George, ο θριαμβευτής των Βρυξελλών!

Νενικήκαμεν.
Ωσαννά.
Αλελούια.
Δόξα τον Αλλάχ.
Ο George τους πήρε τα σώβρακα.
Τους τελείωσε.
Πήγε, ήλθε και απήλθε.
Κανείς δεν τόλμησε να του κουνηθεί.
Για πλάκα τους είχε τους κουτόφραγκους.
Μόλις τους έτριξε τα δόντια, λούφαξαν όλοι τους.
«Τι θέλετε κύριοι Ευρωπαίοι και μας πρήζετε», τους είπε με το γνωστό αποφασιστικό του ύφος, «θα μας δανείσετε είτε με το καλό είτε με το άγριο...».
Και συνέχισε με το γνωστό πειστικό του τρόπο: «Θα ξηλωθείτε κανονικά και γρήγορα, το καλό που σας θέλω. Άντε μην τα πάρω εις την κράνα και δανειστώ από αλλού».
Τότε πρέπει να ψάρωσαν όλοι τους.
Η κακομοίρα η Μέρκελ θα έπαθε την πλάκα της.
Ποτέ δεν της είχαν μιλήσει με τέτοιο τρόπο.
Μιλιά δεν έβγαλε, φοβούμενη ότι... ο George θα κάνει πράξη την απειλή του και η Ελλάδα θα δανειστεί από άλλους.
Λούφαξε εις την θέση της και συναίνεσε.
Ίσως και να τον γουστάρει σαν άνδρα, γι’ αυτό και του έκανε την δύσκολη.
Όταν χαμογελά (βλ. φώτος), χάνει την γη κάτω από τα πόδια της.
Λειώνει…
Τελικά, αποφάσισαν να μας δανείσει η ΕΕ μαζί φυσικά με το Δ.Ν.Τ.
Να μας δανείσουν για να πληρώσουμε τα προηγούμενα δανεικά που είχαμε πάρει πάλι από τους ίδιους δανειστές.
Τα οποία δανεικά, τα είχαμε πάρει για να ξεπληρώσουμε τα προηγούμενα δανεικά.
Τα οποία δανεικά χρωστάμε από το «δάνειο της Ανεξαρτησίας»…
Και για να πληρώσουμε τα δανεικά που θα πάρουμε τώρα, θα ζητήσουμε ένα νέο δάνειο από τους ίδιους δανειστές.
Και μετά θα πάρουμε και άλλο δάνειο για να ξεπληρώσουμε εκείνο το δάνειο.
Και μετά…
Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή, τόκους να χρεωνόμαστε και να πληρώνουμε εμείς, ήτοι τα συνήθη κοροΐδα.
Και να υποθηκεύουμε την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, βεβαίως, βεβαίως…
Φυσικά, δεν μας ρώτησαν για τους όρους τους δανείου.
Σιγά μην μας ρωτούσαν κιόλας.
Αυτό έλειπε.
Πότε ρώτα ο δανειστής τον οφειλέτη για το δάνειο που θα του χορηγήσει;
Αλλά η Κυβέρνηση είναι large.
«Βάλτε όποιον όρο θέλετε», τους είπε, «εμείς θα πληρώσουμε; Ο λαουτζίκος πάντα πληρώνει». Εντάξει το τελευταίο δεν το είπαν φωναχτά, γιατί είναι άνθρωποι με αισθήματα.
Τα ΜΜΕ όμως πέρασαν το μήνυμα:
Ο George έσωσε την χώρα.
Νερό εις το όνομά του πρέπει να πίνουμε όλοι μας.
Λαμπάδα να του ανάψουμε.
Να βαφτίσουμε τον γιο μας George (σιγά μην τον πούμε Γιώργο).
Μετάνοιες πρέπει να κάνουμε, όσοι τον αμφισβητήσαμε.
Και για να αποφύγουμε την δημόσια διαπόμπευση, εμείς οι άπιστοι Θωμάδες, καλό θα ήταν να αυτοεξοριστούμε.
Πάντως, αν υπάρχει δυνατότητα επιλογής, εγώ θα προτιμούσα να αυτοεξοριστώ εις το Παρίσι ει δυνατό.
Με έξοδα του ελληνικού δημοσίου, φυσικά…
Κανονικά έπρεπε να του ετοιμάσουμε υποδοχή εις το El Venizelos.
Εκατομμύρια αλαλάζοντες γραικοί να τον υποδεχθούν.
Με κόκκινα χαλιά και βάγια.
Όπως το 1974 με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Όπως το 1988, όταν ο Κοσκωτάς έφερε τον Λάγιος Ντέταρι και ο τότε δήμαρχος Πειραιά, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, φωταγώγησε τον Πειραιά και τον παρουσίασε από το μπαλκόνι του Δημαρχείου…
Όπως πέρσι οι βάζελοι με το Σισέ.
Για να επανέλθουμε όμως, ο George θα μείνει εις την ιστορία της Ελλάδος ως ο Ηγέτης που κατάφερε να δανειστεί.
Αν δεν ήταν αυτός, κανείς δεν θα μας δάνειζε.
Ο Πολιτικός που έπεισε την Ευρώπη, ότι αν τολμήσουν οι ηγέτες της και δεν δανείσουν την Ελλάδα, όλοι οι Έλληνες θα κλείναμε τη μύτη μας μέχρι να γίνουμε κόκκινοι από το κακό μας.
Με την επιτυχία του αυτή θα μείνει εις το πάνθεον της Ελληνικής ιστορίας.
Μαζί με τους Λεωνίδα, Περικλή, Μέγα Αλέξανδρο, Ιουστινιανό, Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Γεώργιο Καραϊσκάκη, Ελευθέριο Βενιζέλο κλπ.
Μαζί με τον Κώστα Καραμανλή (εννοείται...).
Δεν είναι μόνο Εθνάρχης.
Δανειάρχης είναι…
George, ο Θριαμβευτής των Βρυξελλών, θα γράψει η ιστορία.
Μέγα George, θα τον αποκαλέσουν.
George, ο Γερμανοφάγος, θα τον χαρακτηρίσουν.
George, ο πιο αξιόπιστος οφειλέτης της Ευρώπης.
Η Ελλάς ευγνωμονούσα.
Τα Σέβη μου.
από τον ΜΥΣΤΗΡΙΟ