Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

Ένας άνθρωπος βρισκόταν σε μεγάλη αγωνία.

Δεν ήταν κάποιος άνεργος ή άρρωστος βαριά ή πολυφαμελίτης. Ήταν πλούσιος. Και για την ακρίβεια τσιφλικάς.

«Πόθεν έσχε» τα πλούτη του; Πάντως όχι με έντιμα μέσα, λέει ο Χρυσόστομος. Κι αν ακόμη τα κληρονόμησε, συνεχίζει ο Χρυσόστομος, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι αυτός, που του τα κληροδότησε, δεν τα είχε αποκτήσει με έντιμα μέσα.
Κι αν ακόμη ισχυριστεί ότι τα απόκτησε με νόμιμα μέσα, αυτό σημαίνει ότι οι νόμοι ήταν άδικοι και ληστρικοί. Κατ’ εικόνα και ομοίωση του τσιφλικάδικου κατεστημένου…

Αλλά ποιο ήταν το πρόβλημά του;

«Ευφόρησεν η χώρα του», λέει το Ευαγγέλιο. Που σημαίνει ότι το τσιφλίκι του είχε άφθονη καρποφορία. Και το πρόβλημά του ήταν ότι δεν είχε πού να αποθηκεύσει τα γεννήματά του.

Και βασανιζόταν νύχτα-μέρα, για να... βρει λύση. Ώσπου μια νύχτα έκαμε τη μεγάλη ανακάλυψη:

Το βρήκα! Αναφώνησε. Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες. Και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα αγαθά μου! Και θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή, έχεις άφθονα αγαθά! Για πάμπολλα χρόνια! Ξεκουράσου, φάγε πιες, γλεντοκόπα…

Αλλά εκεί που πετούσε στον έβδομο ουρανό της μεγαλοφυούς έμπνευσής του. του φάνηκε πως άκουσε κάπου απόμακρα να χτυπάει κάποια νεκρώσιμη καμπάνα…

Ποιος ξέρει, σκέφτηκε για ποιον φουκαρά χτυπάει αυτή η καμπάνα! Μάλλον θα είναι για κάποιον απ’ τους απόκληρους της ζωής: Τους πεινασμένους, τους ρακένδυτους, τους άστεγους, που κοιμούνται και πεθαίνουν στα γιαπιά και τα παγκάκια. Ή τους άλλους, που μαστίζονται από διάφορες αρρώστιες και δυστυχίες…

Ή μπορεί να είναι για κείνη την 90χρονη γριούλα, που πριν ένα χρόνο μαζί με τα όργανα της αταξίας και της άρχουσας αναρχίας της γκρεμίσαμε το σπίτι και την πετάξαμε στο δρόμο. Για να περάσει ο μεγάλος δρόμος, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα τα δικά μου και των άλλων τσιφλικάδων.

Κάποια όμως φωνή, που φαινόταν να ξεκινούσε από τα τρίσβαθα της ψυχής του, τον βγάζει απ’ τους παραδείσιους ρεμβασμούς του:

Ανόητε! Του λέει. Αυτή τη φορά η καμπάνα μπορεί να μη χτυπάει γι’ αυτούς, που η απανθρωπιά η δική σου και των ομοίων σου οδήγησαν στην εξαθλίωση. Ούτε για την υπερενενηντάχρονη γριούλα, που πετάξατε στο δρόμο. Αλλά μπορεί να χτυπάει για κάποιον απ’ αυτούς, που κάνουν μεγαλεπήβολα σχέδια. Και προσπαθούν να τα πραγματοποιήσουν σε βάρος των συνανθρώπων τους. Όπως, για παράδειγμα, εσύ που σχεδιάζεις να γκρεμίσεις τις αποθήκες σου, για να χτίσεις μεγαλύτερες…

-Και τι να κάμω! Να πετάξω τα αγαθά, που μου ’δωσε η γη μου!

-Πρώτα-πρώτα να σταματήσεις να αναμασάς αυτά τα ανόητα «μου»: Λέγοντας τα αγαθά «μου», τις αποθήκες «μου»,τους καρπούς «μου», τα γεννήματά «μου». Γιατί ποιος σου είπε πως τα χωράφια είναι δικά σου! Ή μήπως είσαι συ ο δημιουργός της Γης;

Δικές σου είναι οι ψευτιές και οι απάτες και οι αδικίες και οι τόσες άλλες παλιανθρωπιές και απανθρωπιές, με τις οποίες άρπαξες απ’ τον ένα και απ’ τον άλλο, τη γη και τα σπίτια, που χρειάζονταν, για να συντηρούνται. Και τους πετάξατε στο δρόμο. Για να εξυπηρετήσετε τα συμφέροντά σας…

Κι ούτε όσα υπάρχουν ή φυτρώνουν πάνω στη γη είναι δικά σου! Ή μήπως είσαι συ που δημιούργησες το ζωικό και το φυτικό βασίλειο;

Πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού τη γη δεν την καλλιεργείς με τον ιδρώτα του προσώπου σου, αλλά με τον κόπο κάποιων άλλων! Που κατακλέβεις το μεροκάματό τους. Ενώ θα ’πρεπε να μοιράζεσαι μαζί τους τα αγαθά που προσφέρει η γη…..

Κι όχι μόνο καινούργιες αποθήκες δεν θα ’πρεπε να σχεδιάζεις αλλά και τα γεννήματα, που βρίσκονται στις τωρινές αποθήκες, θα ’πρεπε να τα μοιραστείς μαζί τους.

Και να προσφέρεις σε όσους έχουν ανάγκη. Κρατώντας για τον εαυτό σου μόνο όσα σου χρειάζονται. Έτσι ώστε ούτε εκείνοι να πεθαίνουν από την πείνα ούτε κι εσύ να πονοκεφαλάς και να χολοσκάς για τα πώς θα αποθηκεύσεις τα αγαθά «σου»…

Ή μήπως εσύ έχεις δεκάδες και εκατοντάδες και χιλιάδες στομάχια, ενώ οι άλλοι γεννήθηκαν χωρίς στομάχι. Και έχουν μόνο μπράτσα, για να δουλεύουν για χάρη σου. Για να μπορείς εσύ να κοπροσκυλιάζεις και να γλεντοκοπάς…

-Κι, αν τα δώσω, πού ξέρω εγώ, αν του χρόνου και του παράχρονου και μελλοντικά η γη θα καρποφορήσει;

-Όχι μόνο του χρόνου και του παράχρονου δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου συμβεί, αλλά ούτε αυτό το βράδυ δεν ξέρεις τι μπορείς να πάθεις!

-Και σαν τι θα μπορούσα να πάθω;

-Θα μπορούσε αυτή κιόλας τη νύχτα οι διάβολοι να ετοιμάζονται να πάρουν την ψυχή σου!…

-Και τι δουλειά έχουν οι διάβολοι με τη δική μου την ψυχή!

-Ποια δική σου ψυχή! Δεν τους την έχεις πουλήσει χιλιάδες φορές; Δεν ήσουνα σ’ όλη σου τη ζωή στην υπηρεσία τους; Ή μήπως υπηρέτησες έναν και δυο! Λεγεώνες απ’ αυτούς υπηρέτησες. Κι αφού φρόντισες να τους περιποιηθείς με όλες σου τις δυνάμεις, τώρα ήρθε η ώρα να σου ανταποδώσουν τις περιποιήσεις σου!…

-Καλά και συ ποιος είσαι, που τα ξέρεις όλα αυτά;

-Ο ξενοδόχος!

Ποιος ξενοδόχος;

-Αυτός, που φιλοξενεί τα ζουζούνια και τα χορτάρια, τα λουλούδια και τ’ αγκάθια, τα ζώα και τους ανθρώπους, τ’ αστέρια και τους γαλαξίες. Κι ανάμεσα σ’ όλα αυτά και σένα.

-Δηλαδή, θέλεις να πεις πως για μένα χτυπάει η καμπάνα!…

-Ναι, ακριβώς, αυτό θέλω να πω. Πως αυτή τη φορά η καμπάνα χτυπάει για εσένα! Για σένα, που φρόντισες να χορτάσεις και να κάμεις ευτυχισμένη την ψυχή σου με ψευτιές και αρπαγές και αδικίες….

Και καλά, την ψυχή σου, την έδωκες των διαβόλων. ‘Όλα όμως αυτά, που είχες μαζεμένα και τα υπόλοιπα, που σκόπευες να αποθηκεύσεις μήπως μπορεί να μου πεις ποιοι θα τα απολαύσουν;

-…....

-Έχεις δίκιο να μη μπορείς να απαντήσεις. Αυτό παθαίνουν όλοι εκείνοι, που πουλάνε την ψυχή τους στο διάβολο και θυσιάζουν τους συνανθρώπους τους στο βωμό του μαμωνά.

Σε αντίθεση μ’ εκείνους, που θυσιάζουν το μαμωνά, για να βοηθούν τους συνανθρώπους τους και να κερδίσουν την ψυχή τους…
παπα-Ηλίας