Οι συκοφάντες, ο εκβιασμός και οι καρπαζοεισπράκτορες

Ξεσπάθωσαν οι Έλληνες κυβερνητικοί κατά των Γερμανών – εν γένει! Οι απίστευτες χυδαιότητες διαφόρων ΜΜΕ της ισχυρότερης χώρας της Ευρώπης εναντίον της δικής μας, με σημειολογικώς κορυφαία αυτή του Focus (η Αφροδίτη της Μήλου με το... κ@λ@δάκτυλο – με το συμπάθιο κιόλας), έβαλαν φωτιά στην Ελλάδα και μέσα σε ελάχιστο χρόνο οι παπαριές των γερμανικών φυλλάδων έγιναν αφορμή πολιτικής αντιπαράθεσης.

Ο Πάγκαλος, επαναφέροντας τις κατοχικές αποζημιώσεις, τις οποίες το κόμμα του επί Σημίτη είχε πετάξει στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», θυμήθηκε την εποχή που αποκαλούσε τη Γερμανία «γίγαντα με πήλινα πόδια» – ξεχνώντας μάλλον ότι, ύστερα από λίγες μέρες, είχε αναγκαστεί να ζητήσει συγγνώμη για τη χοντράδα που εκστόμισε.

Αλλά και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θυμήθηκαν ότι οι Γερμανοί δεν μπορούν να μιλάνε εις βάρος της Ελλάδας όταν ακόμη δεν έχουν πληρώσει για τα ναζιστικά εγκλήματα. Το ερώτημα ωστόσο είναι τι απαντήσεις δίνουν οι ίδιοι αυτοί βουλευτές εδώ και χρόνια στους αντιστασιακούς, που τους χιλιοπαρακαλούν να αναδείξουν ένα θέμα που το κόμμα και οι κυβερνήσεις των ίδιων αυτών βουλευτών συστηματικά θάβουν κάτω από τόνους ευρώ...

Ο πρόεδρος της... Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος καλεί τον πρεσβευτή της Μέρκελ για να του διαμαρτυρηθεί για δημοσιεύματα! Απ’ ό,τι φαίνεται όλη αυτή η καραγκιοζαρία θα έχει συνέχεια. Κάτι όμως λείπει απ’ όλα αυτά: η πολιτική! Πόσο δηλαδή τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα απηχούν – όχι τις απόψεις, αλλά... – τις προθέσεις της γερμανικής κυβέρνησης; Πόσο αυτά είναι όντως ανεπιθύμητα από την ελληνική κυβέρνηση; Τι σημαίνει το «ελληνικό πρόβλημα» για τη Γερμανία;

Τρία «κλειδιά»
Από τη μια πλευρά είναι απολύτως δικαιολογημένο τα έντυπα και τα ηλεκτρονικά ελληνικά ΜΜΕ – των blogs περιλαμβανομένων – να κατακλύζονται από οργή για τις γερμανικές χυδαιότητες, ωστόσο όλα δείχνουν ότι τρεις είναι οι κρίσιμες παράμετροι που είτε επιχειρείται να αποκρύβουν – και μάλιστα εξαιρετικά άτεχνα – είτε απλώς δεν γίνονται ορατές από όσους προτιμούν να μένουν στις εντυπώσεις: το γερμανικό αδιέξοδο, η ξεκάθαρη πασοκική στροφή προς τις ΗΠΑ και η κραυγαλέα ανεπάρκεια της ελληνικής κυβέρνησης να ισορροπήσει δεχόμενη πιέσεις από κάθε κατεύθυνση.

Καθώς κάποια πράγματα είναι κουραστικό να επαναλαμβάνονται, όσες επισημάνσεις ακολουθούν σκόπιμο είναι να διαβαστούν σε συνδυασμό με προηγούμενη ανάρτησή μου με τίτλο Ατλαντικότερα, Κουροπάτκιν. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Για τη Γερμανία το μεγάλο ζήτημα δεν είναι οι... «τεμπέληδες» και οι «απατεώνες» του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά η δική της αδυναμία να διαχειριστεί το θεσμικό και οικονομικό τέρας που η ίδια δημιούργησε στην Ευρώπη. Σε ό,τι αφορά το οικονομικό μέρος, το θέμα δεν είναι αν η Ε.Ε. και ειδικότερα η Γερμανία θα συνδράμουν την Ελλάδα, αλλά αν θα αντέξουν το προηγούμενο που θα δημιουργηθεί και θα ωθήσει αρκετές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες να απαιτήσουν παρόμοια αντιμετώπιση.

Το αν η Μέρκελ θα πάρει τέτοιο ρίσκο ή όχι θα φανεί πολύ σύντομα, αν και θεωρώ ότι στην ελληνική περίπτωση οι παράγοντες που λαμβάνει υπ’ όψιν η ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης είναι πολύ περισσότεροι από τους προφανείς...

2. Η ελληνική κυβέρνηση, δείχνει να βιάζεται να κατευθυνθεί προς τη θανάσιμη... αγκαλιά του ΔΝΤ. Τα «επιχειρήματα» που επικαλείται διαφημίζοντας παρασκηνιακώς αυτό το ενδεχόμενο είναι τα εξής:

α. Ότι οι όροι της επιτήρησης είναι οι ίδιοι με αυτούς των Ευρωπαίων, αλλά το ΔΝΤ δίνει... φθηνότερα δάνεια.

β. Ότι ο πρωθυπουργός «Γιώργος» και η υπουργός «Λούκα» έχουν άριστες σχέσεις ο μεν με τον πρόεδρο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρως Καν και η δε με τους παράγοντες του ΟΟΣΑ, του οποίου υπήρξε διακεκριμένο στέλεχος, της Διεθνούς Τράπεζας κ.λπ.

Αυτό που κατά σύστημα «παραλείπει» να τονίσει στις σχετικές «διαρροές» της η κυβέρνηση είναι ότι, αν και οι απαιτήσεις του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων είναι πράγματι πάνω - κάτω οι ίδιες, ο μεν αμερικανοκρατούμενος οργανισμός είναι πλήρως ανελαστικός στην εφαρμογή τους, ενώ το ευρωπαϊκό πλαίσιο ενδέχεται να τελεί υπό την αίρεση της πολιτικής διαπραγμάτευσης, στον βαθμό που και άλλες ευρωπαϊκές χώρες αναμένεται να περιπέσουν σε ανάλογο αδιέξοδο.

Συνεπώς, αν αληθεύουν οι πληροφορίες και εκτιμήσεις που κάνουν λόγο για ειλημμένη κυβερνητική απόφαση προσφυγής στο ΔΝΤ, τότε μάλλον η Γερμανία δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να είναι φιλική προς τη χώρα μας.

3. Η ελληνική κυβέρνηση στις συναντήσεις της με τους ευρωκράτες έχει υιοθετήσει πλήρως τον ρόλο του... καρπαζοεισπράκτορα. Είναι πράγματι αισχρό, δουλοπρεπές και γελοίο να περιφέρεται – από τον υπουργό Οικονομικών Παπακωνσταντίνου και τα ουκ ολίγα θλιβερά παπαγαλάκια του στα ΜΜΕ – το ευτελές «επιχείρημα» ότι η κυβέρνηση κάνει εξεταστική για την οικονομία και τα ψεύτικα στατιστικά που έδινε η χώρα στους Ευρωπαίους επειδή κάποιοι ομόλογοί του τον ρωτάνε αν κάποιος θα πάει φυλακή.

Πέραν του ότι ψεύτικα στοιχεία προς την Ε.Ε. δεν έδινε μόνο ο άθλιος περιοδεύων θίασος της Καραμανλικής Ν.Δ., αλλά και οι... «τεχνοκρατικές» κυβερνήσεις του Σημίτη, το ερώτημα είναι γιατί το ΠΑΣΟΚ – αν και προεκλογικά ενήμερο, σύμφωνα με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλο – προχώρησε σε «απογραφή» ανάλογη του Αλογοσκούφη γνωρίζοντας ότι αυτή θα επιβάρυνε τη διαπραγματευτική θέση της χώρας.

Το μεγάλο παιχνίδι
Είναι άραγε τόσο άχρηστοι και ερασιτέχνες αυτοί που έλαχε να κρατάνε στα χέρια τους την τύχη της χώρας ή μήπως ο πραγματικός – εξ αρχής – σχεδιασμός τους έχει να κάνει με την – ύστερα από δεκαετίες – αλλαγή του προσανατολισμού της χώρας από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ;

Αν αυτή η υπόθεση εργασίας, περί συντόμως αναμενόμενης προσφυγής στο ΔΝΤ, την οποία συνεχώς επαναλαμβάνω, τελικά ευσταθεί (κάτι που θα φανεί σε πολύ λίγο χρόνο), τότε το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι τι ακριβώς – εκτός από τον πάγιο προσανατολισμό του ίδιου του πρωθυπουργού – επιβάλλει στην ελληνική κυβέρνηση μια τέτοια στρατηγική στροφή.

Μήπως κάποιος μείζων εκβιασμός την ωθεί κατ’ ευθείαν στην αγκαλιά των ΗΠΑ εις βάρος της συμμετοχής μας στην Ε.Ε., η οποία αποτελούσε το... τοτέμ της πολιτικής μας τις τελευταίες τρεις δεκαετίες;

Μήπως η ομολογία του ίδιου του Παπανδρέου ότι έχουμε ήδη χάσει ένα μέρος από την εθνική μας κυριαρχία λόγω της κατάστασης της οικονομίας δεν αφορά μονάχα τη δεδομένη και αυτονόητη παραχώρηση δικαιωμάτων την οποία συνεπάγεται η συμμετοχή μας στην Ευρωένωση και το ΝΑΤΟ, όπως άλλωστε πάντα συμβαίνει με τη συμμετοχή κάθε χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς;

Μήπως είμαστε ο «αδύναμος κρίκος» – άλλη μια κυβερνητική, καθόλου τυχαία, διατύπωση – σε ένα μεγαλύτερο παιχνίδι, του οποίου τις διαστάσεις δεν έχουμε δει ακόμη εμείς οι... κοινοί θνητοί;

Ομολογώ ότι παγίως απεχθάνομαι τα κάθε είδους σενάρια συνωμοσίας. Συνεπώς αποφεύγω, προς το παρόν, να δώσω οριστικές απαντήσεις στα ερωτήματα που διαισθάνομαι ότι περιγράφουν τις πραγματικές δυσχέρειες της χώρας. Από την άλλη όμως πιστεύω ότι οι απαντήσεις που οφείλονται σε όλους μας δεν θα έρθουν από τους επίσημους διαύλους «ενημέρωσης». Και επίσης είμαι βέβαιος ότι, αυτή την ώρα, δεν υπάρχουν καθησυχαστικές απαντήσεις στα ερωτήματα που λίγο παραπάνω διατυπώθηκαν...
από το ανεμογκάστρι