Οι ζητιάνοι δεν μπορεί να είναι επιλεκτικοί

Οι Κινέζοι επιδεικνύουν μία αξιοπρόσεκτη ροπή προς τα τυχερά παίγνια. Έτσι, ενώ γλίτωσαν από τους κομμουνιστές του Μάο και οικοδόμησαν τον καπιταλισμό αλά Κίνα, τώρα επιχειρούν να δοκιμάσουν τις αντοχές τους, ερχόμενοι σε επαφή με τον ελληνικό κομμουνισμό. Προφανώς δεν έχουν γνωρίσει τον Αλέξη και την Αλέκα. Θέλουν, λένε, να κάνουν επενδύσεις και να αγοράσουν το εθνικό μας χρέος. Και περιμένουν ότι θα τους έχουμε στο τέλος και υποχρέωση.

Θυμόμαστε όλους εκείνους τους... απαράδεκτους που κατά καιρούς έχουν παρελάσει από την πασαρέλα της ελληνικής πολιτικής σκηνής και οι οποίοι αντιμετώπιζαν τη δημόσια περιουσία σαν να πρόκειται για το χωράφι του παππού τους. Αυτοί χρεοκόπησαν τη χώρα και τώρα οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην παράδοση άνευ όρων. Κακά τα ψέματα! Όποιος έχει στα χέρια του τα γραμμάτια του οφειλέτη τον ελέγχει απόλυτα, ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι υπάρχει deal με τους Κινέζους και αγοράζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους. Όταν θα αντιταχτούμε σε μία τους επιλογή, εκείνοι θα μπορούν να μας στείλουν στην κρεμάλα, ρίχνοντας τα ομόλογά τους στην αγορά.

Αυτό που δεν ξέρει ίσως πολύς κόσμος είναι το γεγονός ότι οι Κινέζοι έχουν ήδη στα χέρια τους ελληνικά ομόλογα. Κι εκεί κρύβεται ίσως η απάντηση στο ερώτημα γιατί η κυρία Κατσέλη υποχρεώθηκε σε άτακτη υποχώρηση στο θέμα του λιμανιού.

Να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα: Το πρώτο είναι ότι είμαστε υπέρ των ξένων επενδύσεων. Το δεύτερο ότι είμαστε αντίθετοι με το δέσιμο της χώρας στο άρμα κάποιας υπερδύναμης, διότι αυτό μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες στο μέλλον.

Η άσχημη οικονομική μας κατάσταση μας αναγκάζει να αναζητήσουμε νέους συμμάχους και πιθανότατα νέους δανειστές. Αν πρόκειται, λοιπόν, για κίνηση τακτικής και υπάρχει πράγματι στρατηγική για να απαλλαγούμε κάποια στιγμή από τα δυσβάστακτα χρέη μας, τότε θα συμφωνήσουμε. Σε διαφορετική περίπτωση ας βγουν και ας πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Επιτέλους μία φορά καθαρά και ξάστερα, δίχως μισόλογα και μεγάλες αρλούμπες. Ας πουν ότι παραδώσαμε την Ελλάδα στους Κινέζους ή στους Ρώσους ή στους Αμερικάνους. Κι εν πάση περιπτώσει, αν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, ας μας δώσουν, τουλάχιστον, το δικαίωμα να διαλέξουμε με ποιόν γαιοκτήμονα θα πάμε.

Ασφαλώς και αστειευόμαστε. Νομίζουμε, όμως, ότι τώρα αρχίζει να γίνεται φανερό και στον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας ότι η υπερχρέωση της χώρας ήταν η πραγματική και μέγιστη πράξη εθνικής προδοσίας. Αντίθετα, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι τα προγράμματα σωτηρίας προβληματικών επιχειρήσεων ή η αγορά άχρηστων και πανάκριβων οπλικών συστημάτων ήταν προς όφελος της πατρίδας.

Οι Κινέζοι έχουν αυτή τη στιγμή στα χέρια τους ομόλογα διαφόρων χωρών, μεταξύ των οποίων και των ΗΠΑ. Θα ήταν, λοιπόν, παράλογο να υποστηρίξει κανείς ότι θα έπρεπε να αρνηθούμε την κινέζικη βοήθεια για να μην υποχρεωθούμε στο μέλλον να κάνουμε πράγματα που δεν θα θέλαμε. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι αν ο αφέντης θα είναι ο Κινέζος ή ο Γερμανός. Το θέμα είναι να μην υπάρχει αφέντης και να μπορεί κανείς να κάνει ελεύθερα τις επιλογές του. Κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τέτοιο δημόσιο χρέος.
Τελεία και παύλα.
Θανάσης Μαυρίδης στο capital

ΥΓ: Μου άρεσε πολύ ο συλλογισμός του Κώστα του Στούπα στη στήλη του στο Κεφάλαιο. Αναφέρεται σε όσους μας λένε ότι η λύση στα προβλήματά μας είναι η εξοντωτική φορολόγηση των κερδοφόρων επιχειρήσεων. Αν, λοιπόν, μοιράζαμε όλα τους τα κέρδη, θα ήταν σαν να μας πρόσφεραν κάθε μέρα από ένα σουβλάκι! Η Οικονομία δεν θα σωζότανε και οι εταιρείες δεν θα ήταν βέβαιο (κάθε άλλο) ότι θα εξακολουθούσαν να είναι κερδοφόρες. Ας αφήσουν, λοιπόν, τις βλακείες και ας σκεφτούν περισσότερο την επόμενη φορά που θα αποφασίσουν να μας προσφέρουν έτοιμη στο πιάτο μία τόσο μεγάλη ανοησία...