“Λεφτα υπάρχουν” - χρόνος δεν υπάρχει

Καταθέσεις στις τράπεζες που πλησιάζουν τα 400δις €.

Σπατάλη, διαφθορά και κακοδιαχείριση που έχουν ανυπολόγιστο κόστος (είναι θέμα ότι δεν μπορεί καν να υπολογιστεί - ότι δεν υπάρχουν τα απαραίτητα μεγέθη/μηχανισμοί). Ολυμπιακή πριν, ΟΣΕ τώρα και πληθώρα άλλων εταιρειών και φορέων - θύματα βιασμού από προηγούμενες κυβερνήσεις και αυτούς που τις ψήφισαν.

Κτίρια νοικιασμένα από το δημόσιο, ενώ αφήνει τα δικά του να μαραζώνουν.

Ιδιωτική περιουσία που επίσης κάθεται και μαραζώνει.

Τίποτα από όλα αυτά, δεν έχει, ούτε μπορεί να μπει σε μία ορθή βάση μέσα στην πραγματική οικονομία και να αποδώσει. Όπως δεν μπορεί και το ανθρώπινο κεφάλαιο. Το κράτος ήταν λάφυρο, όχι από την Μεταπολίτευση και μετά, αλλά από ιδρύσεως του.
Υδροκέφαλο και... συγκεντρωτικό δεν ανέχεται οτιδήποτε έξω από αυτό. Και κάνει ότι μπορεί για να το πατάξει με διαδικασίες, γραφειοκρατεία, αλητοκρατία και “ρυθμίσεις” νομοθετικού περιεχομένου.

Χθες, ήρθε το τίμημα. Η κηδεμονία μας, από αυτούς που κοίταζαν το καλό της χώρας τους και όχι της ομάδας/κλίκας/κουμπαριάς τους. Δεν είναι το ΔΝΤ το θέμα, κι όποιος επικεντρώνει σε αυτό είναι ή αφελής ή φυγόπονος. Οι άλλες χώρες στην ευρύτερη οικογένεια του Ευρώ είναι το πρόβλημα. Δεν είναι το θέμα το πόσες ώρες δουλεύουμε (που είναι πολλές), αλλά τι δουλειά κάνουμε. Με ποιο τρόπο και με τι στόχο.

Τα λεφτά είναι ακόμα εδώ, αλλά φαινόμαστε ανίκανοι να τα διαχειριστούμε. Είμαστε σαν την τρελή κληρονόμο που τίθεται σε κηδεμονία "για το καλό της". Και είναι βέβαιο ότι οι κηδεμόνες θα της πάρουν και τις κάλτσες.

Αν ανασκουμπωθούμε, μπορούμε ακόμα να βγούμε από την επαχθέστατη και επίπονη κηδεμονία πολύ σύντομα. Αν όχι, θα λέμε κάποτε υπήρχε μία Ελλάδα. Και την πουλήσαμε. Από τεμπελιά. Ο κόπος δεν είναι σε αυτό που κάνεις μηχανικά και καταναγκαστικά. Κόπο θέλουν οι δύσκολες αποφάσεις που εν τέλει σε απελευθερώνουν. Γιατί αυτές σε καίνε στο πετσί σου - στην στόφα σου.
από τον Πολίτη