Μοιραία θα πάμε σε θεραπεία-σοκ...

Αν για κάτι δεν υπάρχει αμφιβολία είναι ότι στα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια θα αναγκαστούμε να πληρώσουμε μέρος από αυτά που ξοδέψαμε χωρίς να μας ανήκουν τις τελευταίες δυο-τρεις δεκαετίες.

Τα μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι τώρα, βρίσκονται στα όρια αυτού που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίζουμε ήπια προσαρμογή. Θα δώσουν κάποιες ανάσες για φέτος, αλλά δεν είναι σε θέση να λύσουν το πρόβλημα οριστικά... Οι περισσότερες οικονομικές προβολές των ειδικών δείχνουν ότι τα μέτρα δεν επαρκούν για αντιστροφή της κατάστασης και επίλυσης του προβλήματος... Μοιραία κάποια στιγμή θα πάμε σε θεραπεία-σοκ...

Ητοι, μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, πλήρες άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, αναζήτηση μεθόδων αξιολόγησης και αξιοκρατίας κ.α.

Δυο στοιχεία που... είδαν το φως την εβδομάδα που πέρασε είναι χαρακτηριστικά της εικόνας που παρουσιάζουμε σαν χώρα και κράτος.

Τα έξοδα για την δημόσια υγεία στη Ελλάδα των 11 εκατ. ανθρώπων υπερβαίνουν τα 9 δισ. ευρώ, όταν στην Ισπανία των 47 εκατ. είναι κοντά στα 12 δισ. ευρώ. Μόνο τρία δισ. ευρώ παραπάνω για τα υπόλοιπα 36 εκατ. Ισπανούς πολίτες. Φαίνεται ότι είμαστε φιλάσθενοι ως λαός!

Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, ο πρόεδρος του οποίου βρέθηκε τις προηγούμενες μέρες στη χώρα μας, έχουμε τους λιγότερους μαθητές ανά καθηγητή στο δημόσιο σχολείο και όμως πληρώνουμε υπέρογκα ποσά στην παραπαιδεία για να καλύψουμε τα κενά. Δεν μας ενοχλεί να πληρώνουμε χιλιάδες ευρώ σε φροντιστήρια για να εισαχθούν τα παιδιά στα ΑΕΙ αλλά θα χαλάσει ο κόσμος αν τα δημόσια ΑΕΙ βάλουν μια ετήσια συμμετοχή της τάξης των 500-700 ευρώ ανά φοιτητή. Στη ζώνη του ΟΟΣΑ την καλύτερη ποιότητα παιδείας την προσφέρει η Φινλανδία που έχει και τους περισσότερους μαθητές ανά καθηγητή. Κάτι δεν μετράμε σωστά;

Άλλο ένα χαρακτηριστικό είναι οι απεργίες των ταξιτζήδων, και των πρατηριούχων (και λοιπών προοδευτικών δυνάμεων) για να εξασφαλίσουν να συνεχίσουν να μην κόβουν αποδείξεις και να φορολογούνται με 1.200 ευρώ κατ’ αποκοπήν...

Επί πολλά χρόνια όποιος τολμούσε να πει τα αυτονόητα για τα παραπάνω λοιδορούνταν από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές των πολυποίκιλων συντεχνιών και τους πολιτικούς ομογάλακτους τους που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν. Το φάσμα της χρεοκοπίας έχει αλλάξει τους όρους του παιγνιδιού πλέον.

Τα ψέματα τέλειωσαν, απλά υπάρχουν δυο δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά μας την επόμενη δεκαετία.

1) Να πληρώσουμε το κόστος της ασωτίας μας και να αλλάξουν ελάχιστα οπότε θα επαναλάβουμε το μοτίβο των προηγούμενων χρεοκοπιών μας.

2) Να πληρώσουμε το κόστος αλλά ο πάτος ή η χρεοκοπία που αγγίξαμε να αποτελέσουν ευκαιρία ανασύστασης σε μια πιο δίκαιη, παραγωγική και ανταποδοτική βάση...
του Κώστα Στούπα στο capital