Βγήκαν οι βρικόλακες από τους τάφους τους

Κάθε φορά, τέτοιες μέρες, μια ερώτηση βαραίνει το χέρι: Το να γράφεις κάθε χρόνο για το Πολυτεχνείο έχει κανένα νόημα; Εδώ έχουν οργανωθεί τελωνεία λέξεων, φωτιές των λέξεων που έχουν... αποτεφρώσει τα πάντα.

Έχουν οργανωθεί νεκροταφεία λέξεων για να δεχτούμε να ζήσουμε μια ζωή που δεν είναι δική μας, για να υποχρεωθούμε να υποκύψουμε σε μια ξένη μνήμη και να υμνήσουμε μια μασκαρεμένη πραγματικότητα, μια ΙΣΤΟΡΙΑ που την αφηγούνται τα νεοταξικά Μαντεία…

Κάθε χρόνο, ωστόσο, όσο και αν μελαγχολώ, τέτοιες μέρες, κάποιος θα μου βελονιάσει τις μνήμες και την «οργή». Κάποιος θα μου θυμίσει ότι το να γράφεις, δεν είναι παρά μια προσπάθεια για να διαφυλάξεις, μέσα από τον διαβρωτή το χρόνο, τις φωνές που θα μαρτυρήσουν την παρουσία μας, ότι ΕΔΩ υπήρξαμε και ΕΔΩ υπάρχουμε: Είναι ένας τρόπος να διαφυλαχτεί το όνομα του κάθε πράγματος, γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν ακόμα…

Όποιος δεν ξέρει από... πού ήρθε, πώς μπορεί να διαπιστώσει πού πάει; Ένα, όμως, τρισάθλιο βίντεο που μόλις μου ήρθε μου φούντωσε, εκ νέου, την οργή!

Κάποια χουντικά κατάλοιπα Παπαδοπουλικής κοπής βρήκαν την ευκαιρία, αξιοποιώντας τη μετάλλαξη και τη σήψη της καθεστωτικής «αριστεράς», να σπιλώσουν και να συκοφαντήσουν εκ νέου το Πολυτεχνείο.

Και τότε οι χουντικοί, μίλησαν για προβοκάτσια! Τότε για « αναρχο-κομμουνιστική» προβοκάτσια…

Τώρα, αλλάζουν το παραμύθι. Το προσαρμόζουν στα σημερινά δεδομένα: Στις τρομοκρατικές και κουκουλοφόρικες προβοκάτσιες που στήνουν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Τα χουντικά κατάλοιπα, γρανάζια τα ίδια των μυστικών υπηρεσιών, έρχονται σήμερα να μας πουν ότι το Πολυτεχνείο ήταν προβοκάτσια της CIA για να γκρεμίσει τον Παπαδόπουλο!!!

Δοκιμασμένη η προβοκατόρικη συνταγή των αμερικανικών υπηρεσιών.

Όπως έστησαν την «αντιαμερικανική» τρομοκρατική οργάνωση «17Ν» για να προωθήσουν τα πολιτικά παιχνίδια των ΗΠΑ, στήνουν τώρα μια νέα προβοκάτσια για να σπιλώσουν το Πολυτεχνείο και να ξαναγράψουν την ιστορία του.

Πρόσφορο το έδαφος, σήμερα, για την επανεγγραφή της ιστορίας του Πολυτεχνείου: Ο κόσμος όλος έχει αντιληφθεί τις τρομοκρατικές προβοκάτσιες των μυστικών υπηρεσιών και τις «κουκουλοφόρικες» εξεγέρσεις τους. Εύκολο, λοιπόν, να καταγράψουν και το Πολυτεχνείο σε αυτού του είδους τις «εξεγέρσεις». Βοηθάει αφάνταστα γι’ αυτό η καθεστωτική «αριστερά» και οι επιδοτούμενες «αριστερίστικες» εστίες των κουκουλοφόρων και των ποικίλων «αντιρατσιστών»…

Κυκλοφορούν, λοιπόν, οι άθλιοι χουντικοί προβοκάτορες (μηχανισμοί της CIA) βίντεο που καταγράφει την εξέγερση του Νοέμβρη, αυτό το έπος της Αντίστασης του ελληνικού λαού, σε «δάκτυλο» της CIA!!!

Το ελεεινό προβοκατόρικο βίντεο εδώ>>


Και για να υποστηρίξουν αυτή την πρακτορική προβοκάτσια καταφεύγουν όχι μόνο σε ανιστόρητα γεγονότα, αλλά και στην εξής αθλιότητα: Ότι ο Λαλιώτης και η Δαμανάκη ήταν ΤΟΤΕ πράκτορες της CIA και της Μοσάντ!!!

Τέτοια φρικώδη μέσα χρησιμοποιούν οι αδίστακτοι πράκτορες και προβοκάτορες.

Ξεχνούν, βεβαίως, τούτο το απλό: Ακόμα και αν δεχτούμε την άθλια συκοφαντία τους εναντίον των νεαρών τότε Λαλιώτη και Δαμανάκη, το Πολυτεχνείο δεν το δημιούργησαν εκείνοι, ούτε κανένα άλλο πρόσωπο.

Το Πολυτεχνείο το δημιούργησαν:

α). Πρώτα και κύρια τα εκρηκτικά αποθέματα θυμού και αγανάκτησης της ελληνικής κοινωνίας, αποθέματα που ζητούσαν το σπίρτο για να εκραγούν.

β). Οι άπειρες και ποικίλες ομάδες και οργανώσεις που μέσα από μια χρόνια και πολύμορφη αντιστασιακή δράση είχαν ριζώσει και επανδρωθεί σε όλο το μήκος και πλάτος της ελληνικής κοινωνίας.

Ήταν αυτά τα πολυεδρικά και πολύμορφα οργανωτικά κύτταρα που δώσανε το σπίρτο και πυροδότησαν τα εύφλεκτα υλικά που είχαν πιεστικά συσσωρευτεί στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας…

Αυτά τα πολύχρωμα αντιστασιακά οργανωτικά έμβρυα ήταν που, κάτω από την πίεση της λαϊκής οργής, την ψυχολογία και την ατμόσφαιρα εκείνων των ημερών, ωθήθηκαν στην ΘΥΕΛΛΩΔΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου.

Μια κατάληψη που ήρθε ως διαλεκτικό συμπλήρωμα όλων όσων είχαν προηγηθεί. Από την κατάληψη της Νομικής μέχρι τις μαζικές συγκεντρώσεις και συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας…

γ). Οι Συνελεύσεις των εξεγερμένων: Η «αρένα» της πυρετώδους σύγκρουσης των ιδεών και το κέντρο των ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ…

δ). Η «Εργατική Επιτροπή Κινητοποίησης». Ιδρύθηκε την πρώτη βραδιά από εργάτες αγωνιστές και πήρε τέτοιες πρωτοβουλίες που συνέβαλε στον ξεσηκωμό πλατιών εργατικών στρωμάτων και πολλών περιοχών: Μέγαρα κ.λπ

Τίποτε από όλα αυτά δεν καθοδηγούσαν οι Λαλιώτης, Δαμανάκη, ούτε κανένας άλλος.

Και ήταν όλα αυτά τα οργανωτικά έμβρυα και οι αγωνιστές που συμμετείχαν πράκτορες της CIA;

Όσοι ζήσαμε εκείνες τις μέρες τα γεγονότα, αλλά και όλοι οι Έλληνες που έσπευσαν για συμπαράσταση στο Πολυτεχνείο, διαβάζοντας αυτά τα προβοκατόρικα των χουντικών καταλοίπων γελάνε και οργίζονται.

Και πείθονται σε τούτο: ότι όλοι αυτοί που τα λένε και τα διαδίδουν είναι όχι μόνο αθεράπευτοι νοσταλγοί της χούντας, αλλά και πιόνια των πρακτορικών μηχανισμών, των μηχανισμών εκείνων που δήθεν κτυπάνε, αλλά χρησιμοποιούν για τη συκοφάντιση των αυθεντικών λαϊκών εξεγέρσεων.

Αυτές μισούν και θέλουν να απαξιώσουν, χρησιμοποιώντας τις εικονικές «εξεγέρσεις» των μυστικών υπηρεσιών.

Παραθέτω και μια περίληψη από ένα μεγάλο κείμενο που έγραψε εκείνες τις ημέρες: Το Δεκέμβριο του 1973:

Το χρονικό της Εξέγερσης
Μια συνοπτική, αλλά συνθετική εικόνα εκείνων των ημερών: Το χρονικό των γεγονότων, η ατμόσφαιρα και τα πιο ουσιαστικά χαρακτηριστικά του Νοέμβρη του 1973.

Ο πρώτος σταθμός του κινήματος αρχίζει με το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου, στις 4 Νοεμβρίου. Πάνω από 25.000 μαζεύονται. Φωνάζουν: «Ελευθερία», «έξω οι Αμερικάνοι», «κάτω ο φασισμός». Τότε ακούστηκε και για πρώτη φορά το σύνθημα: «ΕΣΑ-ΕΣ-ΕΣ-Βασανιστές». Η αστυνομία αιφνιδιάζεται από αυτή τη μεγαλειώδη συγκέντρωση. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία αρχίζουν. Οι διαδηλώσεις μεταφέρονται σε πολλά σημεία της Αθήνας. Οι διαδηλωτές οπισθοχωρούν, ανασυντάσσονται και επιτίθενται ολόκληρη την ημέρα, καταπατώντας ανοικτά πλέον τη χουντική νομιμότητα. Εκατοντάδες οι τραυματίες. Τριάντα άνθρωποι διαδηλωτές συλλαμβάνονται…
Στις 8 Νοεμβρίου 17 διαδηλωτές δικάζονται. Νέες μικροδιαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία.

Το μνημόσυνο λοιπόν του Γ. Παπανδρέου έδωσε την αφορμή για το ξεκίνημα μιας κατάστασης πολύχρονων πολιτικών διεργασιών: Συγκεντρώσεις, μικρές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, άνθρωποι να πηγαινοέρχονται στους δρόμους ανήσυχα, έντονες και χωρίς καμιά προφύλαξη συζητήσεις, ένας νευρικός παροξυσμός αναμονής, αυτά είναι τα εξωτερικά πολιτικά γνωρίσματα και ψυχολογικά συμπτώματα εκείνων των ημερών, πολύ ενδεικτικά της ανόδου της πολιτικής θερμοκρασίας.

Τα γεγονότα της 4ης Νοεμβρίου ο Ανδρέας Παπανδρέου τα χαρακτήρισε «αποφασιστική καμπή στον απελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού». Στις «Ειδήσεις», το έντυπο που εξέδιδε το ΠΑΚ στο εξωτερικό, διαβάζουμε από τη δήλωση του Ανδρέα: «Η επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας και η χρήση ωμής βίας για την αντιμετώπιση του λαού των Αθηνών αποτελούν τρανή απόδειξη για τον συνεχιζόμενο καταπιεστικό χαρακτήρα του στρατοκρατικού καθεστώτος. Αποτελούν επίσης απόδειξη πως η αδιαλλαξία του λαού κλιμακώνεται. Πως έχει βαθιές ρίζες η απόφασή του να προχωρήσει στην αναμέτρηση με τις δυνάμεις κατοχής της πατρίδας μας….».

Η απόφαση του λαού για «αναμέτρηση»εκδηλώνεται λίγες μέρες μετά: Στις 14 του Νοέμβρη!
Όταν εκείνο το μεσημέρι, ομάδες φοιτητών κατηφόριζαν προς το Πολυτεχνείο, κανένας δεν φανταζόταν το τι θα επακολουθούσε. Και στους πιο ενθουσιώδεις, που έτρεχαν συνεπαρμένοι από τη σκέψη της διαδήλωσης, δεν περνούσε από το μυαλό τους, ότι η ενέργειά τους αυτή θα γινόταν το σπίρτο που θα άναβε μια τεράστια πυρκαγιά. Ακόμα και ύστερα από την πρώτη ημέρα τίποτα δεν έδειχνε ότι το φοιτητικό κίνημα θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις λαϊκού τυφώνα. Το κίνημα, ωστόσο, από το πρώτο βράδυ είχε προχωρήσει πολύ πιο πέρα από ό,τι φαντάζονταν και οι πιο αισιόδοξοι. Ήταν τέτοια η συσσώρευση και τα αποθέματα των εκρηκτικών υλών που τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την ανάφλεξή τους. Και εδώ πρέπει να το πούμε καθαρά: Οι ηγεσίες τότε των δύο παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων δεν ήθελαν την κατάληψη, προσπάθησαν το πρώτο βράδυ να την «σπάσουν». Υπερφαλαγγίστηκαν όμως από τα γεγονότα και ακολούθησαν…

Αυτό το γεγονός και μόνο αποδεικνύει ότι καμιά ομάδα «προβοκατόρων» (ακούστηκε και αυτή η συκοφαντία ενάντια στην κατάληψη και όχι μόνο από τη χούντα) δεν θα μπορούσε να δώσει ζωή στο ξεσήκωμα του Νοέμβρη, αν αυτό δεν υπήρχε μέσα στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας…

Από την πρώτη, λοιπόν, ημέρα της κατάληψης, εκδηλώνεται μια αυθόρμητη, ενεργητική συμπαράσταση του λαού, με συμμετοχή όλων σχεδόν των κοινωνικών στρωμάτων του πληθυσμού. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου, μεταφέροντας τη φωνή των εξεγερμένων φοιτητών σε ολόκληρη την Αθήνα, αποτέλεσε αποφασιστικό παράγοντα συγκέντρωσης και επιτάχυνσης της μαζικής κίνησης.

Η Αθήνα εκείνες τις ημέρες είχε μεταβληθεί σε ένα ηφαίστειο με ισχυρές δονήσεις, που ξεσήκωνε ολοένα πλατύτερα στρώματα του πληθυσμού. Ο αριθμός των εξεγερμένων αυξάνει με ταχύτητα γεωμετρικής προόδου. Ο γιγάντιος αυτός κυκλώνας, αρχίζει να τραντάζει όλες τις περιοχές της ελληνικής κοινωνίας. Τα πρώτα συμπτώματα μετάδοσής του στην εργατική τάξη γίνονται καθαρά: Ο αριθμός συμμετοχής των εργατών αυξάνει με καταπληκτική ταχύτητα. Οι οικοδόμοι ετοιμάζονται να κατέβουν σε απεργία. Το σύνθημα της «γενικής απεργίας» έχει φτάσει σε πολλά εργοστάσια και συζητείται. Τα Μέγαρα έχουν εξεγερθεί. Η Θεσσαλονίκη και η Πάτρα έχουν μπει στον αγώνα…

Το απόγευμα της Παρασκευής (16 Νοέμβρη) ολόκληρη η Αθήνα ζει τον πυρετό της εξέγερσης. Την επαναστατική αυτή θύελλα την εκφράζει παραστατικά το ακόλουθο τηλεφώνημα, μαγνητοφωνημένο από το ΠΑΚ Τορόντο, καταγραμμένο στις «ειδήσεις» του Νοεμβρίου 1973: «Η Αθήνα καίγεται! Παντού φωτιές! Οι άνθρωποι είναι έξω στους δρόμους. Άκου του πυροβολισμούς; Άκου! Άκου! Ο λαός κατέλαβε το υπουργείο Δημόσιας Τάξεως και τη Νομαρχία Αττικής. Δεν τους νοιάζει για τη ζωή τους. Να μπορούσες να το δεις, να μπορούσες να το δεις!».

Η κατάσταση δεν αφήνει άλλα περιθώρια στο καθεστώς του Παπαδόπουλου να συνεχίσει το σκηνοθετημένο παιχνίδι της «φιλελευθεροποίησης». Η χούντα δείχνοντας το αληθινό της πρόσωπο, επιτίθεται με απροκάλυπτη βιαιότητα και κτηνωδία. Οι δρόμοι της Αθήνας έχουν μεταβληθεί σε πεδίο αιματηρών συγκρούσεων. Παντού έχουν υψωθεί οδοφράγματα και πραγματοποιούνται ηρωικές και βίαιες συγκρούσεις των διαδηλωτών με την αστυνομία και το στρατό.
Στις τρεις τα ξημερώματα εισβάλουν τα τανκς στο Πολυτεχνείο. Ιστορική θα μείνει η τελευταία φράση του εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού: «Θα αγωνιστούμε μέχρι την τελευταία στιγμή…».
Την επόμενη ημέρα η χούντα εξαπολύει ένα μαζικό κύμα τρομοκρατίας και συλλήψεων. Τα στρατιωτικά ανακοινωθέντα των «αποφασίζομεν» και «διατάσσομεν» διαδέχεται ένα το άλλο. Ωστόσο ο λαός δεν έχει δειλιάσει και συνεχίζει να μάχεται. Σε πολλά μέρη των Αθηνών πραγματοποιούνται συγκρούσεις και παντού αντηχεί η κραυγή: «Δολοφόνοι»…

Εκείνες τις ημέρες ο λαός έμαθε ότι όταν αγωνίζεται υπάρχουν αποτελέσματα. Και αυτό το μεγάλο δίδαγμα εκείνων των ημερών δεν πρέπει να ξεχνάμε σήμερα…
Θύμιος Παπανικολάου στο resaltomag