Λάσπη και φως…

Βρέθηκαν μπροστά σε έναν, από γεννησιμιού του, τυφλό. Και οι, δέσμιοι των εβραϊκών προκαταλήψεων, μαθητές, είπαν στο Χριστό:

-Δάσκαλε, αυτός ο τυφλός πληρώνει για δικές του ή των γονιών του αμαρτίες;
-Ούτε το ένα ούτε το άλλο, τους απάντησε ο Χριστός. Αλλά γεννήθηκε τυφλός, για να ιδούν οι άνθρωποι, πώς ο Θεός από τη λάσπη δημιουργεί το φως.

Κι αφού έφτυσε στο... χώμα κι έκαμε λίγη λάσπη, άλειψε τα μάτια του τυφλού και του είπε: Πήγαινε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και πλύνε τα μάτια σου.

Πήγε και γύρισε, χοροπηδώντας απ’ τη χαρά του.

Αλλά το δικό του το φως έφερε σκοτάδι σε κάποιους άλλους. Και πρώτα-πρώτα στους γείτονες και τους γνωστούς. Που, αντί να χαρούν, που ο άνθρωπος πέρασε απ’ το σκοτάδι στο φως, άρχισαν με τα φαρμακόγλωσσα κουτσομπολιά τους να ρίχνουν λάσπη στο φως:

-Καλά, έλεγαν κάποιοι, αυτός, που χοροπηδάει απ’ τη χαρά του δεν είναι αυτός ο τυφλός, που τον ζούσαμε με τις ελεημοσύνες μας!

Κι άλλοι τους αποκρίνονταν:

-Άντε, καημένοι, να ανοίξτε τα μάτια σας! Κάποιος άλλος, που του μοιάζει, θα είναι. Μπορεί κανείς, με βάση τη λογική, να παραδεχτεί ότι μπορούν να γίνουν τέτοια πράγματα!

Και τι δεν έκαμαν, για να δηλητηριάσουν τη χαρά του ανθρώπου. Που τον ρωτούσαν και τον ξαναρωτούσαν για το πώς και το τι. Κι αφού η δική τους επιστημοσύνη ήταν μεσοβέζικη, τον πήραν και τον πήγαν στους πανεπιστήμονες και ευσεβέστατους φαρισαίους.

Και οι φαρισαίοι; Άντε κι απ’ την αρχή! Ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν τα ίδια και τα ίδια. Και βέβαια, αφού ένα τέτοιο περιστατικό δεν συμφωνούσε με την τετράγωνη λογική τους και την πλέρια πανεπιστημοσύνη τους, έθεσαν θέμα αξιοπιστίας:

Δεν μπορεί είπαν, παρά ο, δήθεν, πρώην τυφλός, να είναι πληρωμένος απ’ τη φάρα του Χριστού, που θέλουν να διαφημίσουν τον απατεώνα και αγύρτη δάσκαλό τους ως θαυματοποιό. Και, χωρίς να χάνουν καιρό, στείλανε και έφεραν τους γονείς του πρώην τυφλού ενώπιόν τους:

-Αυτός εδώ, τους ρώτησαν, είναι, σίγουρα, γιος σας;
-Σιγουρότατα! αποκρίθηκαν εκείνοι.
-Και είναι σίγουρο ότι γεννήθηκε τυφλός;
-Σιγουρότατο!
-Και πώς τώρα βλέπει;
-Αυτό εμείς δεν το ξέρουμε. Μεγάλος άνθρωπος είναι, ρωτήστε τον, για να σας πει.

Και το ’λεγαν αυτό, γιατί οι φαρισαίοι είχαν πάρει απόφαση ότι όποιος θα ’παιρνε το μέρος του Χριστού, θα γινόταν αποσυνάγωγος. Που σημαίνει ότι θα τους επέβαλαν κοινωνικό αποκλεισμό και απομόνωση. Μέθοδο, που εφαρμόζουν οι φαρισαίοι και οι φασίστες όλων των εποχών, που φακελώνουν και απομονώνουν τους αντιφρονούντες, για να ασκούν σε βάρος του λαουτζίκου ψυχολογική τρομοκρατία.

Αλλά, αφού το μετερίζι της αξιοπιστίας κατέρρευσε, ταμπουρώθηκαν πίσω απ’ το μετερίζι της νομιμότητας.

Γιατί βέβαια οι φαρισαίοι, ως πολυξεράδηδες, ήταν και το Α και το Ω και της νομομάθειας και της νομιμοφροσύνης. Και γιατί να μην είναι; Τους νόμους τους είχαν προσαρμόσει-όπως κάνουν και οι σύγχρονοι φαρισαίοι-στα μέτρα τους και στα συμφέροντά τους. Και, γι’ αυτό τους υπερασπίζονταν με νύχια και με δόντια. Γιατί, αν κατέρρεε το νομικό τους καθεστώς, θα κατέρρεαν και τα συμφέροντά τους. Και δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία ότι, αν επικρατούσε η διδασκαλία του Χριστού, το καθεστώς τους θα διέτρεχε τον έσχατο κίνδυνο.

-Τι καθόμαστε και το συζητάμε, είπαν κάποιοι. Ο κομπογιαννίτης αυτός θεραπευτής είναι ολοφάνερα αμαρτωλός.
-Και πού τη βλέπετε την αμαρτωλότητά του; τους είπαν κάποιοι άλλοι.
-Μα είναι ολοφάνερο! Δεν παραβίασε την αργία του Σαββάτου; Δεν έφκιασε λάσπη και άλειψε τα μάτια του τυφλού;
-Κι όταν εμείς πηγαίνουμε τα βόδια μας και τα γαϊδούρια μας, για να τα ποτίσουμε, δεν παραβιάζουμε την αργία του Σαββάτου;
-Μα, αν δεν τα ποτίσουμε, θα ψοφήσουν!

Κι ο άνθρωπος, που πέρασε τη, μέχρι τώρα, ζωή του φυλακισμένος στα σκοτάδια, έπρεπε να μείνει και στο υπόλοιπο, για να μη φκιάσει ο Χριστός το Σάββατο εκείνο το σβολαράκι τη λάσπη!

Και οι φαρισαίοι, που άκουγαν αυτά και άλλα διάφορα, καταλάβαιναν ότι έπρεπε με κάθε τρόπο να πείσουν τον τυφλό, που ήταν η διαφήμιση του Χριστού να γίνει η δυσφήμισή του. Και τον ξαναβάνουν στην πρέσα και στη διαδικασία «πλύσης εγκεφάλου»:

Καλό μας παιδί, του είπαν, δόξασε το Θεό. Εμείς οι θεοσεβείς και σπουδαγμένοι φαρισαίοι ξέρουμε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός.

-Εγώ, τους αποκρίνεται, δεν ξέρω, αν είναι αμαρτωλός. Αυτό, που ξέρω είναι ότι ήμουνα τυφλός και μου άνοιξε τα μάτια.
-Σταμάτα να λες τέτοια παράλογα πράγματα, γιατί θα σε πάρουν για τρελό. Μπορεί κανείς να παραδεχτεί ότι με τη λάσπη σου άνοιξε τα μάτια; Όταν φημισμένοι γιατροί δεν θα μπορούσαν, με τα μέσα, που διαθέτουν, να το κατορθώσουν!
-Εγώ όμως, που με αυτόν τον τρόπο γιατρεύτηκα, δεν μπορώ παρά να λέω αυτό, που συνέβη. Και όχι αυτά που μπορεί να λένε οι μεγαλύτεροι επιστήμονες και σοφοί του κόσμου, εφόσον δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Άλλωστε και τα δικά τους και τα δικά σας τα μάτια από λάσπη είναι καμωμένα. Κι όχι μόνο τα μάτια, αλλά και το σοφό σας μυαλό. Και όλο σας το σώμα. Κι όλα τα ζώα και τα φυτά. Κι ο Ήλιος, που μας φωτίζει τη μέρα. Και το φεγγάρι, που μας φωτίζει τη νύχτα. Κι όλα το σύμπαν…

Είδαν κι απόειδαν οι φαρισαίοι ότι δεν είχαν καμιά ελπίδα να τον μεταπείσουν και τον πέταξαν έξω απ’ τη γιάφκα τους:

-Πήγαινε από δω! του είπαν. Δε σου φτάνει που είσαι βουτηγμένος στην αμαρτία, θα μας κάμεις και μαθήματα θεογνωσίας!…

Έμαθε ο Χριστός, πως έδιωξαν τον πρώην τυφλό και είπε στους φαρισαίους, που τον ακολουθούσαν σαν τη σκιά του:

Τι κρίμα, που εγώ ήρθα στον κόσμο να βλέπουν οι τυφλοί και να τυφλώνονται αυτοί, που βλέπουν!…

Κι οι φαρισαίοι τον ρώτησαν:

-Μήπως αυτό το λες για μας;
-Αν δεχόσασταν, τους είπε, ότι είστε τυφλοί, θα ψάχνατε να βρείτε το φως σας. Αλλά λέτε ότι βλέπετε. Συνεπώς η τύφλωσή σας είναι αγιάτρευτη!…

Πράγμα που ισχύει για όλους. Και για όλους οι συνέπειες, αντίστοιχα, είναι αναπόφευκτες:

Εκείνοι, που αγωνίζονται να κάμουν τη λάσπη φως, γίνονται, στο τέλος, και οι ίδιοι φως. Ενώ αυτοί, που αγωνίζονται να κάμουν το φως λάσπη, καταντούν, τελικά, να γίνουν αυτό, που κάνουν:

Δηλαδή, λάσπη!

Παπα-Ηλίας