Tης αδικοφροσύνης…

Στη ζούγκλα τα σαρκοφάγα ακολουθούνται από τα όρνια. Και στην κατοχή οι Γερμανοί ακολουθούνταν απ’ το σκυλολόι των Ράλληδων. Οι οποίοι Ράλληδες πλιατσικολογούσαν σε βάρος των χωρικών, που αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν το βιος τους, για να σώσουν τη ζωή τους.

Το Σεπτέμβρη του ’44, στην τελευταία επιδρομή των Γερμανών προς τα μέρη μας, δεν μας άφησαν απολύτως τίποτε. Ζωντανά, γεννήματα, ρούχα, τα εξαφάνισαν. «Ούτε σάλιο στη γλώσσα μας», όπως έλεγε η μακαρίτισσα η μάννα μου. Και, από νοικοκυραίους, μας κατάντησαν διακονιαραίους.

Μετά την... κατοχή, την πλιατσικοφροσύνη την αντικατέστησε η αδικοφροσύνη, που την είχαν βαφτίσει νομιμοφροσύνη. Και όσους δεν προσκυνούσαν την αδικοφροσύνη τους, τους ξυλοφόρτωναν και τους βασάνιζαν αγρίως. Έτσι που τους ανάγκαζαν να παίρνουν τα βουνά. Για να ζήσει η ελληνική ύπαιθρος την τραγωδία του εμφυλίου πολέμου.

Μετά τον εμφύλιο το καθεστώς της αδικοφροσύνης συνεχίστηκε με την χαφιεδοφροσύνη. Οπότε ο κάθε διεστραμμένος ρουφιάνος μπορούσε να καταθέτει στα κιτάπια της αστυνομίας, σε βάρος σου, ο, τι η φθονερή φύση του, του υπαγόρευε, προκειμένου να σου φράξει το δρόμο, στην οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης της ζωής σου.

Το ’57 βρισκόμουνα στην Αθήνα, για να δώσω εξετάσεις. Πήγε, λοιπόν, ο πατέρας μου στην αστυνομία, για να ζητήσει το «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων»:

-Μπάρμπα, του είπαν, σε ποια σχολή θα δώσει εξετάσεις ο γιος σου;

-Στη θεολογική, αποκρίθηκε.

-Μα εδώ λένε ότι είναι άθεος, υλιστής, μασόνος, κομμουνιστής, κλπ.

-Εγώ αυτά πρώτη μου φορά τ’ ακούω, τους αποκρίθηκε. Και ξέρω ότι δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Και ασφαλώς, ούτε αυτοί, που τα ’γραψαν, ξέρουν τι λένε. Γιατί, αν είναι, όπως λένε, άθεος, γιατί να θέλει να γίνει θεολόγος;

Ο αστυνομικός προβληματίστηκε. Και είπε στον πατέρα μου:

Άφησε, μπάρμπα, να το ψάξουμε το θέμα. Κι έλα ξανά ύστερα από λίγες μέρες.

Το έψαξαν. Παρακάμπτοντας τους ρουφιάνους. Και τελικά μου ’δωσαν το πιστοποιητικό.

Με τη μεταπολίτευση είπαν πως καταργήθηκε το πιστοποιητικό της αδικοφροσύνης. Αλλά πάμπολλά περιστατικά δείχνουν ότι δεν έλεγαν την αλήθεια.

Είχα πάρει μετάθεση, ως καθηγητής, από την επαρχία για την Αθήνα. Και επισκέφτηκα την αρμόδια υπηρεσία, προκειμένου να δηλώσω το σχολείο της προτίμησής μου.

Με καλοδέχτηκαν, σαν παπά, αλλά κοιτάζοντας τα χαρτιά μου, συνοφρυώθηκαν και αμέσως άλλαξε η απέναντί μου συμπεριφορά τους. Και βέβαια με τοποθέτησαν σε περιοχή και σχολείο τελείως διαφορετικό απ’ ο, τι είχα ζητήσει….

Που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν καταργήθηκε, το πιστοποιητικό της αδικοφροσύνης, αλλά έγινε μάλιστα και έγχρωμο: Εναλλάξ, δηλαδή, της γαλαζοφροσύνης ή της πρασινοφροσύνης.

Και ασφαλώς, ανεξάρτητα από το χρώμα του πιστοποιητικού, το καθεστώς της αδικοφροσύνης παρέμεινε το ίδιο. Με συνέπεια τα παιδιά, που δεν διέθεταν το πιστοποιητικό της απόχρωσης μιας ή της άλλης αλητείας να πετιούνται-για χάρη των γαλαζοαίματων και πρσινοαίματων σοκολατόπαιδων- στον Καιάδα της ανεργίας.

Κι από το άλλο μέρος το πλιάτσικο σε βάρος του λαού, συνεχίστηκε ακάθεκτο. Ολοένα και αγριότερο. Και φτάσαμε εδώ, που φτάσαμε. Με τα τεράστια χρέη και τα ελλείμματα και την ανεργία. Και τα τόσα άλλα δεινά, που μας βρήκαν ή που μπορεί να μας βρουν…

Με αποτέλεσμα το καθεστώς της αδικοφροσύνης, να μας εξασφαλίσει, όπως φαίνεται, το πιστοποιητικό της πανευρωπαϊκής και ίσως και της παγκόσμιας ανυποληψίας και αναξιοπιστίας.
Παπα-Ηλίας