Ελλάδα, όπως και στην Χιλή του Πινοσέτ

Στη Χιλή του Πινοσέτ (αμέσως μετά την ανατροπή του Σαλβαδόρ Αλλιέντε), μια ομάδα περίπου 25 νεαρών οικονομολόγων που σπούδασαν υπό τον (γκουρού του νεοφιλελευθερισμού) Μίλτον Φρίντμαν στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, κλήθηκαν από τη στρατιωτική χούντα ως Μεσσίες να αναλάβουν εν λευκώ την οικονομική πολιτική της χώρας, καθώς οι στρατηγοί δεν ήξεραν τίποτε από οικονομικά. Οι πολιτικές που εφάρμοσαν τα αποκαλούμενα "Chicago Boys" έπληξαν βίαια τις οικονομικά κατώτερες τάξεις και προκάλεσαν σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου του λαού.

Στην Ελλάδα του Γιωργάκη, βλέπουμε μια... παραλλαγή του σεναρίου να επαναλαμβάνεται. Χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών έρχονται στην Αθήνα και υποβάλλουν Έλληνες υπουργούς σε κανονική ΑΝΑΚΡΙΣΗ, εκφράζοντας απερίφραστα τη δυσπιστία τους για την αποτελεσματικότητα των οικονομικών πολιτικών που ακολουθούν διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις, ενώ παράλληλα "συνταγογραφούν" σκληρά μέτρα με την εντολή αυτά να εφαρμοστούν "εδώ και τώρα".

Όμως, πέρα από τη στενή χρηματοοικονομική διάσταση της αναξιοπιστίας της Ελλάδας, είναι και οι αλλεπάλληλες ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣ της πολιτικής ηγεσίας που οδηγούν τα "Chicago Boys" των Βρυξελλών στην αποθράσυνση. Όταν ο Γιωργάκης προκελογικά διαβεβαιώνει ότι "λεφτά, υπάρχουν", κατόπιν "ανακαλύπτει" -σα να μην ήταν χρέος του να το κάνει ενόσω βρισκόταν στην αντιπολίτευση- ότι "οι αριθμοί δεν είναι αληθινοί" και χρειάζονται σκληρά μέτρα, ύστερα πηγαίνει στη Σύνοδο Κορυφής και -παρουσιαζόμενος εντελώς εκτός τόπου και χρόνου- δηλώνει πομπωδώς ότι "δεν πρόκειται να την πληρώσει ο κοσμάκης με σκληρά μέτρα", ενώ τέλος προσγειώνεται ανώμαλα και καλεί για "μεγάλες αλλαγές, γιατί απειλείται η εθνική μας κυριαρχία", πώς περιμένουμε να μη μας πάρουν στο ψιλό οι γραφειοκράτες της Κομισιόν και να μην υποβάλουν τους υπουργούς σε εξευτελιστικές, ανακριτικού τύπου, δοκιμασίες;

Όπως ήδη φάνηκε από χθες, τα ΜΜΕ διαπλοκής άρχισαν να παρουσιάζουν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως "εθνικά υπερήφανη" την... αντίσταση της κυβέρνησης στις "ιταμές προκλήσεις των γραφειοκρατών". Και μπορεί αυτή η συνταγή -δοκιμασμένη παλαιόθεν, από τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού- να στοχεύει αποκλειστικά σε εσωτερική κατανάλωση, δεν αντιμετωπίζει όμως την κύρια γενεσιουργό αιτία της ταπείνωσης που υφίσταται η Ελλάδα: το έλλειμμα πολιτικής συνέπειας, το οποίο εκτοξεύει περαιτέρω την αναξιοπιστία μας και αποθρασύνει τα "Chicago Boys" των Βρυξελλών.

Στην εξαιρετική ταινία "Μπραζιλέρο" του Σωτήρη Γκορίτσα, η οποία πραγματεύεται τα πολυμήχανα τεχνάσματα που μετέρχεται ο επιδοτούμενος νεοέλληνας για να κοροϊδέψει τους "κουτόφραγκους" ελεγκτές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το "ζουμί" συμπυκνώνεται στην ανεπανάληπτη ατάκα: "Λεφτά, δεν έχουμε. Χρόνο, όμως, έχουμε". Με βάση αυτό το μόττο δείχνει να πορεύεται και η κυβέρνηση. Προσπαθώντας να "αγοράσει" χρόνο για να μεταθέσει -για μια ακόμα φορά- στο μέλλον τις συνέπειες της πολιτικής της α-συνέπειας.
από Αυριανιστής