Don’t cry for me Athens

Είναι μία επιστολή που θα ήθελα να σας γράψω, αν είχα ήδη αποσυρθεί από τη δημοσιογραφία και ασχολιόμουν αποκλειστικά και μόνο με τον κόσμο των επενδύσεων. Θα ήθελα να σας έλεγα όλα όσα θα έκρυβα μέσα μου και θα τα εμπιστευόμουνα μόνο σε έναν φίλο. Η επιστολή θα ξεκινούσε κάπως έτσι: «Είμαι ένας μοναχικός πολεμιστής που αναμετράται καθημερινά στην αρένα των αγορών. Έχω συνηθίσει να βλέπω το αίμα να ρέει άφθονο στην οθόνη. Ξέρω τι συμβαίνει, ξέρω τι πρέπει να κάνω»...

Και η επιστολή θα συνέχιζε κάπως έτσι:

«Έχω χάσει πολλά χρήματα μέχρι σήμερα, επειδή δεν έκανα πάντα αυτό που ήθελα. Παρασυρόμουνα από το συναίσθημα ή ακόμη χειρότερα από τις επιθυμίες μου. Ξέρω, όμως, ότι στο τέλος μετράει μόνο το αποτέλεσμα. Οι κερδισμένοι έχουν το δικαίωμα να προετοιμαστούν για την επόμενη μάχη, όπου και όταν αυτή οριστεί. Για τους χαμένους δεν υπάρχει έλεος και η λησμονιά στο χάος της ανυπαρξίας είναι η τιμωρία τους. Ο κόσμος των αγορών είναι σκληρός, απάνθρωπος, κυνικός. Μην ψάχνετε ευγενικά συναισθήματα στην αρένα με τα λιοντάρια.

Αγαπώ τη χώρα μου και θα ήθελα αυτή τη στιγμή τα πράγματα να εξελίσσονται διαφορετικά. Να μην είναι η κατάντια μας πρωτοσέλιδο στο διεθνή Τύπο, να μην είμαστε υποχρεωμένοι να απολογούμαστε στον κάθε Ευρωπαίο γραφειοκράτη, να μην φοβόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας. Από την άλλη, ζούμε στην απόλυτη παράνοια. Το πλοίο κινδυνεύει να βυθιστεί αύτανδρο και όλοι οι επιβάτες κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

Μοιάζει σαν να δραπετεύουμε, σαν να αφήνουμε τους άλλους στη μοίρα τους. Μοιάζει με μία άνανδρη πράξη. Αλλά μήπως τελικά αυτή είναι η λύση; Μήπως δεν έχει πλέον νόημα να προσπαθούμε να πείσουμε όλους τους άλλους ότι απέχουμε λίγα μόλις μέτρα από το παγόβουνο που θα μας πάρει όλους στο βυθό; Μήπως πρέπει να προσπαθήσουμε για την προσωπική μας επιβίωση;

Λυπάμαι βαθιά για όλα αυτά που θα συμβούν. Για τις ορδές των άνεργων, των απελπισμένων ανθρώπων. Δεν θέλω, όμως, να δω το έργο μέχρι το τέλος. Δεν θέλω να είμαι μέλος ενός θιάσου που τα μέλη του έχουν επιλέξει την αυτοχειρία. Το καλό είναι ότι έχω διέξοδο. Μπορεί να μη θέλω ή να μη μπορώ να φύγω, αλλά μπορώ να επιλέξω άλλες σκηνές για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Σκηνές πιο χαρούμενες, σκηνές που να μου δίνουν και μένα ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Το κακό είναι ότι δεν έχουμε όλοι τη δυνατότητα να βρούμε την ίδια πόρτα διαφυγής. Δεν έχουμε όλοι τη δυνατότητα να πληρώσουμε τα διόδια της εξόδου. Αυτό με λυπεί περισσότερο απ’ όλα. Don’t cry for me Athens».

Αυτά πάνω – κάτω θα έγραφα. Αλλά δεν ασχολούμαι αποκλειστικά και μόνο με τον κόσμο των επενδύσεων. Έχω μια δουλειά, οι καθημερινές επαγγελματικές μου σχέσεις εξαρτώνται από τα όσα λέω και γράφω. Γι’ αυτό λοιπόν, αποσύρω την επιστολή που μόλις διαβάσατε και θα ήθελα πολύ να σας έχω γράψει. Κρατήστε μόνο τα ρεπορτάζ για τις πιθανότητες εξόδου από την κρίση, για τη μάχη που πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί και για τα άδικα πυρά που μας ρίχνονται από τους κακότροπους αλλοδαπούς συμπαίκτες μας.
Θανάσης Μαυρίδης στο capital