Ο τηλεοπτικός φακός έχει…τσίπα;

Απαρατήρητη πέρασε η 21η Νοεμβρίου θεσμοθετημένη από τον ΟΗΕ τον Μάρτιο του 1996 ως «Ημέρα της Τηλεόρασης» .
Θα τοποθετηθώ επικριτικά!
Εάν νομίζετε ότι ως πρόσωπο που πολύ συχνά με φιλοξενούν τα ραδιοτηλεοπτικά παράθυρα και μπαλκόνια ΔΕΝ έχω το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κρίνω καλόπιστα τους οικοδεσπότες μου, μη συνεχίσετε το διάβασμα, ΣΤΟΠ εδώ! Εάν, μάλιστα, σας διακρίνει η τάση να υποβαθμίζετε την τηλεοπτική εικόνα ως παιδαγωγικό εργαλείο, τότε σας ΙΚΕΤΕΥΩ, κάνετε ΣΤΟΠ εδώ !

Η ουσία το περιεχόμενο και ο «λόγος» όχι μόνο στην ελληνική αλλά στην παγκοσμιοποιημένη πλέον «τηλεοπτική δημοκρατία» δίνουν τη θέση τους στο περίβλημα, στο επιδερμικό, στην εικόνα. Ίσως άλλοι λαοί να μην νοιάζονται για αυτές τις μεταλλάξεις, αλλά εμάς εδώ στην χώρα κοιτίδα του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της λογικής έπρεπε να μας…πειράζει καθώς το πρόβλημα δεν είναι η δημοκρατία την οποία εμείς και διδάξαμε στους λαούς και σεβόμαστε. Το πρόβλημα έγκειται στον τύπο της δημοκρατίας και στο ρόλο της σύγχρονης ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗΣ που λέγεται τηλεόραση.

Έρχομαι σήμερα... επικριτής της ΤιΒι γιατί αισθάνομαι ότι κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους. Από όλους εμάς που ασχολούμεθα με τις επιστήμες της συμπεριφοράς χρειάζεται να αποδοθεί ΟΡΘΑ η εκπληκτική δύναμη της σύγχρονης τηλεόρασης στην άσκηση όχι της συνειδητής αλλά κυρίως της υποδόριας, της υποσυνείδητης επίδρασής της στην καθιέρωση προτύπων συμπεριφοράς προς μίμηση και ταύτιση για τα παιδιά που στέκονται ευάλωτα και εύπλαστα μπροστά στους δέκτες και για μας τους μεγάλους που έχουμε σχεδόν συστηματικά οδηγηθεί στην αποδοχή της ψεύτικης «εικονικής πραγματικότητας» με την αποκρυστάλλωση μιας πολύ στρεβλής αντίληψης της…πραγματικότητας!

Κάποιες άλλες εποχές, στην ευλογημένη χώρα, που την κατοικούν 11 εκατομμύρια Ελλήνων ( και αλλοδαπών ) αλλά είναι άγνωστος ο αριθμός των…φιλελλήνων, οι ρόλοι ήταν ευκόλως διακριτοί καθώς η Νομοθετική εξουσία νομοθετούσε, η εκτελεστική εφάρμοζε, η δικαστική ήλεγχε και ο ΤΥΠΟΣ μέσω των ΡΕΠΟΡΤΕΡ όταν εντόπιζε πρόβλημα, έψαχνε τις ιδιαιτερότητές του, απεκάλυπτε πτυχές κρυμμένες επιτήδεια, τους πρωταγωνιστές και λεπτομέρειες ανατριχιαστικές ή …γαργαλιστικές δίνοντας στο αναγνωστικό κοινό υλικό για σχολιασμούς και στοχασμούς υπέρ και κατά!…

Σήμερα στην Ελλάδα ΔΕΝ διαβάζουμε εφημερίδες αλλά τις αγοράζουμε για τα CD και τα DVD, δεν διαβάζουμε βιβλία γιατί ΔΕΝ έχουμε χρόνο «...για χάσιμο» αλλά κοιτάμε ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ που δεν προσπερνά, αλλά μένει στην επιδερμίδα και δίνει με εικόνα ρεπορτάζ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΩΝ διαστάσεων με κυρίαρχη τη δύναμη της διείσδυσης του τηλεοπτικού φακού σε σημεία ΧΩΡΟ-ΧΡΟΝΟΥ όπου ακόμη και τα τμήματα Ασφάλειας της ΕΛ. ΑΣ. καταφέρνουν να φτάσουν...

Που αρχίζει και πού τελειώνει ο ρόλος της κάθε μιας από τις 4 κάποτε διακριτές εξουσίες; Με ποιες αξίες λειτουργούμε εμείς και με ποιες πρέπει να λειτουργούν οι δημοσιογράφοι της ΤιΒι όταν αισθάνονται ότι το καθήκον στην αλήθεια και την κοινωνία τους καλεί να…πρωτοτυπήσουν;

Εάν τελικά ένα παιδάκι αναφωνήσει «ο αυτοκράτορας είναι γυμνός» θα του κλείσουμε το στόμα επειδή τα παιδιά δεν πρέπει να κάνουν τέτοιες διαπιστώσεις ή θα θυμηθούμε ότι «από παιδί και από ζαβό μαθαίνεις την αλήθεια»

Τελικά γιορτάζοντας την 21η Νοεμβρίου ως ημέρα της τηλεόρασης προβληματιστήκαμε με το σύγχρονο κοινωνικό-ψυχολογικό φαινόμενο ανεξέλεγκτης διαμόρφωσης της κοινής γνώμης; Η μήπως η «ξετσίπωτη ΤιΒι» απέδειξε ότι …δεν περισσεύει πια ΤΣΙΠΑ στην Ελληνική κοινωνία;
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ