Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση...

Στις κρίσεις, λένε, ο καθένας παίρνει τη θέση που του αρμόζει. Όχι τόσο από ιδεολογική σκοπιά, όσο από κοινωνική. Από τη σκοπιά του στενού ή ευρύτερου συμφέροντός του. Αυτό άρχισε πια να συμβαίνει και στην ελληνική πολιτική σκηνή υπό το βάρος της δομικής κρίσης, η οποία συμπαρασύρει στη δίνη της όχι μόνο την οικονομία, αλλά και την κοινωνία και την πολιτική απειλώντας όχι απλώς τον ελληνικό λαό, αλλά την ύπαρξη της χώρας. Τώρα πλέον ο κάθε κατεργάρης τρέχει – ο καθένας με την ταχύτητά του – να λάβει τη θέση του στον... πάγκο που του αναλογεί.

Στην Ελλάδα, λοιπόν, επί χρόνια πολλοί παράγοντες του πολιτικού συστήματος μπορούσαν να πατούν σε δύο και... τρεις βάρκες.

1. Το ΠΑΣΟΚ μπορούσε να... λέγεται σοσιαλιστικό και ταυτοχρόνως να γκρεμίζει την όποια παραγωγικότητα είχε η οικονομία, να παίρνει όλο και σκληρότερα αντιλαϊκά και αντικοινωνικά μέτρα, να αποτελεί τον πιο αξιόπιστο φορέα διάλυσης της κοινωνικής συνοχής την ώρα που μετέτρεπε την οικονομία σε πεδίο ασφαλούς δραστηριοποίησης των πιο συγκεντρωτικών καρτέλ.

Την ίδια ώρα είχε την ικανότητα, μοιράζοντας δανεικά λεφτά, να εξαγοράζει την ψήφο των Ελλήνων πουλώντας επί πιστώσει «μεγάλα οράματα», φούμαρα περί «εθνικής ανεξαρτησίας» «λαϊκής κυριαρχίας», «ισχυρής Ελλάδας», «μεγάλων έργων», «ανάπτυξης», αλλά από την άλλη να βάζει την Τουρκία σε ρόλο συνδιαχειρίστριας του Αιγαίου.

Όμως η ώρα του λογαριασμού ήρθε και πλέον ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ομολογεί ότι η εθνική κυριαρχία παραχωρείται, ότι το κράτος έχει πτωχεύσει, ότι τα προηγούμενα χρόνια όλοι ζούσαν «πάνω από τις δυνατότητές τους» και ταυτόχρονα διακηρύσσει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον εφιάλτη της υπαγωγής στο ΔΝΤ.

Ο δρόμος προς την εκποίηση της χώρας και την κοινωνική καταστροφή είναι πλέον ορθάνοιχτος – και η πύλη της Κολάσεως άνοιξε διάπλατα για να μας χωρέσει όλους.

2. Η Ν.Δ., αφ’ ότου ο ιδρυτής της την «κοπάνησε» λίγο πριν από την επέλευση του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβει τον προεδρικό θώκο – με την ελπίδα να ξεχαστεί ο ρόλος του πριν από τη χούντα και να κατοχυρώσει τον μανδύα του «εθνάρχη» – κατάφερε, στα μικρά χρονικά διαστήματα που κατείχε την εξουσία, να καταγραφεί ως συνώνυμο της διαφθοράς, της ανικανότητας και της επιτάχυνσης της καταστροφής.

* Μιλούσε για κάθαρση, όταν κάθε της κίνηση έζεχνε σκάνδαλο.

* Διακήρυσσε τον φιλελευθερισμό την ώρα που δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα ακόμη κρατικοδίαιτο και παρασιτικό εξάμβλωμα, το οποίο απομυζούσε το κράτος ακόμη και όταν κυβερνούσε το... ΠΑΣΟΚ – επαρκής απόδειξη η συνενοχή της στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, το οποίο γι’ αυτόν τον λόγο ποτέ δεν διερεύνησε.

3. Ο Καρατζαφέρης, αν και γνήσιο πολιτικό παιδί του Μητσοτάκη, μπορούσε να ψαρεύει στα θολά νερά του νεοφασισμού – την ώρα μάλιστα που φιλοδοξούσε να... ανανεώσει ή και να διαδεχτεί τη Ν.Δ. ως η «αυθεντική» έκφραση της κεντροδεξιάς!

* Το έπαιζε «πατριωτικό» κόμμα ακόμη κι όταν έκανε απροκάλυπτο άνοιγμα και δήλωση υποταγής στην Ουάσιγκτον. Ακόμη κι όταν έδειχνε βιαστικός τον δρόμο προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποτελώντας τον πολιορκητικό κριό του Παπανδρέου.

* Πουλούσε «ανατροπή» την ώρα που διεκδικούσε πάση θυσία να συγκυβερνήσει με... οποιονδήποτε.

* Διεκδικούσε τον κεντροδεξιό χώρο ενώ ταυτοχρόνως έστηνε αποσπάσματα τρομοκράτησης μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα.

4. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερνε να συστεγάζει ανανεωτικούς «εκσυγχρονιστές» με σημιτικές... απολήξεις, πρώην (αν όχι και νυν) κομμουνιστές, απολίτικους οικολογούντες, ό,τι είχε απομείνει από το παλαιό ΚΚΕ εσωτερικού και υπολείμματα ενός τεθνεώτος αριστερισμού, ο οποίος, ανέστιος, έψαχνε επί χρόνια πολιτική στέγη.

Ένα απίστευτο μείγμα αντιμαχόμενων πολιτικών και ιδεολογικών αντιφάσεων, το οποίο εμφάνιζε πάντα εσωτερικές διαιρέσεις ακόμη και μεταξύ των ίδιων των «τάσεών» του. Απλώς δεν το πλήρωνε διότι το πολυσυλλεκτικό του «εμπόρευμα», παρ' ότι δεν εμφάνιζε καμιά ιδεολογική ή πολιτική συνοχή, επιβίωνε και γινόταν ελκτικό σε όσους χρειαζόταν για να παραμένει στη Βουλή.

Η κορωνίδα των αντιφάσεών του ήταν ότι, ακόμη και την ώρα που διεκδικούσε να υποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ, προτιμούσε να παίζει στο αδιέξοδο γήπεδο της «εξέγερσης» του Δεκεμβρίου του 2008, από την οποία τα μόνα κερδισμένα ήταν τα Εξάρχεια.

5. Το ΚΚΕ, μετά τη διάλυση του ανατολικού μπλοκ, παρ' ότι γλίτωσε την εξαφάνιση επιτυγχάνοντας όχι μόνο την επιβίωση αλλά και την πρωτοκαθεδρία του στον χώρο της Αριστεράς, παρέμενε «ακίνητο», χωρίς ούτε μια νέα επεξεργασία, ούτε ένα νέο οραματικό στοιχείο, με αποκλειστικό στόχο την περιφρούρηση του «μαγαζιού».

* Αν και το μόνο αριστερό κόμμα με σοβαρή διείσδυση στο εργατικό και αγροτικό στοιχείο, προτίμησε στο ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης να σπαταλήσει ένα συνέδριο για να λύσει τα εσωκομματικά του με άξονα την αποκατάσταση του... Στάλιν.

* Την ώρα που ήταν (και είναι) κατά της Ε.Ε. συνέχιζε να έχει κεντρικά συνθήματα του είδους «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» (των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων), ενώ ταυτοχρόνως στον επερχόμενο θάνατο του αγροτικού κόσμου συνέχισε να «απαντά» με την εμμονή σε επιζήμιες καλλιέργειες που κανένας πια δεν θέλει.

* Η μόνη «δημιουργική» αντίφασή του ήταν πως, παρ' ότι «κουβαλάει» στην πλάτη τον πατροπαράδοτο «διεθνισμό» του, όλα τα τελευταία χρόνια έχει υιοθετήσει σοβαρές θέσεις στα εθνικά θέματα αποκομίζοντας ως έπαθλο αμέτρητες ψήφους από μη κομμουνιστές και ταυτοχρόνως αποτελώντας το μόνο σοβαρό ανάχωμα στην περαιτέρω ανέλιξη του Καρατζαφέρη και του κόμματός του.

Πολλά όμως από τα μέχρι χθες αυτονόητα έχουν αρχίσει να κλονίζονται επικίνδυνα, ενώ η είσοδος του ΔΝΤ στη χώρα προοιωνίζεται τα χειρότερα για ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό.

Ήδη από χθες άρχισε η αντίστροφη μέτρηση: Οι τρεις διαρροές του ΠΑΣΟΚ (και οι διαγραφές των Δημαρά, Σακοράφα, Οικονόμου) στην ψηφοφορία στη Βουλή για την κύρωση της συμφωνίας με το ΔΝΤ και τα επίσημα όργανα της Ε.Ε., η διαγραφή της Μπακογιάννη ύστερα από την υπερψήφιση των άγριων μέτρων και τη ρήξη με τον Σαμαρά, αλλά και η παρ’ ολίγον ανταρσία των 11 της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΛΑΟΣ, που λέγεται ότι θέλησαν να καταψηφίσουν τα μέτρα, εγκαινίασαν τη νέα εποχή.

Χωρίς τίποτε να είναι σαφές, αυτός είναι ο πρόλογος μιας νέας εποχής ζυμώσεων και ανατροπών. Αύριο η συνέχεια...
από το Ανεμογκάστρι το σκίτσο είναι του Γιάννη Ιωάννου