Ήρθε το τέλος...

Οι τελευταίες περιπέτειες με τα ομόλογα και τις ελληνικές μετοχές καταγράφουν ότι υπάρχει πρόβλημα κάπου στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Οι αγορές αρχίζουν να παίζουν το σενάριο: το κυβερνών κόμμα του κ. Παπανδρέου δεν είναι το ίδιο με το κυβερνών κόμμα του κ. Σημίτη.

Κατ’ αρχήν από την Αλογοσκούφια οικονομική τραγωδία που έχει φέρει τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, ο νέος υπουργός διάλεξε να αντιγράψει μόνο την δια της μεθόδου της «απογραφής» βελτίωση των μελλοντικών οικονομικών μεγεθών. Δηλαδή τη χειρότερη παρακαταθήκη του προηγούμενου...

Μετά ήρθε ο κ. Παπουτσής να... εκφράσει το βαθύ πρόσωπο της ελληνικής κακοδαιμονίας που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά όλων των κομμάτων της ελληνικής δημοκρατίας, και να ζητήσει να μην παγώσουν οι αυξήσεις για τους δημόσιους υπαλλήλους. Και ο κ. Παπακωνσταντίνου αναδιπλώθηκε.

Στον τύπο διαβάζω ότι στο κυβερνών κόμμα διαμορφώνεται ένα εκρηκτικό περιβάλλον γιατί ο κομματικός μηχανισμός δεν βρίσκει πόρτες ανοιχτές στην κυβέρνηση. Πόσο θα κρατήσει αυτή η αντίσταση.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος δεινός πολιτικός και κοινωνικός αναλυτής για να καταλάβει ότι στην ελληνική κοινωνία διαμορφώνεται ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα. Από τη μια πλευρά η διεθνής οικονομική κρίση και από την άλλη η χρεοκοπία του ελληνικού μεταπολιτευτικού μοντέλου.

Θέλετε να μιλήσουμε για παιδεία, υγεία. Πληρώνουμε φόρους Δανίας και έχουμε υπηρεσίες Ζιμπάμπουε. Θέλετε να μιλήσουμε για τη διαφθορά; Σε εφορίες, πολεοδομίες οι άνθρωποι που έχουν τοποθετήσει οι κομματικοί μηχανισμοί εισπράττουν εννέα για τον εαυτό τους και ένα για το δημόσιο ταμείο...

Νέα δεδομένα
Πέρυσι το Χειμώνα η δολοφονία ενός νέου παιδιού έγινε αιτία να παραλύσει η πρωτεύουσα για ένα μήνα. Το φαινόμενο βρήκε ανταπόκριση σε πολλές ελληνικές πόλεις και ανησύχησε πολλούς ξένους πολιτικούς.

Υπάρχουν δυο Ελλάδες. Η μία των κομματικών στρατών που έχει βολευτεί στο δημόσιο και τα πέριξ και η άλλη που είτε δουλεύει για αγκομαχεί να πληρώνει φόρους και γρηγορόσημα πιο πολλά και από τους φόρους.

Υπάρχει όμως και ένα διογκούμενο κοινωνικό στρώμα κυρίως νέων που νιώθει ότι του έχουν κλέψει το μέλλον. Τα περσινά Δεκεμβριανά εξέφραζαν κατά τη γνώμη μου, μια μηδενιστική αντίδραση των νέων.

Κάποια κόμματα προσπάθησαν να καρπωθούν υπεραξίες από αυτή την οργή. Πήραν ψίχουλα, γιατί κατά βάση όλα τα κόμματα εκφράζουν μόνο βολεμένους επαγγελματίες πολιτικούς και υπαλλήλους του δημοσίου. Οι συνδικαλιστές της χώρας εκφράζουν σωματεία σφραγίδες για να απολαμβάνουν οι ηγεσίες μισθούς και μπόνους 100 και 150 χιλιάδων ευρώ.

Αναδύεται τον τελευταίο χρόνο μια πρακτική ένοπλης τρομοκρατίας, που η παλιά τρομοκρατία μπροστά της θυμίζει διαμαρτυρία επισκόπων. Λιγότερη πολιτική φλυαρία και φετιχισμός της τυφλής βίας.

Έχουμε μια διεθνή οικονομική κρίση που πέρασε μόνο το πρώτο κύμα και τη χώρα μας σε ένα ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον με ελλείμματα και δημόσιο χρέος σε επίπεδα που απαιτούν τεράστιο κόστος εξυπηρέτησης. Οι χειρισμοί είναι δύσκολοι σε αυτή τη συγκυρία.

Σήμερα οι μεταρρυθμίσεις θα έχουν μεγαλύτερο κόστος απ’ ό,τι δέκα χρόνια πριν... Οι ίδιοι που δεν τις άφησαν να γίνουν δέκα χρόνια πριν τις εμποδίζουν και τώρα...
capital