Υποκριτικά τα δάκρυα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για τα Stageς

Το 1984, στην ιστορία της ΔΕΗ, έγινε ο πρώτος γραπτός διαγωνισμός πρόσληψης διοικητικού προσωπικού. Στην «Επιτροπή Επιλογής» δοκιμάστηκε η πρωτόγνωρη «εργατική Συμμετοχή». Έγινε νοθεία. Καταγγέλθηκε!

Συγκροτήθηκε 3μελής «Επιτροπή Έρευνας» με 2 Γεν. Δ/ντές και έναν Εκπρόσωπο της ΓΕΝΟΠ. Ο διαγωνισμός ακυρώθηκε.

Η άρνηση του Εργατικού Εκπροσώπου να κουκουλωθεί η νοθεία, τον οδήγησε στα δικαστήρια (αθωώθηκε) και σε μια «ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ» δύο και πλέον δεκαετιών.

Βέβαια, η τότε ΓΣΕΕ δεν... στήριξε τον Εργατικό Εκπρόσωπο και «συμπορεύτηκε» με τη νοθεία! Ούτε τα οράματα της «Κοινωνικοποίησης- Αυτοδιαχείρισης-Σοσιαλισμού» δεν την συγκίνησαν. Το Σύστημα ένοιωσε σιγουριά. Τίποτε δε θα άλλαζε!

Έκτοτε, παρακολουθούμε την εξαρτημένη ΓΣΕΕ (συμπορευόμενη κι η ΑΔΕΔΥ) να συμμετέχει ή να καλύπτει πολιτικές και πράξεις της εξουσίας που ταυτίζονται με εγκλήματα κατά του λαού.

Είναι γνωστό ότι η ιστορία της ελίτ (πυραμιδικής) ΓΣΕΕ δοξάζεται περισσότερο με ρόλο προαγωγού της Εργατικής Τάξης και σπάνια ηγήθηκε των εργατικών και κοινωνικών αγώνων.

Άλλωστε, χωρίς το διαχρονικό Υποστύλωμα της Συνδικαλιστικής Ελίτ, το εκμεταλλευτικό Σύστημα δε θα μπορούσε να αντέξει.

Η Εργατική Τάξη ουδέποτε αρνήθηκε θυσίες. Οι Ελίτ Εκπρόσωποί της όμως συχνά την προδίδουν λειτουργώντας ως προαγωγοί αντί ως πρωτοπόροι εκφραστές της.

Φυσικά, όχι χωρίς αντάλλαγμα! Εξαγοράζονται! Εξαγοραζόμενοι, εξαγοράζουν! Αφού εξαγοράζονται θεωρούν πως φυσικός ρόλος τους είναι η εξαγορά των άλλων. Για να πετύχει η εξαγορά πρέπει να υπάρχουν ανάγκες. Οι ανάγκες ή υπάρχουν ή δημιουργούνται.

Η λύση των προβλημάτων μειώνει τις ανάγκες άρα και τη δυνατότητα εξαγορών. Γι αυτό δεν πρέπει να λύνονται τα προβλήματα.

Για τη μη επίλυση των προβλημάτων δίνονται κίνητρα στη Συνδικαλιστική Ελίτ πυραμιδικά. Αυτά τα κίνητρα είναι αναλογικά των άλυτων προβλημάτων. Όσο περισσότερα άλυτα, τόσο αυξημένα τα κίνητρα. Δεν ξεχνάμε τις συνδικαλιστικές συντάξεις. Τελευταία, εκτός πολλών άλλων, συνδικάτα έχουν μετατραπεί σε αδιαφανείς-σκανδαλώδεις «επιχειρήσεις» τηλεφωνίας, ασφαλειών κλπ με εξαγορά συνειδήσεων και υποταγή των εξαγορασμένων.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Εργατικής Τάξης είναι η ανεργία. Όσο μεγαλύτερη τόσο οι ανάγκες μεγιστοποιούνται. Η ανεύρεση εργασίας γίνεται μια βασανιστική διαδικασία. Στον Ιδιωτικό Τομέα, δίχως στοιχειώδη κριτήρια, δεν περιγράφονται τα μαρτύρια. Ιδίως για γυναίκες και παιδιά. Αυτό εξυπηρετεί τα αδηφάγα ιδιωτικά εργοδοτικά συμφέροντα.

Όμως, το (ευρύ-στενό) κράτος πρέπει να συμπορεύεται. Μια παρέκκλιση θα υπονόμευε το Σύστημα. Όμως, δεν αρκούν οι κανόνες διαφθοράς, η κρατική τρομοκρατία, ο φόβος. Δίχως υποστύλωμα καταρρέουν! Χωρίς «Δούρειο Ίππο» κλονίζονται.

Οι πυραμιδικές Ελίτ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ παίζουν αυτόν τον υποστυλητικό ρόλο. Οι Παρατάξεις, αντί να αποτελούν ανάχωμα των κομματικών τους μεθοδεύσεων κατά των εργαζόμενων, λειτουργούν ως ασπίδα των εργατικών αντιδράσεων κατά των κομματικών και κρατικών εξουσιών. Οι Παρατάξεις μεταφέρουν από τα κόμματά τους ό,τι πιο απολίτικο, αρνητικό, αυταρχικό, αντιδραστικό, αδιαφανές, αναξιοκρατικό, υποτακτικό, πειθαρχικό… Γι αυτό και στραγγαλίζουν κάθε εσωτερική κριτική, διαφωνία, άρνηση, δημοσιότητα. Όσο πιο υποτακτικό είναι το παραταξιακό μέλος, τόσο δοξάζεται. Αν κάποια μέλη ξεφύγουν και ανυψωθούν από τη βάση έξω από την ηγετική βούληση, τους περιμένουν «οι στρατοί» για εξολόθρευση. Η νόθευση των εκλογικών αποτελεσμάτων στα σωματεία (με δικαστικό… σφύριγμα για να περάσει η «γραμμή») είναι μια συνήθης πρακτική και πηγή διαφθοράς.

Να λοιπόν γιατί εξυπηρετούνται και οι Συνδικαλιστικές Ελίτ από την «ανάγκη της εργασίας», την ανεργία και τις αδιαφανείς-αναξιοκρατικές προσλήψεις. Να γιατί ουσιαστικά στηρίζουν την προσωρινή εργασία, την ομηρία, τα Stageς. Να γιατί θεμελιώνουν την ταπείνωση και τον εξευτελισμό των ανέργων, ιδιαίτερα των γυναικών.

Αφενός δίνουν εξετάσεις στα κομματικά, κρατικά και ιδιωτικά αφεντικά, αφετέρου εξυπηρετούν τις παραταξιακές και προσωπικές επιδιώξεις.

Γι αυτό και συνδικαλιστικοί γραφειοκράτες συμμετέχουν ένθερμα ακόμη και σε νοθείες πρόσληψης ή έχουν ενεργό ρόλο στην ένταση της εργασιακής αβεβαιότητας.

Αν η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν ήθελαν τα Stageς, θα είχαν καταρρεύσει.

Η συνειδητή υποτακτικότητά τους (κυρίως των εκάστοτε κυβερνητικών) είναι αυτή που τρέφει τους αδηφάγους κράτος και ιδιώτες. Η συνδικαλιστική υπηρέτηση των αφεντικών είναι αυτό που ενισχύει την εργατική εκμετάλλευση.

Δεν είναι μόνο ότι η σημερινή εργασιακή αβεβαιότητα προσφέρει δύναμη και ενισχύει την (παραχωρημένη) εξουσία της Συνδικαλιστικής Ελίτ για να εκμεταλλεύεται την Εργατική Τάξη. Εκείνο που προκύπτει μέσα από τον (και αυτό) εξευτελισμό των ομήρων εργαζόμενων είναι ότι δημιουργούν πειθαρχημένους στρατούς. Κυρίως όμως προετοιμάζουν την επόμενη Εργατική Ελίτ εκπαιδεύοντάς την ότι Αξία= αναξιοκρατία-υποταγή-αυτοεξευτελισμός-ομηρία. Έτσι πρέπει να πορεύεται, έτσι θα αναρριχηθεί, αυτό πρέπει να εμπεδώνει στους επόμενους υποψήφιους να εργαστούν! Και αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημά της, αφού μόνο έτσι μπορεί να διαιωνίζεται ο έλεγχος του εργατικού κινήματος και η υποταγή της εργατικής τάξης.

Είναι αυτονόητο ότι οι όμηροι, εάν επιτρέπουν την εκμετάλλευσή τους, έχουν βαθιά ευθύνη για τον αυτοξευτελισμό που υφίστανται. Ακόμη, και σε συνθήκες πλήρους δυστυχίας, υπάρχουν περιθώρια άρνησης και αντίστασης.

Υποκριτικά λοιπόν τα δάκρυα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για τα Stageς. Το μέγεθος του ελέγχου πάνω στην εργατική δυστυχία τους ενδιαφέρει. Και αυτό πρέπει να αποδεικνύουν αδιάλειπτα στις κομματικές ηγεμονίες τους. Άλλωστε, όχι λίγες συνδικαλιστικές και γραφειοκρατικές Ελίτ, σ’ αυτή τη δυστυχία οφείλουν την αναρρίχηση και ύπαρξή τους. Γι αυτό και γίνονται αδίστακτες όταν οι εργαζόμενοι τους ασκούν κριτική ή δεν υποτάσσονται στην εξουσία τους. Γι αυτό και υπάρχει αλληλεγγύη όταν διαπράττουν σκάνδαλα (πχ εκπρόσωποι στα Ασφαλιστικά Ταμεία που δεν καθαιρέθηκαν από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ).

Μεγάλη πληγή οι Εργατικοί Εκπρόσωποι στις διοικήσεις ιδιωτικών, κρατικών, αμιγώς εργατικών επιχειρήσεων ή Ασφαλιστικών Ταμείων, οι οποίοι συνήθως αναλαμβάνουν και ρόλο υπονόμευσης των (μη αρεστών-ανυπόταγων) εργαζόμενων γινόμενοι πλέον αδίστακτοι και από τους εργοδότες. Παράδειγμα, Πρόεδρος ( με πολυθεσία) μεγάλης ιδιωτικής υπαλληλικής Ομοσπονδίας.

Η ΠΛΗΓΗ λοιπόν για την Εργατική Τάξη είναι η υποταγμένη γραφειοκρατική Ελίτ. Τα συμφέροντά της ταυτίζονται με αυτά της κρατικής και ιδιωτικής εργοδοσίας. Αυτά τα συμφέροντα δεν εξυπηρετούνται από ανυπότακτους εργαζόμενους. Η πολυποίκιλη υποταγή της Εργατικής Τάξης είναι το διαρκές έργο τους. Τα διαχρονικά και ποικίλα… Stageς είναι μέρος των μέσων τους.

ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ πρέπει να σταματήσουν το ρόλο προαγωγού των εργαζόμενων.
Η βαθιά αυτοκάθαρση του ΣΚ είναι επιβεβλημένη όσο ποτέ. Η «ιδεολογική σύγχυση» σε συνδυασμό με τη σταδιακή ενσωμάτωση και των αριστερών παρατάξεων, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Θα διαιωνίσουν και βαθύνουν την εκμετάλλευση!
από autenergos