Από τα χαρακώματα

Τώρα καταλάβατε υπουργέ μου ότι έχουμε πόλεμο; Κάθε μέρα έχουμε πόλεμο και κάθε μέρα μετράμε θύματα. Δεκάδες θύματα σκοτωμένα και τραυματισμένα που διπλασιάζονται και πολλαπλασιάζονται, θύματα των αόρατων σφαιρών. Βέβαια έχουμε πόλεμο, χρόνια έχουμε πόλεμο όλοι εμείς που πριν λίγες ημέρες ορκίστηκες να προστατέψεις. Οι πολίτες που εξουσιάζεις δημοκρατικά «σκοτώνονται» κάθε μέρα από τους ελεύθερους σκοπευτές των πολιτικών σας.

Θέλετε να... μιλήσουμε για θύματα; Αρχίστε να καταμετράτε: Άνεργους, απλήρωτους, συνταξιούχους, αγρότες, εργάτες, ασθενείς σε λίστα αναμονής, 17χρονους που μεταναστεύουν για την δωρεάν σας παιδεία, πολίτες της άγονης γραμμής, 20χρονα που γλείφουν τα κομματόσκυλα για 600 ευρώ, μετανάστες που πάνε τοίχο-τοίχο μη και τους δει το μάτι της δημοκρατίας σας, απόφοιτοι που κάνουν τα πτυχία τους κορνίζα, βιοπαλαιστές που περνάνε την «Δίκη των 6» από δημόσιους λειτουργούς σας. Αν έχουμε πόλεμο αναρωτιόσαστε μέχρι προχθές; Μα σε ποια χώρα ζείτε, υπουργέ μου;

Εδώ έχουμε φτιάξει χαρακώματα, στήνουμε στρατηγικούς χάρτες καθημερινά για αποφύγουμε τις ενέδρες θανάτου που έχει στήσει το Κράτος σας. Υπολογίζουμε πλέον και τα τρόφιμα που θα μας βγάλουν για ένα μήνα στο καταφύγιο του σπιτιού που κινδυνεύουμε να χάσουμε από τις συμμαχικές δυνάμεις σας, τις τράπεζες. Ξέρεις τι είναι να βγαίνεις από το καταφύγιο εν ώρα μάχης και να κρατάς παιδιά στα χέρια σου;

Οι δικοί μας στρατιώτες, υπουργέ μου, δεν κρατούν καλάσνικοφ. Δεν είναι στρατός επίθεσης παρά μόνο άμυνας. Κάθε μέρα και ένα βήμα πίσω κάνουν από τα σύνορα που καταπατάτε καθημερινώς και γλείφουν τις πληγές τους σαν αγρίμια που βάλλονται άνευ λόγου. Στρατιώτες μοναχικοί που τα νώτα τους καλύπτονται μόνο από τοίχο. Δεν έχουν διμοιρίες, δεν έχουν αρχηγό, δεν έχουν υπουργό. Έχουν μόνο πόλεμο.
Όταν λοιπόν δηλώνατε:
«Έχουμε πόλεμο, τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε λογική, θα πολεμήσουμε»,
ευχόμασταν αυτό να το λέγατε για αυτούς που τρώνε κάθε μέρα και από μία σφαίρα στην καρδιά.
γράφει ένας απλός άνθρωπος