Δεν πιστεύω κανέναν, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι Έλληνας πολίτης....

Η υπόθεση Siemens δεν είναι κάτι περισσότερο από μία ζωντανή απόδειξη για το πως έφτασε αυτή η χώρα να οφείλει 270 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι αποδείξεις ήταν μπροστά στα μάτια της ελληνικής Δικαιοσύνης, η οποία, όμως, έκρινε ότι δεν ήταν ανάγκη να περιορίσει κατ΄ οιονδήποτε τρόπο τις μετακινήσεις του κ. Μιχάλη Χριστοφοράκου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τον κ. Χριστοφοράκο πίσω από τα σίδερα. Ίσως γιατί θα τον ακολουθούσαν κι άλλοι... πολλοί...

Θέλησα μία μέρα να... «πατήσω τον κάλο» ενός κατασκευαστή και τον τσίγκλισα με το ακριβό κόστος των δημοσιών έργων στην Ελλάδα. Για να εισπράξω μία κυνική «ομολογία»: «Το 3% ανήκει στα κόμματα κι αυτή είναι μόνο η αρχή. Στη συνέχεια θα ζητήσουν κι άλλα». Πέρασαν από τότε 15 χρόνια, αλλά δεν νομίζουμε ότι άλλαξαν πολλά. Ίσως τα ... ποσοστά, αλλά και γι’ αυτό όρκο δεν παίρνουμε. Έτσι παιζότανε το παιγνίδι στην Ελλάδα, έτσι παίζεται και πολύ φοβόμαστε έτσι θα παίζεται. Στην Ελλάδα ο δημόσιος τομέας είναι το μεγάλο αφεντικό της Οικονομίας επειδή με αυτό τον τρόπο ζει ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα. Το μαύρο χρήμα της πολιτικής είναι μία σκληρή πραγματικότητα που την ζούμε όλοι μας κάθε μέρα όλο και πιο έντονα...

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ένας αυτοκινητόδρομος στην Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο κόστος που μπορεί κανείς να συναντήσει σε χώρα της Ευρώπης. Όλα όσα αγοράζει το ελληνικό δημόσιο είναι τα πιο ακριβά από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Από τη γάζα του νοσοκομείου μέχρι το πολεμικό αεροπλάνο. Ο λόγος; Προφανής! Πολλοί μεσάζοντες, πολλές μίζες, πολύ ρεμούλα.

Μέχρι χτες μας έλεγαν οι πολιτικοί: «Έχετε αποδείξεις; Πηγαίνετε στον εισαγγελέα». Και να που έφτασε η ώρα με αποδείξεις και ονόματα. Η ώρα του κ. Μιχάλη Χριστοφοράκου. Η ώρα της Siemens. Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι από την πρώτη στιγμή που «έσκασε» η υπόθεση ο κ. Χριστοφοράκος θα ήταν υπό τη στενή παρακολούθηση των αρχών, όπως συνέβη με άλλα στελέχη της Siemens στη Γερμανία, το άλλοτε αφεντικό του ελληνικού κλάδου της Siemens κυκλοφορούσε ελεύθερο σαν να μην συμβαίνει κάτι. Κι όταν έφτασε η ώρα της απολογίας ο κ. Χριστοφοράκος ήταν στο εξωτερικό...

Θα τον συλλάβουν, θα τον δικάσουν, ποιός ξέρει. Η αδέκαστη ελληνική Δικαιοσύνη, όμως, έδειξε ότι είναι ανέτοιμη να πράξει τα δέοντα, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να προστατεύσει το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας. Αφού έκαναν 2,5 χρόνια για να αρχίσουν να καλούν τους πρωταγωνιστές της πολύκροτης αυτής υπόθεσης κι ενώ στο μεταξύ εμείς μαθαίναμε τα πάντα από την Γερμανική Δικαιοσύνη, την κρίσιμη ώρα ένας από τους βασικούς υπόπτους δεν ήταν το ίδιο ευγενικός μαζί της. Έφυγε στο εξωτερικό. Κύριοι εισαγγελείς, πώς θα προφυλακίσετε αύριο τον πρώτο τοξικομανή που θα βρείτε μπροστά σας; Με τι κύρος, με τι πρόσωπο;

Είπαν ότι τα γεγονότα του Δεκεμβρίου ήταν μία επανάσταση μικροαστικού τύπου. Μιλάνε για την κοινωνία λες και την έχουν σε δοκιμαστικό σωλήνα και μπορούν να επέμβουν ανά πάσα στιγμή και να διορθώσουν τις «παρεκκλίσεις». Δεν περιμένουμε να ντραπούν, δεν πιστεύουμε ότι έχουν καταλάβει καν τι έχουν κάνει. Έχουν με τα χρόνια κυλήσει σε έναν βούρκο, όπου όλα τους φαίνονται φυσιολογικά.

Δυστυχώς. δεν πιστεύω κανέναν, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι Έλληνας πολίτης. Υπάρχει πιο κάτω;
Θανάσης Μαυρίδης στο capital