Εκλογές: Η κορυφαία στιγμή της “Δημοκρατίας”!

Είναι η στιγμή που εκλέγοντες και εκλεγόμενοι φτάνουν στον πολυπόθητο “δημοκρατικό” οργασμό. Βλέπετε, όπως λένε οι ειδικοί, μεγάλης διάρκειας πολιτικός αυνανισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία, ιδίως το καρδιοαγγειακό σύστημα. Γι’ αυτό, όσο κι αν μας στοιχίζουν, πρέπει να υπάρχουν και οι στιγμές εκτόνωσης, δηλαδή λύτρωσης από τα συσσωρευμένα και δύσοσμα “δημοκρατικά” υγρά, κάτι σαν βοθρολύματα.

Το γνωρίζουν αυτό τα... ΜΜΕ, γι’ αυτό μας είχαν αλλάξει τα φώτα στις δημοσκοπήσεις (πολιτικές κωλονοσκοπήσεις) εδώ και δύο χρόνια. Το ξέρει αυτό ο ΓΑΠ, γι’ αυτό είχε κολλήσει η βελόνα του στο “εκλογές τώρα”, από την επομένη κιόλας των προηγούμενων εκλογών. Το γνωρίζει και ο ΚΑΚ, γι’ αυτό φρόντισε να μας λυτρώσει από το συναυνανισμό, κάνοντας βουτιά στο κενό και προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές, κάτι σαν την πρόωρη εκσπερμάτωση που αφήνει την ερωμένη (οπαδό) σε απόλυτη απογοήτευση και παγωμάρα.

--«Τελείωσες κιόλας Κώστα μου; Εγώ δεν κατάλαβα τίποτα!»

--«Ναι τελείωσα, θέλω “νωπή” εντολή για να προχωρήσω.»

--«Τα ίδια μου έλεγες και το Σεπτέμβριο του 2007. Και τότε “νωπή” εντολή μου έλεγες ότι ήθελες.»

--«Δίκιο έχεις, αλλά με βαραίνουν πολλά υγρά και πρέπει να εκτονώνομαι συχνά, εξ ου και το νωπός/ή.»

--«Α, τώρα κατάλαβα την αλληγορική σημασία της αγαπημένης σου λέξης “νωπή”. Με λίγους συνειρμούς, τόπιασα.»

--«Βούλωσέ το τώρα, και κοίτα κι εσύ πώς θα φτάσεις σε οργασμό μέχρι τις 4 του Οκτώβρη, διότι μετά θα σε φάει η ξεραΐλα, κουφιοκέφαλε οπαδέ. Πάρε την κομματική σου σημαιούλα και βγες στους δρόμους και στις πλατείες τραγουδώντας το “δημοκρατικό” άσμα:
“Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω, κι ως τις άλλες εκλογές θα σε λατρεύω”.»

--«Μα το ίδιο άσμα τραγουδάνε και οι οπαδοί των ορκισμένων πολιτικών αντιπάλων σου, Κώστα μου!»

«Ακριβώς! Είναι κάτι σαν τον εθνικό ύμνο. Πολλά τα κώματα-κομμάτια του λαού, ένας ο ύμνος του πολιτικού αυνανισμού.»

Αυτά τα λίγα κρυφάκουσα από την κλειδαρότρυπα του αυτόχειρα και σας τα μεταφέρω εδώ χωρίς καμία επιφύλαξη. Κατά τ’ άλλα, μεγάλο ρόλο στην προετοιμασία προς το δημοκρατικό οργασμό των εκλογών παίζει και η σύνθεση των ψηφοδελτίων. Εδώ γίνονται μεγάααλα γλέντια και ανεβαίνει ψηλά ο κομματικός πυρετός. “Ποιον να βάλω, ποιον να βγάλω;”, είναι ο πονοκέφαλος των κομματικών αρχηγών και η κ@@@φαγούρα των ΜΜΕ και των οπαδών, παρόλο που η παροιμία «από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί» προειδοποιεί τους τελευταίους να μη σκοτίζονται.

Τα “προσόντα” που χρειάζεται για να επιλεγεί κάποιος/κάποια στο κομματικό ψηφοδέλτιο είναι λίγο πολύ γνωστά: Να είναι αναγνωρίσιμος, δηλαδή να έχει βγει στο γυαλί με οποιαδήποτε ιδιότητα και η φάτσα του να είναι γνωστή, ει δυνατόν και ευειδής. Όταν μπαίνει ο οπαδός πίσω από το παραβάν για να βάλει το σταυρό προτίμησης, το μόνο που μετράει είναι ποιον ξέρει, ή ποιον του είπε ο φίλος του ότι ξέρει, έστω και κατ’ όψιν. Είναι βέβαια αργά ν’ ανακαλύψει πίσω από το παραβάν το τι ξέρει ο κάθε υποψήφιος, τι ικανότητες έχει, τι πείρα διαθέτει, και τι ιδέες φέρνει στο καλάθι του για μια καλύτερη κοινωνία. Όλα αυτά του είναι αδιάφορα.

Γι’ αυτό οι καλλιτέχνες, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές, δημοσιογράφοι, κλπ., που δε φοβούνται την κάμερα, έρχονται πρώτοι στις προτιμήσεις των κομματαρχών. Δεν έχει σημασία αν αυτοί τους οποίους επιλέγουν μέχρι χτες δεν ήξεραν ούτε κατά πού πέφτει η Βουλή, δεν ενδιαφέρει αν δε γνωρίζουν πώς να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα – μήπως ξέρουν οι κομματάρχες; - επειδή δεν έχει σημασία το τι έργο θα προσφέρουν όταν μπουν στο Κοινοβούλιο. Σημασία έχει να τραβήξουν ψήφους στο κόμμα για να το φέρουν, ή δυνατόν, στην πολυπόθητη εξουσία.

Άλλο “προσόν” για να μπει κάποιος στο ψηφοδέλτιο είναι να έχει όνομα πολιτικού ή οικονομικού τζακιού – παλιού ή νεότερου – και/ή μπόλικο χρήμα. Δεν έχει σημασία αν πλούτισε με κομπίνες και αρπαχτές, ή αν κληρονόμησε πακτωλό από το μπαμπά του ενώ ο ίδιος/ίδια δεν έβγαλε ποτέ μεροκάματο με τον ιδρώτα του προσώπου του/της. Σημασία έχει να διαθέτει χρήμα. Σε μια κουλτούρα απογυμνωμένη από αρχές και αξίες, σε μια κοινωνία που έχει χάσει το μπούσουλά της και δε γνωρίζει από πού ήρθε ούτε πού πάει, το χρήμα δίνει αίγλη και ανοίγει πόρτες. Δεν ενδιαφέρει αν το κέρδισες μόνος σου έντιμα ή με κομπίνες κι απατεωνιές. Χρήμα να ’ναι και η προέλευσή του δεν ενδιαφέρει τον κομματάρχη.

Επίσης, υπάρχουν και εφεδρείες στα οστεοφυλάκια των κομμάτων, ονόματα δε λέω. Παλιοί εφιάλτες που βρίσκονταν σε πολιτική νάρκη αλλά δεν έχουν ξεψυχήσει ακόμη. Κι αυτοί διεκδικούν μια θέση στον ήλιο του ψηφοδελτίου. Είναι κι αυτοί χρήσιμοι διότι έχουν προϋπηρεσία στα κόλπα και στις αρπαχτές, κι έχουν υψηλές γνωριμίες. Άλλωστε διαθέτουν και τους ορκισμένους οπαδούς τους στους οποίους όταν ήταν στην εξουσία είχαν πετάξει κάποιο ξεροκόμματο, και οι οποίοι περιμένουν λίγα ψίχουλα και πάλι.

Λοιπόν, εσείς οι ορκισμένοι “οπαδοί” σηκωθείτε από τις καρέκλες, τους καναπέδες, τα τραπέζια, τα κρεβάτια, τις μπανιέρες, τα πατώματα! Πάρτε τα σημαιάκια σας, τα βεγγαλικά για τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις, μάθετε καλά τα καινούργια συνθήματα γιουχαϊσμού του αντιπάλου, επαναφορτίστε τις μπαταρίες της ψυχή σας με μίσος κατά των αλλοφρόνων, και τρέξτε να κολλήσετε αφίσες και να ρυπάνετε ξανά δρόμους και πλατείες. Γιορτάστε, μεθύστε, ζήστε τον προεκλογικό οργασμό, διότι οι τέσσαρες εβδομάδες μέχρι τις εκλογές θα περάσουν γρήγορα, και μαζί μ’ αυτές και το όνειρο για μια ανθρώπινη κοινωνία αλληλεγγύης και αλληλοαποδοχής. Μιας κοινωνίας που δε μπορεί να χτιστεί με τον κατακερματισμό της σε αλληλομισούμενα κόμματα και κομματάκια, όπως αποδείχτηκε περίτρανα στην πράξη.

Από το παράθυρο του ALTER, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της 2ας Σεπτεμβρίου 2009, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα, η κυρία Μπακογιάννη είπε ότι στη χώρα μας δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας των κομμάτων. Τα ίδια έχουν πει, με διαφορετικά λόγια, και οι άλλοι αρχηγοί κομμάτων πλην του ΛΑΟΣ. (Η αλήθεια, και περί αυτού, να λέγεται, αν και διαφωνώ μαζί τους στον ανεπιφύλακτο εναγκαλισμό με την Εκκλησία και σε μερικές άλλες μαξιμαλιστικές και απόλυτες, δηλαδή ουτοπιστικές, θέσεις.) Γι’ αυτό οι μονομάχοι ζητούν αυτοδυναμίες!

Ε, λοιπόν, επειδή δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασιών, σημαίνει ότι δεν έχουμε κουλτούρα πραγματικής Δημοκρατίας, και άρα είμαστε λαός ανάξιος της Δημοκρατίας όπως είχα γράψει σε προηγούμενο άρθρο μου. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν αμφιβάλλω ότι τα κόμματά μας είναι ανίκανα να συνεργαστούν, αφού οι εκπρόσωποί τους είναι ανίκανοι να κάνουν έστω έναν πολιτισμένο ολιγόλεπτο διάλογο στα τηλεπαράθυρα. Είναι δεδομένο αυτό.

Το συμπέρασμά μου είναι ότι, επειδή θέλει αρετή, σύνεση και ωριμότητα η Δημοκρατία, κι αυτά τα προσόντα δεν τα διαθέτουμε, είμαστε ανάξιοι της Δημοκρατίας και κάπως έτσι θα σερνόμαστε, από το κακό στο χειρότερο, όποιος κι αν είναι ο νικητής των επόμενων εκλογών, που άλλωστε είναι προβλέψιμος. Αυτό το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας, δεδομένης της ιδιοσυγκρασίας και των παραδοσιακών κουσουριών λαού και εξουσίας, είναι μια αποδεδειγμένη αυτοκαταστροφική συνταγή. Το είδαμε στο παρελθόν, το βιώνουμε στο παρόν, θα το ξαναζήσουμε δυστυχώς και στο δυσοίωνο μέλλον, με την προσωρινή, ας ελπίσουμε, ψιλοανακούφιση με κάποιες ασπιρίνες… Εδώ έχουν τώρα μειωθεί οι εθνικές φιλοδοξίες μας: σε κάποια προσωρινά μέτρα-ασπιρίνες…
από Μαρία Σεφέρου