Δύσκολα θα μας σώσει κάτι ή κάποιος...

Το είπε με τον πλέον επίσημο τρόπο ο υπουργός Εργασίας, ότι τα ταμεία των Ταμείων είναι άδεια. Το ασφαλιστικό είναι η μεγαλύτερη πληγή της ελληνικής Οικονομίας. Ο κ. Λοβέρδος μπορεί να ετοιμάζεται για έξοδο ηρωική και ουδόλως πένθιμη από την κυβέρνηση, αλλά εμείς θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για μηδενικές συντάξεις στο μέλλον...

Πριν αποφασίσουμε να ανοίξουμε τη συζήτηση για το πώς φτάσαμε ως εδώ και αρχίσουμε να κατηγορούμε το ιδιωτικό κεφάλαιο για όλα τα δεινά αυτής της χώρας, ας σκεφτούμε για λίγο το εξής: Στην Ελλάδα το κόστος του εργαζομένου για την επιχείρηση είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο κόστος σε άλλες χώρες λόγω των μεγάλων εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών.

Οι εργοδότες πληρώνουν και... μάλιστα πολλά, το κράτος χρηματοδοτεί γενναία, οι εργαζόμενοι πληρώνουν τις εισφορές τους. Η υπογεννητικότητα, η κακοδιαχείριση των οικονομικών των Ταμείων και η αναντιστοιχία εισφορών και παροχών, είναι οι αιτίες που μας έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο.

Η υπογεννητικότητα δεν αντιμετωπίζεται άμεσα. Λύση θα μπορούσε να αποτελεί η νομιμοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και η καταπολέμηση της μαύρης εργασίας. Κάτι τέτοιο, όμως, απαιτεί σχέδιο και στρατηγική και επιπλέον υπάρχουν και άλλοι παράμετροι που σχετίζονται με τα εθνικά μας συμφέροντα.

Η κακοδιαχείριση θα συνεχίσει να μας απασχολεί από τη στιγμή που τα οικονομικά των Ταμείων τα διαχειρίζονται άσχετοι. Το σκάνδαλο των δομημένων παραμένει ανεξιχνίαστο και στο μεταξύ τα ασφαλιστικά Ταμεία συνεχίζουν να λειτουργούν με το ίδιο καθεστώς που γέννησε αυτό και άλλα ανάλογα σκάνδαλα.

Η αναντιστοιχία εισφορών και παροχών είναι κάτι που ήδη έγινε. Όταν είχαν γίνει ανάλογες επισημάνσεις στο παρελθόν, τότε οι διάφοροι «προστάτες του λαϊκού συμφέροντος» είχαν διαδηλώσει ότι κάθε προσπάθεια αφαίρεσης των «κεκτημένων» αποτελούσε αιτία κοινωνικού πολέμου. Αυτοί οι προστάτες έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης και μεγάλο θράσος να εμφανίζονται σήμερα ως αθώες περιστερές και να προτείνουν μάλιστα και λύσεις.

Τα κακά νέα είναι ότι το ασφαλιστικό είναι πλέον σε πλήρες αδιέξοδο. Καλά νέα, δυστυχώς, δεν υπάρχουν. Στο πρόσφατο παρελθόν η ιδιωτική ασφάλεια ήταν ένα καταφύγιο για όσους είχαν την οικονομική δυνατότητα. Η κρίση απέδειξε ότι η μόνη ασφάλεια που μπορεί να έχει κανείς είναι τα περιουσιακά στοιχεία που κρύβει στο σεντούκι του.

Τριακόσια δισεκατομμύρια είναι το δημόσιο χρέος. Άλλα τριακόσια είναι το αναλογιστικό έλλειμμα των ασφαλιστικών Ταμείων. Αν συνυπολογίσουμε και τις υποχρεώσεις των ιδιωτών και των εταιρειών στις τράπεζες, τότε μάλλον θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δύσκολα θα μας σώσει κάτι ή κάποιος...
Θανάσης Μαυρίδης στο capital