Εμείς και οι 1011 δισεκατομμυρούχοι του Forbes

Αχ, αυτή η Ελλάδα! Η Ελλάδα που είπε ψέμματα, η Ελλάδα που απέκρυψε, η Ελλάδα των Δημοσίων Υπαλλήλων(!!), η Ελλάδα των καφενείων και των τεμπέληδων και άλλες τέτοιες αθλιότητες που προσπαθούν να μεταφέρουν τις ευθύνες ενός αποτυχημένου συστήματος, στο κεφάλι απλών ανθρώπων που εντυπωσιάζονται από τα παιχνίδια της λογικής και από το σώου διάφορων πονηρών.Θα το πω με τον πιο απλό τρόπο που μπορώ.

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα (και όχι μόνο) είναι το ότι το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιώντας χρυσοπληρωμένους και επομένως διεφθαρμένους υπαλλήλους τσιράκια του, μετέφερε τεράστιο μέρος του πλούτου που αναμφισβήτητα παράχθηκε (το λέει η τεράστια αύξηση του ΑΕΠ από τους τεμπέληδες Έλληνες!), στα θησαυροφυλάκια των ελάχιστων δισεκατομμυριούχων της γης ,δίνοντας φυσικά μια καλή μίζα για τη "δουλειά" στους μεσάζοντες γνωστούς και επώνυμους πολιτικούς και άλλους συνεργάτες.Αυτούς που τώρα προσπαθούν να παρουσιάσουν το πρόβλημα σαν πρόβλημα κακοδιαχείρισης και μεμονωμένης ρεμούλας από κάποιους κατ' εξαίρεση απατεώνες. Και που θα λυνόταν αν "έμπαινε μια τάξη", "αν νοικοκυρεύαμε τον τόπο" κλπ.
Είναι όμως έτσι; Η μήπως παρόμοια η και χειρότερα φαινόμενα συμβαίνουν παντού και το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι;

"Η απληστία δεν αυτο-διορθώνεται," γράφει ο... πρώην γερουσιαστής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο Gary Hart, και δημοσιεύεται στο Businessweek. Και χτυπάει ακριβώς στην καρδιά που δεν είναι όμως η απληστία κάποιων λίγων, αλλά ο εθισμός του ίδιου του συστήματος στο εύκολο, γρήγορο και μεγάλο κέρδος, και μάλιστα χωρίς ρίσκο, αφού αν κάτι δεν πάει καλά οι ζημίες φορτώνονται σε πλάτες αθώων που πάντα πρέπει να κάνουν κάτι αφού "το σπίτι ΜΑΣ καταρρέει και θα ΜΑΣ πλακώσει ΟΛΟΥΣ. Ε όχι και όλους!
Το περιοδικό Forbes πανηγυρίζει που οι δισεκατομμυριούχοι της γης πέρασαν επιτέλους τους χίλιους (κάποιοι δεν φτωχαίνουν λοιπόν) και μάλιστα παρουσίασαν μέσα στο 2009 της κρίσης, αύξηση κερδών 50% ήτοι 3.600.000.000.000 (3,6 τρις)!!!!!!!

Η κρίση που περνάμε τώρα δημιουργήθηκε γιατί ενώ κάποιοι είχαν γνώση και προειδοποιήσεις για το που μπορούσε να οδηγήσει η οικιστική φούσκα στις ΗΠΑ τους ίδιους και την οικονομία, όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα αλλά κρύβοντας το πρόβλημα μέσα σε πολύπλοκα παράγωγα προϊόντα το πολλαπλασίασαν και το μετέφεραν στην παγκόσμια οικονομία, κάνοντάς το εντελώς ανεξέλεγκτο. Κι αυτό γιατί αν έκαναν κάτι όταν έπρεπε, θα τιμωρούνταν από τις αγορές αφού θα ήταν υποχρεωμένοι για 1-2 εξάμηνα να παρουσιάσουν κακά αποτελέσματα στη Wall Street. Τύφλα νάχουν δηλαδή οι δικές μας αλχημείες με την Goldman για 1-2 δις προκειμένου να μπούμε στο Ευρώ!
Θα μου πείτε, μα καλά δεν ενδιαφέρθηκαν για το μέλλον των εταιρειών τους και σώπασαν η είπαν ψέμματα;

Ναι μεν αλλά. Ενώ το μακροπρόθεσμο συμφέρον τους θα ήταν να πουν την αλήθεια, η πίεση των αγορών και των καταστροφικών εργαλείων που έχουν στα χέρια τους ήταν τέτοια, που προτίμησαν να το αναβάλουν για αργότερα, δίνοντας λίγα ακόμη βραχυπρόθεσμα κέρδη στους μεγαλοκαρχαρίες μετόχους και τις αγορές που το απαιτούσαν. Επίσης κάποιοι σώπασαν με το αζημίωτο.
Κι αυτό γιατί ζούμε πλέον στη δικτατορία του καπιταλισμού των αγορών, όπου μια χούφτα πάμπλουτοι χρηματιστές λειτουργώντας για λογαριασμό των υπερπανίσχυρων κυρίων τους, ενδιαφέρονται μόνο για ξαφνικές γιούργιες, εφόδους όπου αρπάζουν ότι έχει απομείνει και φυσικά καθόλου για την ανάπτυξη, την ευημερία, την βιωσιμότητα και άλλα τέτοια που από κυνικά έχουν γίνει γραφικότητες!

Το περιοδικό Businessweek κατηγορεί κράτη και εταιρείες (το σύστημα δηλαδή) για βραχυπρόθεσμες τακτικές και λογιστικούς χειρισμούς που μας πάνε με ακρίβεια στο γκρεμό.
"Το αποτέλεσμα της πίεσης της Wall Street να ανταποκριθούν στις προσδοκίες για τα κέρδη ωθεί τις εταιρείες να ξοδεύουν χρόνο, χρήμα, και πνευματικό κεφάλαιο στη δημιουργία ή την κατασκευή άχρηστων, στρεβλωμένων και μη αυθεντικών αποτελεσμάτων που δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική ανάπτυξη ή την καινοτομία." λέει ο Edward D. Hess στο Βusinessweek.

"Οι αποδοχές των στελεχών που συνδέονται με τα τριμηνιαία αποτελέσματα και η πίεση για να επιδείξουν υψηλότερα κέρδη σε κάθε κύκλο εκθέσεων από την Wall Street και το Σίτι του Λονδίνου επίσης ευνοούν τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα."
Τα στελέχη βέβαια (golden boys) ποτέ δεν μένουν πάνω από 2-3 η το πολύ 5-6 χρόνια στις εταιρείες, και βέβαια ποτέ δεν είναι εκεί όταν έρχεται η ώρα της λογοδοσίας.Ίσα ίσα παίρνουν τα bonus τους και χάνονται σε τροπικούς παραδείσους με ένα ποτήρι pina colada στο χέρι.
Ο CEO της εταιρείας Costco Jim Senegal είπε κάποτε πως η Wall Street «προσπαθεί να κερδίσει χρήματα από σήμερα μέχρι την επόμενη Πέμπτη.
Τι άλλο να πω εγώ...
Τι γίνεται λοιπόν;
Που πηγαίνουμε;

Βρισκόμαστε χωρίς αμφιβολία στο τελευταίο και πιο εξελιγμένο στάδιο του καπιταλισμού.Ένα στάδιο όπου με απλά λόγια, η συγκέντρωση του κεφαλαίου είναι τόσο μεγάλη και σε τόσο ελάχιστα χέρια, που πλέον δεν απειλούνται μόνο εργασιακά δικαιώματα κάθε είδους εργαζομένων η Δημοσίων Υπαλλήλων, αλλά απειλούνται και οι ίδιες οι μεσαίες και φυσικά οι μικρές επιχειρήσεις (κατάργηση του ελεύθερου ανταγωνισμού ), και ακόμα περισσότερο ολόκληρες οικονομίες κρατών με ότι συμπεριλαμβάνεται μέσα σε αυτές. Ολόκληροι λαοί που χθες ήταν η μικρή Ισλανδία, σήμερα η μεγαλύτερη Ελλάδα, και αύριο ίσως η Ισπανία, η Ιταλία, η Αγγλία ή όποιος άλλος, είναι έρμαια απαιτήσεων των οίκων και των κερδοσκόπων, που δεν είναι άλλοι από τους κροίσους του περιοδικού Forbes και τους υπαλλήλους τους.
Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μία και απλή.
Και δυστυχώς η ευτυχώς, δεν θα είναι επιλογή, αλλά αναγκαστικός μονόδρομος.
Αντίσταση και ανατροπή πριν να είναι τελείως αργά!
ΝΟ PASSARAN!
Γιώργος Σαρρής