Πριν λίγες μέρες στην επέτειο της 25ης Μαρτίου μου μεταφέρθηκε η εξής σκηνή. Κατά τη διάρκεια τοπικής μαθητικής παρέλασης για την εθνική εορτή, μεταξύ άλλων, τριμελής κομματική επιτροπή περιμένει τη σειρά της να καταθέσει στεφάνι σε κάποιο παρακείμενο μνημείο.
Όπως μου μετέφερε ένας εξ αυτών στη συνέχεια, ζητώντας τα «φώτα» μου, το θέμα της συζήτησης μεταξύ τους όσο περίμεναν με τον στέφανο παραπόδα, ήταν με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις ελληνικές τράπεζες για λόγους εξασφάλισης.
Ένας εξ αυτών είχε πάει σε... κάποια κυπριακή τράπεζα και δεν είχε καταλάβει ακριβώς τι του είπαν ότι έπρεπε να πράξει. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η αντίφαση και η αφέλεια. Όταν το επεσήμανα στο συνομιλητή μου συνέχισε να θεωρεί πολύ φυσιολογικό να τρέχεις στις καταθέσεις στεφάνων, συζητώντας για αποσύρσεις καταθέσεων και να μην γνωρίζεις πως σηκώνεις τα λεφτά από μια τράπεζα και να τα καταθέτεις σε μια άλλη, όντας πτυχιούχος ελληνικού πανεπιστημίου με κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα και συμμετοχή σε δημόσια αξιώματα, έστω και όχι στο επίπεδο της κεντρικής κυβέρνησης.
Μετά αναρωτιόμαστε πως φθάσαμε εδώ που φθάσαμε..
Σε άλλη περίπτωση, δραστήριος συνδικαλιστής, από αυτούς που εκλέγονται σε κάποιο πρωτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο-υπηρεσία του ευρύτερου δημόσιου τομέα και καταχρώμενοι κάποια ρύθμιση για συνδικαλιστική άδεια σπάνια εμφανίζονται στην εργασία, αλλά σε όλες τις κινητοποιήσεις που κάνει το κόμμα, από μαθητικές μέχρι αυτές των συνταξιούχων, με ρωτούσε μέσω φιλικού προσώπου, για το αν θα πρέπει και πώς να αποσύρει τις αποταμιεύσεις της οικογενείας του από ελληνική τράπεζα.
Όπως και σε άλλες περιπτώσεις απάντησα, ότι η πιθανότητα να δεσμευθούν καταθέσεις είναι απειροελάχιστη και αφορά κυρίως την περίπτωση που λάβει χώρα κάποιο πραξικόπημα σαν αυτό που έκανε ο Λένιν και μεταξύ άλλων δεσμεύσουν και τις καταθέσεις.
Και στην περίπτωση αυτή η απάντησή μου εξελήφθη σαν ειρωνεία ή διάθεση πολιτικής αντιπαράθεσης. Νομίζω όμως ότι το φαινόμενο αυτό είναι γενικότερο. Άλλος εφοριακός που παρατηρώ ότι χρόνια και χρόνια αλλάζει τα ανοιχτά αυτοκίνητα σαν τα πουκάμισα, μου αναπτύσσει θεωρίες για το πόσο επιβλαβής είναι η παρουσία των λαθρομεταναστών στην ελληνική οικονομία.
Όλα αυτά δείχνουν ότι σαν κοινωνία έχουμε χάσει το μέτρο μεταξύ λόγων και πράξεων κι εκτός απ’ ό,τι έχουμε παραδοθεί σ’ ένα συβαριτισμό με δανεικά και μαύρα, δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τις στοιχειώδεις αντιφάσεις του βίου μας.
Καθώς έχουμε χάσει την επιλογή της ομαλής προσγείωσης μας μένει μόνο η ανώμαλη και αυτό όσο να΄ ναι θα πονέσει. Αφήστε που κάποιοι δεν θα καταλάβουν ότι οι ίδιοι είναι που πέφτουν και όχι το έδαφος που ανεβαίνει. Αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο γιατί οι τελευταίοι εύκολα γίνονται μαινόμενος όχλος που μπορεί να πιστέψει σε μαγικές λύσεις και φανταστικούς ή πραγματικούς εχθρούς. Παρατηρώ με πόση μεγάλη ευκολία οι περισσότεροι επίσημοι και ανεπίσημοι ψάχνουν να βρουν κάποιον να ρίξουν την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει και ό,τι θα συμβεί.
Όπερ, τη Μέρκελ, τους Αμερικάνους, την Goldman Sacks, το δημόσιο, τα συνδικάτα, του δημόσιους υπαλλήλους, τους πολιτικούς, τους ξένους, το κεφάλαιο, τους Εβραίους, τον εξαποδό και άλλες παιδικά χρωματισμένες φαντασιώσεις. Λίγοι ξεκινούν τον επιμερισμό των ευθυνών για κάτι που τους συνέβη από τον ίδιο τους τον εαυτό και αυτό δεν βοηθάει ούτε τους ίδιους ούτε το σύνολο.
Πρώτοι απ’ όλους η θλιβερή κατηγορία των πολιτικών όπου πολλά χρόνια έχω να κρίνω ότι κάποιος προσπαθεί να πει κάτι καινούργιο και δη κάτι που δεν αρέσει στο κοινό αλλά είναι πρέπει να γίνει.
Η τελευταία καραμέλα των πολιτικών είναι η ανάπτυξη. Ότι έλεγε η τωρινή κυβέρνηση στην προηγούμενη ότι τα μέτρα είναι εισπρακτικά και όχι αναπτυξιακά τα λέει η προηγούμενη στη νυν. Όλοι μαζί νομίζουν ότι η ανάπτυξη περνά μόνο μέσα από επιδοτήσεις και καλές προθέσεις.
Πέστε επιτέλους την αλήθεια στους ανθρώπους...
Θα πρέπει μα μειωθούν μισθοί, συντάξεις, τιμές προϊόντων, ακινήτων... Να υπερδιπλασιαστεί ίσως η ανεργία και μετά από όλα αυτά αν κάνουμε ότι πρέπει και σταθούμε και τυχεροί να υπάρξει αντιστροφή και βελτίωση.
του Κώστα Στούπα στο capital
Αναρτήσεις
1 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
ΑΠΆΝΤΗΣΗ ΣΤΟ Κο Στούπα και κάθε λαμόγιο που κάνει πως δεν καταλαβαίνει ποιοι τον κλέβουν ενω ξέρεο πολύ καλά αλλά επιλέγει να παραπληροφορεί το κόσμο.
14/04/2010
ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ !!!!!!
ΚΛΕΦΤΕΕΕΕΕΕΕΣΣΣΣ!!!!!!!! ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ;;;;
Πως φθάσαμε από το Τ+10 στον Τ+1 στα ομόλογα;
Η απόφαση της 8ης Απριλίου της Τράπεζας της Ελλάδος να επιβάλει διακανονισμό των ανοικτών θέσεων πώλησης στα ομόλογα στο Τ.+ 1 ειναι αναμφίβολα επιστροφή στην λογική.
Ηταν τόσο μεγάλος πια ο όγκος των short θέσεων επί ελληνικών ομολόγων και τέτοια τα κέρδη από την εκτίναξη των spreads που είχε χαθεί στην κυριολεξία η μπάλα.
Χαρτιά πωλούνταν και επαναπωλούνταν εντός της ίδιας συνεδρίασης χωρίς να υπάρχουν, με αποτέλεσμα οι ζημιές για όσους ειδικούς διαπραγματευτές παρέμεναν στις επάλξεις (βλέπε Εθνική Τράπεζα) να αρχίσουν να είναι υπολογίσιμες.
Και η κατάσταση αυτή δημιουργήθηκε με απόφαση της Τ.τ.Ε της 22ας Οκτωβρίου 2009 να επεκτείνει στο Τ.+ 10 την δυνατότητα διακανονισμού ανοικτών θέσεων πώλησης που ελήφθη χωρίς πράξη Διοικητού, η οποία ήλθε, «αθόρυβα», τον Φεβρουάριο.
Όλοι έκαναν ανοιχτές πωλήσεις στα ομόλογα και κανείς δεν είχε συγκινηθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος. Λες και δούλευαν για άλλον εργοδότη.
Η ΤτΕ είχε "ανοίξει τα πόδια" στους ξένους και «ασελγούσαν». Ούτε καν τα πεναλτι δεν πληρωθήκανε. Κάτι τόκοι της πλάκας μόνο.
Τα penalties που επιβλήθηκαν για τον μη διακανονισμό αποδείχθηκαν στην πράξη πολύ μικρά, καθώς η διεύρυνση των spreads χάριζε υψηλές αποδόσεις σε όσους ήταν σορταρισμένοι.
Ποινικές ευθύνες δεν υπάρχουν;
Αυτοί που ξεφούρνησαν την απόφαση χωρίς πράξη διοικητή πρέπει να τους αποδοθούν ποινικές ευθύνες.
. Υπό την πίεση της Εθνικής η Τ.τ.Ε αναγκάστηκε μόλις την περασμένη Πέμπτη και αφού για περίπου μια με μιάμιση ώρα η δευτερογενής αγορά ήταν παγωμένη να περιορίσει τον διακανονισμό ανοικτών θέσεων πώλησης στο Τ.+1.
Και να θεσπίσει δημοπρασίες στο τέλος κάθε συνεδρίασης ώστε να δανείζονται χαρτιά αυτοί που έχουν σορτάρει και δεν τα έχουν.
Τα spreads αποκλιμακώθηκαν μετά την απόφαση, ενώ υπάρχει η γκρίνια ότι αν δεν θεσπίζονταν δημοπρασίες τότε το κλείσιμο των spreads θα ήταν μεγαλύτερο καθώς θα προκαλούνταν short squeeze.
Η Τ.τ.Ε επέλεξε όπως και ο ΟΔΔΗΧ στην περίπτωση της επανέκδοσης του 20ετούς να μην γδάρει κάποια χαρτοφυλάκια, πελάτες μεγάλων τραπεζών.
Γιατί ξέρει ότι η εκτίναξη των spreads στις συνεδριάσεις Τρίτης, Τετάρτης και Πέμπτης δεν ήταν αποτέλεσμα κερδοσκοπικών κινήσεων αλλά «πανικού» που επικράτησε μεταξύ τελικών επενδυτών για το αν η χώρα θα προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης.
Δελτιο11
Δημοσίευση σχολίου