Ο Βεζίρης και τα γιουσουφάκια...

Οι Ευρωπαίοι ελεγκτές σε κάποιες περιπτώσεις επέδειξαν συμπεριφορές που ξεπέρασαν τα όρια της εθνικής ταπείνωσης απέναντι σε Έλληνες υπουργούς, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του Τύπου. Ήτοι, αμφισβητούσαν κάθε στοιχείο που τους έδιναν και την αποτελεσματικότητα πολλών από τα μέτρα.

Λυπηρό όσο και ταπεινωτικό, αλλά πραγματικότητα. Όμως όπως ο καθείς είναι σε θέση να γνωρίζει, ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια δεν χαρίζονται ούτε κληρονομούνται από ένδοξους παππούδες. Κερδίζονται πόντο τον πόντο με καθημερινή προσπάθεια και κάματο.

Ο προηγούμενος υπουργός των οικονομικών μέχρι πριν λίγους μήνες έδινε στην Ε.Ε. στοιχεία που ήθελαν το έλλειμμα στο 6%. Ο τωρινός με του που ανέλαβε μίλησε για 12%.

Ο μέσος Ρωμιός εθισμένος σε κάποια από τα κατάλοιπα του 400ετούς ραγιαδισμού αντελήφθη ότι κάπου στη μέση πρέπει να βρίσκεται η αλήθεια. Οι Ευρωπαίοι εταίροι όμως εξανέστησαν...

Η νοοτροπία του... ραγιαδισμού συνίσταται κυρίως στο να αποδέχεσαι την εξουσία του Βεζίρη φανερά μεθ’ επαίνων και φιλοφρονήσεων, αλλά να την υποσκάπτεις πλαγίως στην πράξη είτε εσκεμμένα και μεθοδευμένα είτε από αδιαφορία. Όπερ, να ζητωκραυγάζεις τις αποφάσεις αλλά να μην τις εφαρμόζεις. Είναι η συμπεριφορά που επιτυχώς ενσαρκώνει η φιγούρα του Καραγκιόζη.

Σε οποιαδήποτε ώριμη δημοκρατία όταν ένας πολιτικός ξευτίλιζε ένα λαό και μια χώρα όπως ο προηγούμενος υπουργός της οικονομίας, αν μη τι άλλο θα εκκαλείτο σε μια επιτροπή της Βουλής να απολογηθεί για τις πράξεις του. Αφού δεν μπορεί να τιμωρηθεί, έστω να απολογηθεί για να πέσει φως στα όσα έλαβαν χώρα και στο πως έλαβαν χώρα, έτσι ώστε να μην επαναληφθούν στο μέλλον και προφανώς να μην επαναλαμβάνονται στο διηνεκές.

Ουδείς από τους πολιτικούς το ζήτησε και ουδείς το απαίτησε στο δημόσιο διάλογο αυτής της χώρας.

Προφανώς γιατί κανείς δεν νοιάζεται τι θα συμβεί στο μέλλον και πολύ περισσότερο για το τι πρέπει να γίνει να μην επαναληφθούν τα ίδια. Οι πολιτικοί δεν νοιάζονται γιατί είναι αυτό «μπάχαλο» που καλύπτει τις αδυναμίες της άγνοιας και της ανικανότητας να διαχειριστούν τα δημόσια πράγματα, αλλά και να βολέψουν τους πελατειακούς και συνδικαλιστικούς στρατούς που δίνουν στους ίδιους πολιτική υπόσταση. Οι πολίτες γιατί έχουν πειστεί ότι τίποτα δεν αλλάζει σε αυτό τον τόπο, οπότε η μόνη λύση είναι η ατομική και οικογενειακή επιβίωση με κάθε τίμημα, όπως γινόταν στην τουρκοκρατία.

Καθώς όμως κάθε κοινωνία για να διαθέτει στοιχειώδη συνοχή απαιτεί τη συγκρότησή της πάνω σε κάποιους «μύθους» και κάποιες φαντασιακές θεσμίσεις όπως θάλεγε και ο μεγαλύτερος Έλληνας φιλόσοφος του νεότερου ελληνισμού ο Κ. Καστοριάδης, η αυστηρή συμπεριφορά των Ευρωπαίων ελεγκτών από κάποιους εξελήφθη σαν ιταμή εθνική ταπείνωση απέναντι στους ταγούς της ελληνικής δημοκρατίας.

Κάποιοι μίλησαν για γερμανικές αποζημιώσεις και κάποιοι για τις αμυντικές δαπάνες, γενικώς ό,τι βρήκαν πρόχειρο να οριοθετήσουν και συδαυλίσουν ένα αντιφράγκικο μέτωπο. (Δεν διαφωνώ ούτε με το ένα ούτε το άλλο κατ’ ανάγκη, αλλά είναι θέματα άλλης συζήτησης.. Κάθε φορά που τα ξοδεύουμε όλα στα μπουζούκια δεν μπορεί να θυμόμαστε αν κάποιος μας ξεχρέωσε κανονικά ή όχι...).

Η συζήτηση αντί του να δούμε πως θα συμμαζέψουμε τα του οίκου μας που όντως είναι μπάτε σκύλοι αλέστε, τείνει να λάβει μια διάσταση του στυλ... «καλύτερα φέσι τούρκικο παρά τιάρα παπική».

Κάποιοι υπουργοί οίκτιραν δημόσια τους συναδέλφους που δέχθηκαν οι ίδιοι τους κοινοτικούς και δεν τους παρέπεμψαν σε στελέχη τους. Εντόπισαν το πρόβλημα στο πρωτόκολλο δηλαδή και όχι στην αξιοπιστία των στοιχείων και των προβλέψεων για το πρόγραμμα σταθερότητας και απομάκρυνσης της σκιάς της χρεοκοπίας.

Ελάχιστοι αναρωτήθηκαν αν τα στοιχεία και οι προβλέψεις που έδιναν οι Έλληνες πολιτικοί ήταν αξιόπιστα και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Και αν δεν ήταν αξιόπιστα να τους ζητήσουν τις αναγκαίες αναπροσαρμογές.

Φανταστείτε δηλ. η χώρα να μην ήταν στο ευρώ και οι Έλληνες πολιτικοί να μην έδιναν λόγο σε κανένα παρά κάθε 4-5 χρόνια να καθάριζαν με μια υποτίμηση της δραχμής. Τότε τα πράγματα δεν θα φαίνονταν τόσο δύσκολα όσο φαίνονται σήμερα, αλλά θα ήταν τραγικότερα.

Τώρα οι κοινοτικοί γραφειοκράτες μπορεί να κάνουν στην ελληνική κυβέρνηση τη ζωή πατίνι και μέσω αυτών και σε εμάς, αλλά τουλάχιστον μπορεί να ελπίζουμε ότι δεν θα αποκτήσουμε πολιτικά σύνορα με την Ουγκάντα του Ιντί Αμίν Νταντά...
του Κώστα Στούπα στο capital