Πέραν των Τειχών

Εκατέρωθεν του γερμανικού τείχους, ζούσαν κάποτε δύο λαοί που στην ουσία ήταν οι ίδιοι, με τα ίδια εθνικά χαρακτηριστικά, ίδια φυλή, γλώσσα και θρησκεία, ίδια ιδεοληψία περί έθνους και πατρίδας, ίδια φυλετική και πολιτιστική ρίζα.

Η Ιστορία τους χώρισε για λίγο με το ζόρι, αλλά η διόρθωση ήρθε γρήγορα, με μια ένωση πραγματική και ουσιαστική. Ήταν κάτι που και οι ίδιοι οι γερανοί επιθυμούσαν. Ίσως τα δύο ιδεολογικά συστήματα να τους δημιούργησαν συναισθηματικές και νοσταλγικές προτιμήσεις, ίσως η μία πλευρά να αγόρασε την άλλη, και σίγουρα η δυτική πλευρά ήταν πιο πλούσια και προετοιμασμένη για τους παγκόσμιους καιρούς που ζούμε, αλλά οι Γερμανοί σαν λαός, ποτέ τους δεν διαφώνησαν στο πώς θα κυβερνούσαν την ενωμένη Γερμανία, άλλωστε η νέα Καγκελάριος είναι ανατολικογερμανίδα. Η πολυπληθέστερη και πιο πλούσια Δυτική Γερμανία, δέχτηκε σαν κυβερνήτη της μια γυναίκα που μεγάλωσε στο αντίθετο, κομμουνιστικό σύστημα. Στη σημερινή ενωμένη Γερμανία, υπάρχει μόνον μία γλώσσα, μία εθνική συνείδηση, και ένα σύστημα παιδείας που παράγει μία και μόνον μία συλλογική εθνική συνείδηση.

Μέρες σημαδιακές που ζούμε, γεμάτες... ιστορικό συμβολισμό, λογικό και για τον Ελληνισμό να σκέφτεται και το πρόβλημα της Κύπρου. Μπορεί η Κύπρος να επανενωθεί όπως διατείνονται οι περισσότεροι πως επιθυμούν; Μπορεί το Τείχος της διχοτόμησης να πέσει και πάλι στο νησί, να ενωθούν οι Κύπριοι, να γίνει η Κύπρος Βερολίνο;

Δεν έχω επισκεφθεί το νησί, δεν έχω βιωματική εμπειρία από την καθημερινότητά του, δεν έχω φίλους από καμία πλευρά, ούτε και γνώση που υπερβαίνει την καθημερινή ειδησεογραφία και τον μέσο άνθρωπο. Αλλά ως απλός παρατηρητής των γεγονότων και της ιστορικής εξέλιξης του νησιού, διατηρώ πολλές επιφυλάξεις για το αν η επανένωση της Κύπρου είναι εφικτή.

Για δύο πρωταρχικά λόγους:

(1) Αντίθετα από το Βερολίνο, εκατέρωθεν των τειχών της Κύπρου, ζουν σήμερα δύο διαφορετικοί βιωματικά λαοί, με διαφορετικές κουλτούρες, θρησκείες, γλώσσες και συνήθειες, διαφορετική ιδεοληψία περί έθνους και πατρίδας, διαφορετική φυλετική, πολιτιστική και συνειδησιακή ρίζα. Όσο ήταν εκεί οι Εγγλέζοι, οι δύο πλευρές ζούσαν αρμονικά κάτω από τη μπότα της αγγλικής κοινοπολιτείας. Όταν έφυγαν οι Εγγλέζοι, η αρμονία μάλλον διαλύθηκε, η Ελλάδα έχωσε τη μύτη της παντού ζητώντας ένωση, στέλνοντας στρατό για προστασία, και αν δεν κάνω λάθος κατά την εποχή του Μακαρίου, οι Τουρκοκύπριοι περνούσαν οδοφράγματα ανάλογα με εκείνα των Παλαιστινίων.

Αν αυτή η συνύπαρξη ήταν τόσο αρμονική όσο διατείνονται πολλοί, τότε σε ποια έμπρακτη πραγματικότητα εξωτερικευόταν; Στην πολιτική συγκυβέρνηση του νησιού; Κυβερνούσαν μαζί Έλληνες και Τούρκοι την Κύπρο; Ήταν ο Μακάριος πρόεδρος όλων των Κυπρίων; Υπήρχαν Τουρκοκύπριοι στις τοπικές κυβερνήσεις του νησιού, υπήρχαν σχολεία που δίδασκαν ιστορική συνείδηση ένωσης και συνύπαρξης πέραν των συνειδησιακών ορίων του Ελληνισμού ή του Τουρκισμού; Και αν σήμερα γίνει επανένωση του νησιού, τί σχολεία, θα έχουμε; Τι είδους συλλογική συνείδηση θα επικρατήσει στο νησί;

(2) Ούτε και η ελληνοκυπριακή μεριά με έχει πείσει πως επιθυμεί ένωση. Αντίθετα μάλιστα, εχω την εντύπωση πως επιθυμεί απόλυτη διχοτόμηση. Στην ιστορική της εξέλιξη μετα την εισβολή, η ελληνοκυπριακή μεριά οραματίστηκε να γίνει μια καινούργια Ελβετία, ένας φορολογικός παράδεισος κλεμμένου ευρωπαϊκού και ρωσικού πλούτου. Ακούω πως το νησί, κατά τα πρότυπα άλλων φορολογικών παραδείσων, είναι η νομική βάση χιλιάδων Ρωσικών εταιριών που ξεπλένουν χρήμα. Ακούω επίσης πως το νησί είναι ο νομικός παράδεισος κατασκευής παράκτιων εταιριών και πως κατά την διάρκεια του πολέμου της Σερβίας, ο πλούτος της σερβικής κλίκας μεταφέρονταν εκεί αεροπορικά με την βοήθεια της κυπριακής κυβέρνησης. Μαθαίνω επίσης πως ο κ. Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν πρωταγωνιστής της μεταφοράς αυτής, με νομικές συμβουλές προς τους μεταφέροντες. Πως πάνω από 12 δις σερβικά ευρώ έχουν "χαθεί" κάπου στην Κύπρο. Και κατά την διάρκεια των συνομιλιών για την ένταξη της ελληνοκυπριακής πλευράς στην ΕΕ, πουθενά δεν είδα κάποια μέριμνα για την άλλη πλευρά, το μέλλον της, την νομική της υπόσταση, την συμμετοχή της. Αν οι Ελληνοκύπριοι επιθυμούν ένωση, γιατί δεν νοιάστηκαν και για τα αδέλφια τους, τους Τουρκοκυπρίους, που σήμερα ζουν αποκλεισμένοι, πολιτικά, εμπορικά και διπλωματικά, χωρίς αναγνώριση, διαβατήρια και εμπόριο;

Όποιο σχέδιο τύπου Ανάν και αν εμφανιστεί στο μέλλον, ακόμα και αν περιέχει την πλήρη αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων από το νησί, σίγουρα θα περιέχει πολιτική συγκυβέρνηση. Και κάτι τέτοιο, οι Ελληνοκύπριοι το έχουν ήδη απορρίψει. Και πέραν τούτου, σε πρακτικό και καθημερινό επίπεδο, η όποια λύση, θα απαιτήσει εγγυήσεις για την πολιτιστική συνύπαρξη δύο εθνικών μειονοτήτων, σε νομικό, γλωσσικό και θρησκευτικό επίπεδο. Και κάτι τέτοιο, ως απλός παρατηρητής, δεν βλέπω να το επιθυμούν καθόλου οι Ελληνοκύπριοι.

Βολεμένοι στις ευνοϊκές εξελίξεις των τελευταίων ετών (μετά την εισβολή), η ελληνική πλευρά κερδίζει απλά πολιτικό χρόνο. Το επόμενο χτύπημα θα είναι δυνατότερο του Μακεδονικού. Οι συνεχείς απορρίψεις της ελληνικής πλευράς για επανένωση, θα οδηγήσει στο αναπάντεχο - την αναγνώριση των κατεχομένων ως επίσημο ανεξάρτητο κράτος. Αρκεί μια δήλωση της Αμερικής, ή της Ευρώπης για να μας έρθει ο κόσμος ανάποδα. Γιατί στην Ευρώπη που δεν επιθυμεί Τείχη, συμπεριλαμβάνονται και οι Τουρκοκύπριοι. Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε πως θα συνεχίσουν επ' άπειρον να υπάρχουν στο κενό, χωρίς νομική υπόσταση, εμπόριο και ευρωπαϊκή συμμετοχή. Και όταν γίνει αυτό, τι ακριβώς είμαστε προετοιμασμένοι να κάνουμε;
από Locus Publicus