Κοιλιακοί, γιορτή και σχόλη

Οι γιορτές πέρασαν, ξελυσσάξαμε επιτέλους από την προσμονή τους και τις προετοιμασίες.

Από δω και πέρα όλοι, ζευγάρια, μπακούρια, ομοσέξουαλ, μπαϊσέξουαλ, μέχρι την Τσικνοπέμπτη θα σερνόμαστε στο σπίτι με τις πιτζάμες, θα αποκοιμιόμαστε στον καναπέ, στην καρέκλα, στο χέσιμο, γενικότερα όπου ξαποσταίνει ο κώλος μας.

Δεν θα μιλάει κανείς, θα πέφτει κάτω τρίχα και θα κάνει θόρυβο, ενώ στη μούρη θα υπάρχει αναρτημένο πανό «κωλοζωή, γ@μι@ζωή, δουλειά και πάλι, και γ@μ@σι".

Ως την Κυριακή θα φαγωθεί ό,τι απέμεινε στο ψυγείο απ΄τις γιορτές, θα ρουφηχτούν τα τελευταία κρασόμπυρα, και ο Ελληνάρας θα αναρωτηθεί όπως πάντα «τι πήραμε τόσα πράγματα, αμάν η πλεονεξία μας».

Αν είναι παντρεμένος θα τα ρίξει στη γυναίκα του, που ούτε στην οικονομική κρίση δεν κωλώνει, αυτή θα σκεφτεί «καλά κάνω και δε σου κάθομαι ρε κλ@π@ρχίδ@ με τις μ@λ@κίες που λες μια ζωή», και θα χώσει σφαλιάρα στο παιδί επειδή είναι του κλ@π@ρχίδ@, την ώρα που τρώει ανέμελο τον εκατοστό δεύτερο κουραμπιέ.

Μετά θα συρθούν μέχρι την... τηλεόραση και θα παραμείνουν μουγκοί όλο το βράδυ όπως και κάθε βράδυ, ως την Τσικνοπέμπτη.
Σε περίπτωση που τα βλέμματα τους συναντηθούν, μπορεί και να πλακωθούν στις μάπες.
Ξεχασμένα και Χριστούγεννα, και ευχές, και όλα.

Τι ήτανε οι γιορτές; τίποτα δεν ήτανε. Αυτός είναι ο άνθρωπος. Μ@λ@κ@ς. Σιχαίνεται τη ζωή του που τη ζει έτσι και όχι αλλιώς, ή αλλιώς και όχι έτσι.

Ο άνεργος βρίζει που δεν έχει δουλειά, και ο εργαζόμενος που δουλεύει. Ο παντρεμένος σιχτιρίζει την κ@ρι@λ@ που φορτώθηκε, ενώ ο εργένης χώριζε άνετα την κ@ρι@λ@ από τον άντρα της να την πάρει αυτός. Που θα ξεφορτωθεί το ίδιο άνετα την κ@ρι@λ@ κάποια στιγμή, να την πάρει κάποιος άλλος που γουστάρει άνετα την κ@ρι@λ@.

Όλα τελειώνουν γρήγορα στη ζωή, σαν τις γιορτές.
Από Δευτέρα λοιπόν που θα γυρίσουμε όλοι κανονικά στις δουλειές μας, η «καλημέρα» θα σημαίνει «ζεις ακόμα ρε καθίκι;» και οι πρώτες ώρες θα κυλήσουν αργά και βασανιστικά.

Μόνο από το μεσημέρι και μετά θα αρχίσουμε λίγο-λίγο να ξανασυνηθίζουμε ο ένας την παρουσία του άλλου, οπότε χαλαρά πριν το σχόλασμα θα πέσουν και οι πρώτες ιδέες για τις εξορμήσεις εκτός Αθηνών, το Πάσχα.

Όπως ακριβώς γίνεται όταν βρίσκεσαι ένα βήμα πριν την ψυχολογική αυτοκτονία.
Σου κάθεται ξαφνικά μια ωραία γκόμενα, ένας γκόμενος, μια προαγωγή, μια αύξηση, μια μετακόμιση, και αρχίζεις πάλι να τραβάς καρότσι, μέχρι το τέλος της επόμενης γιορτής.

Ως την Τσικνοπέμπτη η ελπίδα πάει στο ρελαντί, αλλά σπιντάρει τη Σαρακοστή μέχρι το Πάσχα. Το Πάσχα επαναλαμβάνονται τα ίδια σκηνικά, να τα αρνιά, να οι χιλιάδες μπύρες, να οι ευχές, να οι εκδρομές, να τα κόκκινα αυγά που δεν τελειώνουν και "μωρή μ@λ@κω τι τα πήρες τόσα αυγά, θα χρωστάμε και στις κότες" να και η επιστροφή στη δουλειά με τα μούτρα να κάνουν παρκέ στο πάτωμα, να και η ελπίδα κατά το μεσημέρι με ιδέες για τις καλοκαιρινές διακοπές.

Κι άντε πάλι το καρότσι.
Πού θα πάμε φέτος, πότε θα πάρουμε άδεια, «αμάν ρε π...... δεν περνάει ο καιρός», «χόντρυνα ο μ@λ@κ@ς και τα βυζιά μου θα σέρνονται στην άμμο», "πώς θα βάλω μπικίνι που δεν μου πάει ούτε το ολόσωμο" και να τα γυμναστήρια, να οι δίαιτες, οι πρώτες αγορές σε σορτσάκια και μαγιό, καινούργια γυαλιά ηλίου, κρέμες αυτομαυρίσματος, κρέμες κατά της κυτταρίτιδας, καμιά ρακέτα, καμιά πετσέτα, ψάξιμο στο Internet για τελική επιλογή προορισμού, και τελικά κλείσιμο δωματίου αφού ενημερώσει πρώτα η γκόμενα/γυναίκα/κ@ρι@λ@/οτιδήποτε, πότε περιμένει περίοδο και τη σπάσει στον μ@λ@κ@ της, γιατί του πάει τις διακοπές μια βδομάδα πίσω.

Ώσπου ένα ωραίο πρωί θα μας βρει όλους μαζί ο μπάτης στο καράβι, ζευγάρια, μπακούρια, ομοσέξουαλ, μπαϊσέξουαλ, να σερβιριζόμαστε στο κυλικείο με τη μ@λ@κί@ της χαρούμενης προσμονής στο μάτι, ότι σε λίγες ώρες θα χέζουμε σε νησί.
ΥΓ.
Εγώ θα πάω διακοπές Ανάφη.
από την tsaousa