Τα υπόλοιπα είναι αέρας...

Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς είναι το δημόσιο χρέος ή το έλλειμμα. Μια ζωή άσχετος με την οικονομία. Αν μου πεις ότι το δολάριο είναι 1,40 ευρώ και μετά με ρωτήσεις πόσα δολάρια είναι 100 ευρώ, θα μπλοκάρω. Λιγότερα ή περισσότερα;
Τελικά όμως και να μην θέλεις μαθαίνεις. Και εγώ αυτό που έμαθα είναι το χρέος είναι το ποσοστό ανευθυνότητας μιας γενιάς προς στην επόμενη. Το πόσο αδιάφορος είναι ένας γονιός για τον κόσμο στον οποίο θα ζήσει το παιδί του. Αν ενώσεις όλους αυτούς τους γονείς μαζί, φτιάχνεις το χρέος μιας ολόκληρης χώρας. El resto es aire, λέμε στην πατρίδα μου. Τα υπόλοιπα είναι αέρας.

Σκέψου το: έχεις το σπιτάκι σου και ζεις by far πάνω από αυτά που βγάζεις. Δάνεια, κάρτες, ταξίδια, αυτοκίνητα για τα παιδιά, λεφτά για τη Δωρεάν παιδεία και υγεία και πάει λέγοντας. Και κάθε μήνα που έρχεται η κάρτα, βλέπεις δύο κουτάκια στο χαρτί: το κάτω δεξιά με το συνολικό ποσό που χρωστάς και το πάνω δεξιά με την ελάχιστη καταβολή. «Τι καλή που είναι η τράπεζα» λες. Σου επιτρέπει να ζεις με δανεικά -εσύ, η γυναίκα και τα δύο σου καλό/κωλόπαιδα- για πολλά χρόνια.

Στην τελική, τι είναι η... ελάχιστη καταβολή; Και να μην έχεις -που λέει ο λόγος- θα τσοντάρεις από τη σύνταξη της γριάς από την οποία έτσι κι αλλιώς πληρώνεις κοινόχρηστα και το Hondos Center της κόρης και του γιου (ιδίως του γιου). Σε κάθε σπίτι και μια γριά. Στα Τρίκαλα Κορινθίας το λένε part of the furniture. Έχεις το σύνθετο, τον χρυσό καναπέ, την LCD full screen (με το σεμέν) και δίπλα η γριά. Ηθικό αυτουργό του σεμέν. Ακόμα και εκείνοι που σου λένε «μαζέψου με τα έξοδα», ακούγονται γραφικοί στα αφτιά σου. «Έλα μωρέ. Έχει ο θεός», απαντάς. Και αυτός ο θεός, ΜΙΑ φορά δεν άνοιξε το στόμα του να σου πει «βρε μανίτσα μου, και εγώ με την ελάχιστη καταβολή ζω».

Και όταν η γριά -40 χρόνια χήρα από τον συμμοριτοπόλεμο- πάει να βρει τον γέρο της, δεν έχεις να πληρώσεις ούτε την ελάχιστη καταβολή. Αλλά κάτι πρέπει να κάνεις, γιατί τα καλλυντικά στο Hondos Center ακριβαίνουν. Και κάποια μέρα στην πόρτα εμφανίζονται οι δοσάδες και ζητούν τα λεφτά τους. Και τι κάνεις; Δεν ανοίγεις; Θα την σπάσουν.
Αν το δεις σε μεγέθυνση, αυτό συμβαίνει σε όλη τη χώρα. Ήρθαν οι δοσάδες και ζητάνε τα λεφτά τους. El resto es aire.

Ο δοσάς (γνωστός και ως κερδοσκόπος) τα λεφτά του θέλει να πάρει. Σου λέει κάτσε εσύ να το συζητάς μέρες, ίσως και αιώνες: ποιος φταίει, ποιος έκλεψε, πόσο θα δουλέψεις, αν θα έχεις τη δικτατορία του προλεταριάτου ή δημοκρατικό σοσιαλισμό ή στρατιωτική δικτατορία. Τα λεφτά εμένα μπορείς να μου τα δώσεις;

Και εκεί εμφανίζεται ο κύριος με το παπιγιόν. Πάρε εδώ τα λεφτά σου, λέει στον δοσά και θα τα βρούμε εμείς με τον κύριο. Τη χώρα ολόκληρη.
Και εκεί αρχίζουν τα δάκρυα. Και τα κροκοδείλια μαζί. Ειδικά τα τελευταία. «Τι να κάνουμε έτσι όπως τα έκαναν οι προηγούμενοι», η επωδός. «Τι από όσα λέει ο κύριος με το παπιγιόν δεν πρέπει να κάνουμε από μόνοι μας» αναρωτιέται ο άλλος. Έλα ντε. Σου είπε ποτέ κανένας να δημιουργήσεις προσδοκία στη μισή Ελλάδα ότι πρέπει να διοριστεί στο Δημόσιο; Ότι ο άλλος μπορεί να πάρει σύνταξη στα 50; Τώρα το θυμήθηκες;

Δεν ξέρω πόσο πιο φτωχός θα γίνεις. Εγώ έτσι κι αλλιώς, έχω φέρει τη συνταγή από την Argentina. Με ελάχιστα ζούσα, με ελάχιστα θα ζω. Πάντα έλεγα ότι δεν θα με πείραζε να θεωρούμαι φτωχός πολίτης ενός πλούσιου κράτους: που θα δίνει καλές συντάξεις, θα έχει καλά νοσοκομεία και καλούς μισθούς. Κανένα πρόβλημα. Τουλάχιστον να ξέρω πού πατάω.

Αλλά ούτε καν αυτό. Το μόνο που ήξερες είναι να κοροϊδεύεις τον Γερμανό που ψώνιζε μία τομάτα, δύο πιπεριές και ένα πορτοκάλι. Να σε δω τώρα και εσένα να ψωνίζεις ένα αγγούρι.
Έτσι που λες. Για ένα τέτοιο κράτος, κανείς ποτέ δεν έκανε κάτι. Ούτε οι μεγάλοι που κυβερνούν, ούτε βέβαια τα ελεεινά ανθρωπάκια που παριστάνουν τους οργισμένους επαναστάτες.

Έναν βασικό όρο πρέπει να μας βάλει ο κύριος με το παπιγιόν: να κλείσουμε οριστικά την τηλεόραση. Να σβήσουν στην ασημαντότητά τους όλοι αυτοί οι τιμητές των πάντων.
Και να μάθουμε να θυμώνουμε σωστά. Κάπου το διάβασα και μου άρεσε. Ούτε αυτό δεν μάθαμε να κάνουμε.
To πάρτι με δανεικά τελείωσε. Ο κύριος με το παπιγιόν έκανε τη δουλειά του. Άσε τη μουσική να παίζει και φέρε τη σκούπα. Μην βγάζεις το μέικ απ. Λεφτά για Hondos Center δεν υπάρχουν.
El resto es aire (Τα υπόλοιπα είναι αέρας).
από τον apos