Η Κάλπη(κη) λίρα

Ημέρα εκλογών σήμερα και ξέρεις πώς νιώθω εγώ τώρα; Σαν να είχα τόσα χρόνια έναν νοικάρη μπαστακωμένο στο σπίτι μου και δεν μπορούσα να τον ξεφορτωθώ. Έναν νοικάρη κακοπληρωτή και τσαπατσούλη! Που όταν έβαλα το ενοικιαστήριο, μου εμφανίστηκε μες στα χαμόγελα και τις υποσχέσεις. Ότι θα το έχει πια το τριάρι, βασίλισσα θα το έχει τώρα αυτός!

Και μετά το κατεδάφισε. Διέλυσε τα υδραυλικά, ξεκόλλησε τις πρίζες, άφησε δαχτυλιές στους φρεσκοβαμμένους τοίχους, έγδαρε τα ξύλινα πατώματα, χάλασε το κλιματιστικό, γέμισε λίγδες την κουζίνα, ξεχαρβάλωσε πόμολα, πόρτες και κλειδαριές.

Και σαν να μην... έφτανε το μπάχαλο, δεν με πλήρωνε κι από πάνω. Τους δύο πρώτους μήνες, μου τους έδωσε μπροστά με το υφάκι ότι τα φράγκα ξεχειλίζουν από την κωλότσεπη!

Μετά άρχισε κάτι ψιλοκαθυστερήσεις. Και στο φινάλε, το έκοψε εντελώς το σπορ. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, το ευρώ του δεν το ξαναείδα. Όλο από βδομάδα σε βδομάδα με πήγαινε. Τη μια του έτυχε μια δυσκολία, την άλλη δεν πληρώθηκε κι εκείνος, την τρίτη αρρώστησε το παιδάκι του. Άσχετα που εγώ το έβλεπα φράπα το βλαστάρι του να κάνει τσουλήθρα στην παιδική χαρά απέναντι!

Κάποια στιγμή μου έδωσε κάτι έναντι, πάω στην τράπεζα και ήταν πλαστά! Κάλπικα! Η κάλπικη λίρα! Γι΄ αυτό κι εγώ, την ώρα της Κάλπης θα του το ανταποδώσω: Με την κάλπη(κη) λίρα!

Αυτός ο νοικάρης με κορόιδευε μες στη μούρη μου, κανονικά και με τον νόμο! Κατσικωμένος μέσα στο διαμέρισμά ΜΟΥ, ούτε με δικηγόρους ούτε με ασφαλιστικά ούτε με βίντσι δεν τον ξεκόλλαγες από ΄κεί μέσα. Του χτυπούσα το κουδούνι και αυτός, αντί να μου ανοίξει, μου έβγαζε τη γλώσσα μέσα από τις γρίλιες! Σχεδόν έξι χρόνια πια αυτός ο Γολγοθάς!

Ημέρα εκλογών... Τον βλέπω να ξεκουβαλάει τα τζάντζαλα, μάντζαλα, να ετοιμάζεται να φύγει και δεν πιστεύω στα μάτια μου! Αν δεν δω τη φορτωτική με αυτόν μέσα να στρίβει στη γωνία και να χάνεται, τη ρημαδοανάσα δεν θα την πάρω!
Να φύγει!
Να φύγει, να φύγει, να φύγει, να φύγει!

Γιατί τόσα χρόνια, αυτός θεώρησε ότι το ακίνητο είναι δικό του. Ότι του ανήκει. Ότι το κάνει ό,τι θέλει. Άμα γουστάρει, του βάζει φωτιά και το καίει! Κι ας μάλλιασε η γλώσσα μου να του εξηγώ ότι εγώ είμαι η ιδιοκτήτρια και αυτός ο ενοικιαστής. Αυτό το σπίτι, αυτός ο τόπος, αυτή η χώρα είναι δική μου. Δική μας. Οι κυβερνήσεις νοίκι μας πληρώνουν. Οι κυβερνήσεις ένα συμβόλαιο υπογράφουν. Και αν δεν το τηρήσουν, το φορτηγό «Εκταιλούντε μεταφωρέ» περιμένει στη γωνία!

Τι θα γίνει από Δευτέρα, δεν το ξέρω. Πόσο εντάξει θα είναι ο καινούργιος νοικάρης, πολύ νωρίς να το πούμε ακόμα. Και εδώ που τα λέμε δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του την επόμενη μέρα. Μη σου πω τις επόμενες 100 μέρες! Πώς θα καθαριστεί το αχούρι, πώς θα βαφτούν οι τοίχοι, πώς θα ξαναπεραστεί το παρκέ, πώς θα ξεβρωμίσει ο τόπος!

Δεν το ξέρω και δεν είναι και δουλειά μου να το ξέρω! Δουλειά μου είναι να επιβλέπω. Να κρίνω. Να έχω άποψη. Να μην είμαι παθητικός θεατής μες στο ίδιο μου το σπίτι. Να μην περιμένω πρώτα να μου το κατεδαφίσουν και μετά να αντιδράσω. Να αναπτύξω τα αντανακλαστικά μου. Με την πρώτη ρωγμή στον σοβά, να μη δίνω δεύτερες ευκαιρίες.

Γιατί δεύτερη ευκαιρία ίσον δεύτερη ρωγμή!

Και η πολυκατοικία δεν έχει γίνει και με τις καλύτερες προδιαγραφές. Η χαρά της μίζας είναι το οίκημα. Και για να θυμηθούμε τον Μαυρογυαλούρο από το «Υπάρχει και φιλότιμο»: «Φάγανε από παντού! Φάγανε απ΄ τους σωλήνες, φάγανε απ΄ τα πατώματα, φάγανε απ΄ τα τσιμέντα! Φάγανε, φάγανε, φάγανε! Πώς να μη σκάσεις απ΄ το τόσο φαγοπότι;».

Η κάλπη(κη) λίρα δεν περνάει!
Η κάλπη(κη)λίρα δεν έχει αντίκρυσμα!
Και η κάλπη είναι ο μόνος δρόμος για να προστατέψουμε το σπίτι ΜΑΣ!
Η κάλπη είναι η μόνη ασπίδα προστασίας του πολίτη από τους κάλπες!
Καλό βόλι!
Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ στα ΝΕΑ