχει θύματα μέχρι να εδραιωθεί, τόσο η βία θα συνεχίζεται. Το αίμα και των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών θα ρέει.

Ο Γιάσερ Αραφάτ και ο Γιτζάκ Ράμπιν, δύο άνθρωποι που πολέμησαν με λύσσα ο ένας τον άλλο σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο, μετά από χρόνια κατάλαβαν το αδιέξοδο της σύγκρουσης και προχώρησαν στην ειρηνευτική συμφωνία, θέλοντας να προσφέρουν στους λαούς τους ειρήνη μετά από χρόνια συγκρούσεων. Δυστυχώς όμως το μήνυμα που έδωσαν, χάθηκε μέσα στα χρόνια από ανθρώπους που τους έλειπε το όραμα, άνθρωποι υστερόβουλοι και μαριονέτες, που έβαλαν το πολιτικό και προσωπικό τους συμφέρον πάνω από όλα, βυθίζοντας ξανά τους λαούς της πολύπαθης Μέσης Ανατολής στον «λάκκο των λεόντων».

Και όσο συνεχίζει αυτή την πολιτική το Ισραήλ, δεν θα χρειαστεί κανένας Αχμαντινεζάντ ή Οσάμα Μπιν Λάντεν για να το απειλούν και να δρουν εναντίον του. Σταδιακά το Ισραήλ θα αυτοκαταστρέφεται, μέχρι να πέσει μέσα στο καμίνι που το ίδιο δημιούργησε και άναψε κι αυτή τη φορά δεν θα υπάρξουν θαύματα, όπως «οι παίδες εν καμίνω».
Ο Ιερεμίας τους προειδοποιεί αλλά δεν τον ακούν ξανά, όπως έγινε και πριν την σκλαβιά τους από τους Βαβυλώνιους.
Η Παλαιά Διαθήκη, το βιβλίο ενός Θεού που σίγουρα δεν είναι ο δικός μας, λέει: «Οφθαλμός αντί οφθαλμού».
Όμως ο Χριστός έστειλε ένα μήνυμα-με τον τρόπο του-διορθώνοντας αυτό που εσφαλμένα και δόλια κάποιοι διατύπωσαν και μας είπε:
«Οφθαλμός αντί οφθαλμού και μετά όλοι θα μείνετε τυφλοί… Και δεν θα με βλέπετε…»
του Μανώλη Κυπραίου στό kafeneio