Ό,τι πάρεις 1 ευρώ... τρέξε κόσμε!

Δεν ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο αλλά αυτή η δήλωση του mr. MIG ότι προσφέρει τις “πράσινες” μετοχές του προς 1 ευρώ το κομμάτι στους παλαίμαχους αθλητές και αθλήτριες του Παναθηναϊκού ή στον Ερασιτέχνη… είχε επίδραση πάνω μου.

Μου πυροδότησε ασύλληπτες φαντασιώσεις: Ότι τρελάθηκε, λέει, το αφεντικό και το ’ριξε στην αναδιανομή του πλούτου. Ότι πάνω σε μια παραφορά του λαοφιλικού καπιταλισμού του, άρχισε να διαμοιράζει το Ε1, το Ε9 κι ό,τι άλλο ξέρουν και δεν ξέρουν οι λογιστές του, στους εισοδηματικά ασθενείς. Σούπερ φαστ, μπλου σταρ, boeing 737, αμοιβαία, μετοχές, ακίνητα και κότερα και βίλες κι αυτοκίνητα… προς ένα ευρώ το κομμάτι. Μη σπρώχνεστε. Όλοι θα πάρουμε.
Παλαίμαχοι των ταμείων (συνταξιούχοι), ερασιτέχνες της παραγωγικότητας (άνεργοι), πράσινοι κοψοχέρηδες (μετανιωμένοι του ΠΑΣΟΚ), ξεπεσούρες γαλαζοαίματοι (απόπαιδα της μεταρρύθμισης του Καραμανλή)… Όλοι.

Και μετά, συνήλθε το... υπουργικό Συμβούλιο και συνήλθα κι εγώ. To θαύμα του ενός ευρώ έγινε… αλλά όχι επ’ αγαθώ της κοινωνίας βεβαίως- βεβαίως. Η Σχολή της φτήνιας θεμελιώθηκε αλλά όχι με τον τρόπο που, για μια στιγμή, τόλμησα να φανταστώ. Προς ένα ευρώ το κομμάτι δε θα αγοράσουμε εμείς τα υπάρχοντα του ισχυρού άνδρα που προ ολίγων εικοσιτετραώρων αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό.
Προς ένα ευρώ θα αγοράσουνε οι πεινασμένοι επενδυτές, τις ΔΕΚΟ, τις επιχειρήσεις του Δημοσίου, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα τρένα και τα ποδήλατα. Κι αυτό, δεν το λένε εξτραλαρτζοσύνη. Αυτό το λένε, άτακτη αποκρατικοποίηση τεχνοτροπίας φτωχομπινέ κι είναι μία από τις στοχοθεσίες του ΔΝΤ.

Τελικά, άλλη μια φαντασίωσή μου πραγματοποιήθηκε. (Αυτή με το ξεπούλημα ντε…) Μόνο που πραγματοποιήθηκε εναντίον μου.
από το Ποντίκι