Οδηγέ της....Κυριακής!...

Την έκφραση την άκουσα για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Μάς είχε πάει βόλτα ο πατέρας του συμφοιτητή μου του Μορίς με εκείνη την φοβερή Λίνκολ Κοντινένταλ και μας προέκυψε κάποιος άλλος οδηγός ο οποίος προκάλεσε έντονη θυμηδία στον έμπειρο πατέρα του Μορίς (επαγγελματίας ταξιτζής στη Νέα Υόρκη ήταν ο άνθρωπος) κάνοντάς τον να εκστομίσει το, μετά από τις μη δημοσιεύσιμες αβρότητές του και το... “.Sunday Driver!...” (οδηγέ της Κυριακής).

Ομολογώ ότι... εκείνη τη στιγμή δεν κατανόησα στην πληρότητά τους τις εννοιολογικές προεκτάσεις του συγκεκριμένου όρου καθότι και Έλληνας - άσχετος δηλαδή με το οδήγημα, δεκαετία του 1960 μιλάμε, ήμουν - και ημέρα Κυριακή ήταν και με απασχολούσε περισσότερο ο εσωτερικός διάκοσμος της Λίνκολ από ότι η υποχρέωση της αποκρυπτογράφησης των λεγομένων του πατέρα του φίλου μου.

Στα μέσα της ίδιας δεκαετίας ( ωχ, πάλι σε “αναμνήσεις και memory lanes“ θα σας παρασύρω αλλά μη μου κρατάτε κακία ) καθότι ήταν τότε που είχα αγοράσει για το εκπληκτικό ποσό των 82 δολαρίων ( 2,460 ελληνικών δραχμών ) το πρώτο μου μεταχειρισμένο Σέβρολέτ Μπέλ Αίαρ παραγωγής 1955 και άκουσα για δεύτερη φορά την έκφραση
«Sunday driver» από την συμφοιτήτρια μου και «αίσθημα εκείνης της εποχής», την δίμετρη Βεατρίκη ..

Όμως αυτή τη φορά με εντυπωσίασε το γεγονός ότι ήταν Τρίτη απόγευμα και όχι Κυριακή, την πήγαινα τη Βεατρίκη περήφανος με την Μπέλ Αίαρ μου για μια βόλτα (έτσι το λέγαμε τότε στην Αμερική, αλλά οι παλιοί μου συμμαθητές στην Ελλάδα τότε το λέγανε…καφέ), είχα εμφανή δυσκολία στον χειρισμό του τιμονιού και αποδέκτης της θυμηδίας της Βεατρίκης, προφανώς ήμουν, ....εγώ!

Και Ω του θαύματος, τότε συνειδητοποίησα ότι ο χαρακτηρισμός ΔΕΝ είχε ούτε θρησκευτικές ούτε και ψυχοκοινωνιολογικές προεκτάσεις αλλά νέτα - σκέτα περιέγραφε αυτόν που ευστόχως σήμερα θεωρούμε στην ελλαδική επικράτεια σε άψογη ( ; ) νεοελληνική γλώσσα «Ατζαμή»- τουτέστιν αδέξιο χειριστή του τιμονιού καθώς αναρωτιόμαστε «πόσο άραγε να του κόστισε ή…απόκτησή του!...

Και δεν μου ήρθε η θύμηση ετούτη επειδή μου την έδωσε ο καυτός ήλιος της Χαλκιδικής -κάθε άλλο.... Ο κυρ-Μήτσος, ο γείτονας μου την προκάλεσε καθώς έκανε παράπονα για τα «σοφεράκια» που πιάσανε προχθές στα χέρια τους το τιμόνι και κάνουνε λέει και μαθήματα σε μας που πήραμε τα διπλώματα πριν 30 και βάλε χρόνια...Και θίχτηκε καθότι ο νεαρός τον αποκάλεσε “ Sunday Driver” .... που μπορεί μεν να κατέχει το δίπλωμα οδήγησης τόσα χρόνια όσα ο μικρός υπάρχει στη γή μόνο που ετούτος το δουλεύει καθημερινά το τιμόνι, ενώ εσύ κύρ. Μήτσο μου το πάρκαρες το όχημα και το μετακινείς μόλις και μετά βίας κάθε δεύτερη Κυριακή για μια επίσκεψη στo μπατζανάκη ή το καλοκαίρια για τα μπάνια με την κυρία Κατίνα στη δικιά μας Χαλκιδική ή τις ακρογιαλιές της Αττικής...

Ε, να μην χάσουμε και τη θέση του παρκινγκ, εδώ στη γειτονιά μας κύριε Μήτσο μου, έτσι δεν είναι λαμπρέ μου «Οδηγέ της Κυριακής» (Sunday Driver) αλλά, στην περίπτωσή σου πρέπει να παραδεχθείς πως ο χαρακτηρισμός σου πάει κουτί και…με πολύ καλή ...αιτία!
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας