Η βαρβαρότητα της προεκλογικής περιόδου

Από τις 2 Σεπτεμβρίου, τα επίσημα πολιτικά γιαταγάνια των κομματαρχών έχουν βγει από τις θήκες τους, κι έχουν ακονιστεί δεόντως για να διαπερνούν τον αντίπαλο στην καρδιά, κατά τα δημοκρατικά (α)ήθη κι έθιμα της φυλής μας! Χολή στάζουν τα λόγια των κομματικών αρχηγών κατά των αντιπάλων τους. Σε τέτοιες περιόδους πολύ θα ήθελα να ζούσα σ’ άλλη χώρα, στη ζούγκλα έστω. Τούτη την εποχή απεχθάνομαι να βλέπω ειδήσεις και ν’ ακούω τους πολιτικούς σκυλοκαβγάδες, τους αλληλομηδενισμούς, τους αφορισμούς κατά του αντιπάλου, και τα ψέματα από τα μπαλκόνια των προεκλογικών συγκεντρώσεων. Μ’ έχει πιάσει ναυτία με όλα αυτά, και φυσικά με τους αλαλαγμούς των οπαδών, κι αναζητώ στην ησυχία λίγη γαλήνη στην ψυχή μου.

Η ατμόσφαιρα της... Ελλάδας έχει κορεσθεί από πολιτικό μίσος και το νιώθω στα σωθικά μου. Οι χτύποι της καρδιάς μου έχουν ανέβει από τις δονήσεις του μολυσμένου από το μίσος αέρα της Ελλάδας. Δυστυχώς, φαίνεται πως δε διαθέτω το απαραίτητο πάχος δέρματος ώστε να μη με διαπερνά η πολιτική βαρβαρότητα... Ωστόσο, αν η Δημοκρατία μας για να λειτουργήσει χρειάζεται αλαζονεία, περιαυτολογίες, μίσος και ψέματα, τότε σας τη χαρίζω. Το έχω άλλωστε ξαναπεί.

Βρε, πώς κάνουν έτσι για την εξουσία όλοι οι υποψήφιοι; Τόσο ελκυστική και γλυκιά είναι η άτιμη; Κι εγώ γιατί νόμιζα ότι η εξουσία έχει τόσες αγωνίες, πίκρες και φαρμάκια ώστε οι συνετοί να τη θεωρούν δυσβάστακτο φορτίο και να την αποφεύγουν; Λάθος ήμουνα; Αυτοί πώς είναι δυνατόν να μη μπορούν να συγκρατήσουν τα σάλια τους στη θέα της εξουσίας; Από κει να καταλάβεις ποιοι προσφέρονται για σωτήρες μας…

Ομολογώ ότι πίεσα τον εαυτό μου για να παρακολουθήσω μέχρι τέλους και τις δύο τηλεμαχίες των πολιτικών αρχηγών στην αρχή της εβδομάδας. Όμως απογοητεύτηκα, όχι μόνο από πολλά απ’ αυτά που άκουσα, αλλά κυρίως από όσα δεν άκουσα, από εκείνα που επιμελώς μας κρύβουν, ώστε να μην ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Πλήρης εμπαιγμός της νοημοσύνης μας. Οι ίδιοι αυτοί που μας εμπαίζουν, μας καλούν να ψηφίσουμε στις 4 Οκτωβρίου, διότι κάποιος πρέπει να κυβερνήσει, έτσι ή αλλιώς.

Κατ’ αρχήν δεν είχαν δικαίωμα να προκηρύξουν εκλογές πριν από τη λήξη της 4ετίας. Ο ΓΑΠ δεν είχε δικαίωμα να τις απαιτεί μονότονα και να τις εκβιάζει, κι ο ΚΑΚ δεν είχε δικαίωμα να ενδώσει και να τις προκηρύξει πρόωρα αφήνοντας στον αέρα τα τελευταία μέτρα που είχε εξαγγείλει για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αυτό και μόνο είναι βιασμός της Δημοκρατίας. Είναι η απόλυτη γελοιοποίηση των δημοκρατικών θεσμών.

Ποιος λοιπόν και με ποιο ηθικό ανάστημα θα με κρίνει αν δεν πάω να ψηφίσω; Γιατί πρέπει κάποιοι που δε σέβονται τη Δημοκρατία να με υποχρεώνουν να τη σεβαστώ εγώ; Με ποιο δικαίωμα εκείνοι που έχουν κατακουρελιάσει τους θεσμούς με καλούν να τους τιμήσω με την ψήφο μου; Όχι, λοιπόν, δεν πάω κάλπη. Κι αν δε γίνετε, όλοι εσείς που ζητάτε την ψήφο μου, υπεύθυνοι πολιτικοί, αν δεν παραμερίσετε τις αρρωστημένες φιλοδοξίες σας ώστε να συνεργαστείτε αρμονικά για το καλό του λαού και της χώρας, αν δεν πάψετε να φανατίζετε τους οπαδούς σας και να στρέφετε Έλληνες εναντίον Ελλήνων, αν δεν σταματήσετε να διχάζετε το λαό και να κατακερματίζετε τον κοινωνικό ιστό, σε κάλπη δε θα ξαναπατήσω. Σαν φορολογούμενη πολίτης, όμως, έχω το δικαίωμα να σας κρίνω και να απαιτώ να μάθω πού πάνε οι φόροι μου.

Ναι, μπορεί να ενθουσιάστηκα λίγο με κάποιες εξαγγελίες στη ΔΕΘ του Γ. Παπανδρέου περί δικαιοσύνης στο φορολογικό σύστημα, μπορεί να επικροτώ τις θέσεις του για τη φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, γονικών παροχών και κληρονομιών, καθώς και τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας – και μακάρι όλα αυτά να υλοποιηθούν – αλλά στις τηλεμαχίες ο ΓΑΠ μας άφησε στο σκοτάδι σε πολλά άλλα καυτά θέματα. Δε μας είπε πώς θα πιάσει τη φοροδιαφυγή. Δεν ανέφερε τίποτα για φορολογικά τεκμήρια, και κατά την άποψή μου δεν υπάρχει άλλος αποτελεσματικός τρόπος. Δεν εξήγησε πώς θα καταπολεμήσει τη διαφθορά στο Δημόσιο. Τι σόι διαρθρωτικές αλλαγές θα κάνει; Δε μας είπε πώς θα αντιμετωπίσει τη λαθρομετανάστευση, το πανεπιστημιακό άσυλο (ανιάτων), την εγκληματικότητα, τα αυθαίρετα, τους ημιυπαίθριους, την αισχροκέρδεια.

Και ούτε μας είπε πόσα δις προτίθεται να δανειστεί και να μας φορτώσει στην πλάτη, λες και δεν είναι αρκετά αυτά που ήδη κουβαλάμε. Όσο για την πράσινη ανάπτυξη, πολλά ακούμε και λίγα καταλαβαίνουμε για το τι θα είναι, αν θα αποδώσει και πότε να αποδώσει. Σχετικά με την εξωτερική πολιτική του ΓΑΠ, και εκεί υπάρχουν αδιευκρίνιστα σημεία.

Με ανησυχεί ακόμη η πρόθεση του ΓΑΠ για μερική επανακρατικοποίηση της αμαρτωλής Ολυμπιακής, εν μέσω επαπειλούμενης πλήρους χρεοκοπίας της χώρας. Με τρομάζουν επίσης οι ρεβανσιστικές απειλές για άτομα διορισθέντα από τη ΝΔ, όπως οι ανασφάλιστοι φουκαράδες των STAGE με τα 23,5 ευρώ την ημέρα, λες και το σπορ αυτό είναι πρωτάκουστο, λες και το ΠΑΣΟΚ είναι αμόλυντο από την αμαρτία τούτη. Θεωρώ βαρβαρότητα το να πάρεις τη μπουκιά από το στόμα κάποιου πεινασμένου, επειδή του την έβαλε στο στόμα ο αντίπαλός σου.

Και, επ’ ευκαιρία, με ανησυχούν τα καθημερινά περίεργα chemtrails πάνω από το κεφάλι μου, που λεκιάζουν το γαλάζιο τ’ ουρανού και που το τελευταίο δεκαπενθήμερο έχουν οργιάσει. Ποιος θα μας πει, επιτέλους, ποιοι μας ψεκάζουν και γιατί; Δεν πρέπει να γνωρίζουμε; Δεν πρέπει να ξέρει ο Έλληνας πολίτης και ψηφοφόρος ποιοι αλωνίζουν και ρυπαίνουν τον κάποτε καταγάλανο ουρανό μας, και τι χημικά μας ρίχνουν που απειλούν την υγεία μας;

Όσο για τον Κ. Καραμανλή, εκείνος, βεβαίως, δύσκολα πείθει ότι θα καταφέρει αύριο όσα ήδη έπρεπε να είχε κάνει στα 5,5 χρόνια που κυβέρνησε. Μπορεί να είναι καλύτερος ρήτορας από τον ΓΑΠ, αλλά η χώρα για να κυβερνηθεί χρειάζεται πολύ περισσότερες ικανότητες από τη ρητορική δεινότητα, κι ο ΚΑΚ μας απέδειξε στην πράξη ότι δεν τις διαθέτει. Τώρα αν έγινε κάποιο θαύμα και απέκτησε αυτές τις ικανότητες ξαφνικά με την προκήρυξη των εκλογών, πώς να το ξέρουμε εμείς;

Εξάλλου, τα μικρότερα κόμματα, αν εξαιρέσω κάποιες ουτοπιστικές αντιλήψεις που έχουν σε καίρια θέματα, και ιδιαίτερα το ΚΚΕ, θα έπρεπε να είναι πρόθυμα να συνεργαστούν με τα μεγάλα σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας. Όσα το αρνούνται δεν έχουν θέση στη Βουλή. Γιατί να τους χρυσοπληρώνουμε; Ας είναι απλά ένας εξωκοινοβουλευτικός οργανισμός και ας φωνάζουν όσο θέλουν. Επιπλέον όσα είναι πρόθυμα για συνεργασία ενώ τα μεγάλα κόμματα τους την αρνούνται, ας σαμποτάρουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενδεχόμενες επαναληπτικές εκλογές σε περίπτωση που η κάλπη της 4ης Οκτωβρίου δε δώσει αυτοδυναμία. Κι όσοι πολίτες ψηφίσουν στις 4 Οκτωβρίου, ας μην ξανασυρθούν στις κάλπες εκβιαστικά για να δώσουν σώνει και καλά αυτοδυναμία. Όσο δεν κάνουμε τίποτε απ’ αυτά, είμαστε άξιοι της τύχης μας, και βεβαίως ανάξιοι της Δημοκρατίας.

Εκείνο που συνέβη το 1989-1990, που παρέλυσε η Ελλάδα και πάγωσαν τα πάντα με τις τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, για να δοθεί σώνει και καλά αυτοδυναμία στο πλειοψηφούν κόμμα, δεν πρέπει να ξανασυμβεί διότι είναι καταστροφικό για την παραπαίουσα οικονομία μας. Και ας απαγορευτεί, επιτέλους, ν’ αλλάζει ο εκλογικός νόμος σαν τα πουκάμισα κάθε τρεις και λίγο, και να παρουσιάζεται το γελοίο φαινόμενο, π.χ. το 1990 η ΝΔ με 46,89 % να βγάζει 150 έδρες (χάρη στον εκλογικό νόμο Κουτσόγιωργα), ενώ το 1993, το ΠΑΣΟΚ, με το ίδιο ακριβώς ποσοστό ψήφων (46,88%) να βγάζει 171 έδρες, χάρη στο νόμο Κούβελα! Αυτά είναι ρεζιλίκια και δείχνουν ακριβώς το κουρέλιασμα της Δημοκρατίας από τα κόμματα εξουσίας. Και αυτό το κουρέλιασμα αρνούμαι από δω και στο εξής να το νομιμοποιήσω με την ψήφο μου. Νισάφι πια! Δεν έχω άλλο τρόπο ν’ αντιδράσω σε αυτή την αθλιότητα.
από Μαρία Σεφέρου