Κινδυνεύει η Ελλάς;

Σε συνέντευξή του στο Spiegel που κυκλοφορεί σήμερα, δηλώνει ο Γιώργος Παπανδρέου «Σε κίνδυνο η επιβίωση της χώρας».

Εάν μιλάμε Ελληνικά και καταλαβαινόμαστε, η φράση «σε κίνδυνο η επιβίωση της χώρας» λέει ότι η χώρα μπορεί και να μην επιβιώσει. Όμως αυτή η εκδοχή θέλει μια πιο περιφραστική περιγραφή για να καταλάβουμε τι σημαίνει. Τι συμβαίνει λοιπόν σε μια χώρα που δεν επιβιώνει;

Αν το καταλαβαίνω καλά (και επ΄αυτού έχει εφραστεί ήδη πάλι ο ίδιος ο πρωθυπουργός) το πρώτο που θα συμβεί είναι «να χάσει την εθνική της ανεξαρτησία», το μέγιστο δηλαδή αγαθό (μέχρι προ τινος τουλάχιστον) ενός Έθνους που πολέμησε, μέσα στους αιώνες, με νύχια και με δόντια για να την αποκτήσει αυτή την «εθνική ανεξαρτησία» – ή, κατ΄ άλλους, για να την ανακτήσει.

Και μετά; Τι συμβαίνει όταν... χάνεται η εθνική ανεξαρτησία ενός κράτους; Η απλή λογική λέει ότι αν η Ελλάδα πάψει να είναι ανεξάρτητη, θα τεθεί, πολύ απλά, υπό την εξάρτηση κάποιας άλλης δύναμης. Αν αφεθεί μόνη της, εκτός ΕΕ και ΟΝΕ, χωρίς χρήματα και δυνατότητα δανεισμού, εύκολα θα μπορούσε να καταλάβει σε μια νύχτα η Τουρκία τέσσερα-πέντε νησιά της και να απειλήσει, άμεσα και ευθέως, όλα τα εδάφη της. Όσο βέβαια τα σύνορα της ΕΕ συνεχίζουν να ταυτίζονται με τα σύνορα και της Ελλάδας, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Αλλά αν, όπως υπονοεί ο κ. Παπανδρέου, η Ελλάδα «χάνοντας την εθνική της κυριαρχία», βρεθεί έξω από την ζώνη τού Ευρώ και, γιατί όχι, και από την ΕΕ – τότε μπορεί να συμβεί.

Αλλά δεν μας προετοιμάζει για κάτι τόσο δραματικό ο κ. Παπανδρέου. Προς Θεού. Απλά και εκείνος, όπως και τα χιλιάδες δημοσιεύματα, τα δελτία ειδήσεων, οι «αναλυτές» και οι προφήτες όλων των ειδών, μας λένε πως από την 17η Μαρτίου και μετά όποια απόφαση αφορά τα οικονομικά της Ελλάδας, (ΦΠΑ, φορολογία, απολύσεις, συντάξεις, 14ος και 13ος μισθός, δημόσιοι υπάλληλοι κ.λ.π) δεν θα εξαρτάται πια απ’ αυτήν – αφού η ίδια οικειοθελώς παραχώρησε την εθνική της κυριαρχία έναντι τιμήματος που εισπράττεται από το 1980 και μετά σε ωραία μεγάλα «πακέτα ενισχύσεων». Δεν έχει σημασία αν το τίμημα εξαφανίζεται όλα αυτά τα χρόνια μέσα στις μαύρες τρύπες τις καλυμμένες από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, την βουλευτική ασυλία και την παντοδυναμία δέκα κεφαλαιούχων που «είναι το κράτος». Σημασία έχει πως η ΕΕ μας έδωσε ότι ακριβώς μας υποσχέθηκε. Δεν είπε οτι θα λύσει και το πρόβλημα του τοπικού μας πολιτεύματος που θα μπορούσε να ονομασθεί «κοινοβουλευτική οικονομική ολιγαρχία». Σαν τον Λουδοβίκο τον 14ο πριν απο 3-4 αιώνες, υπάρχουν κάποιοι και στην Ελλάδα οι οποίοι μπορούν, σαφώς και δικαιολογημένα, να δηλώσουν «L’ état c’est moi» δηλαδή «Εγώ είμαι το Κράτος». Δεν γράφω τα ονόματά τους όπως δεν τα γράφει και κανένας άλλος.

Τελικά όλη αυτή η φασαρία έχω την εντύπωση πως γίνεται για να το χωνέψουμε άπαξ και δια παντός πως, αν θέλουμε να παραμείνουμε στην ΕΕ και την ΟΝΕ δεν θα είμαστε πια ανεξάρτητο κράτος αλλά μια μικρή Πολιτεία της Μεγάλης Ευρώπης που αποφασίζει και διατάζει (άρα περιττόν να διαδηλώνουμε και να απεργούμε διότι οι εδώ κυβερνήσεις δεν μπορούν να κάνουν πια τίποτα). Και το δεύτερο «μήνυμα» που περνάει έντονα τις τελευταίες εβδομάδες είναι πώς θα ήταν εξίσου περιττόν να διανοηθούμε καν ότι «δεν συμφωνούμε» και ότι θέλουμε να πορευτούμε (όπως κάποτε ο Τίτο) σχετικώς αυτόνομα και εκτός ΕΕ.

Σ’ αυτή την περίπτωση ο Τουρκικός Στρατός είναι έτοιμος να μας θυμίσει στην Μυτιλήνη, την Κω και τη Ρόδο το 2010, τι έγινε στην Σμύρνη το 1922.

Αυτές οι δύο εκδοχές λοιπόν νομίζω ότι προβάλλονται εμμέσως πλην σαφώς από τις δηλώσεις ακόμη και του ίδιου του πρωθυπουργού μας – ο οποίος γνωρίζει καλά την διεθνή διπλωματία και έχει μεγάλη πείρα και εξοικείωση με αυτά τα ζητήματα από τη θητεία του ως υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Σημίτη. Σωστά λέει και ξαναλέει ότι η Ελλάδα «χάνει την εθνική της κυριαρχία» ή πώς «κινδυνεύει η επιβίωσή της», (αν δεν την βοηθήσουν οι εταίροι της).
Στο κάτω-κάτω όταν αποφασίστηκαν αυτά στις αρχές του 70, ο Γιώργος δεν ήταν ούτε 30 χρονών – όπως ακριβώς και ο Αντώνης.

Αυτά – και καλή βδομάδα. Η ΕΕ είναι εδώ και θα μας σώσει – μόνο που «θα χάσουμε την εθνική μας κυριαρχία». Εντάξει, μη τα θέλουμε και όλα δικά μας. Καλύτερα μιας ώρας Μέρκελ και Σαρκοζί παρά σαράντα χρόνια Ισλάμ και τουμπεκί.
του Άρη Δαβαράκη στο protagon