Όταν ο Καραμανλής κλείνει τη Βουλή….

...το ΠΑΣΟΚ βγάζει στεναγμό ανακούφισης!

Κύριε Ροΐδη,

Kάνω μια απλή σκέψη. Αν κλείσει ένα συνοικιακό μπακάλικο θα προκληθεί στη γειτονιά μια ταραχή. Νοικοκυρές, ηλικιωμένοι, αργόσχολοι που ψωνίζανε τα επιτακτικά απαραίτητα ή σκοτώνανε το χρόνο τους εκεί θα νιώσουν ένα κενό. Το τυπικά νόμιμο αλλά ουσιαστικά πραξικοπηματικό κλείσιμο της Βουλής, βιαστικά και απρόοπτα όπως όλες οι ανάρμοστες πράξεις, δεν κατάφερε να προκαλέσει αίσθημα κενού ούτε στους λειτουργούς της, που δεν την τιμούσανε οι περισσότεροι με τακτική παρουσία. Άλλωστε τη Βουλή περιφρονούσανε με την απουσία τους τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όσο και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο Κ. Σημίτης που...είχε την καλή πρόθεση (αυτήν που συχνά στρώνει το δρόμο για την Κόλαση) να την τιμήσει εισάγοντας μάλιστα και την ώρα του πρωθυπουργού, τρομαγμένος από τον βομβαρδισμό των ερωτήσεων του Ν. Κωνσταντόπουλου για το θέμα του διοικητή του Αγ. Όρους, ακολούθησε μοιραία το κακό παράδειγμα των προκατόχων του και δυστυχώς όχι μόνο σ’αυτό. Άλλωστε σιγά-σιγά απόκτησε πολλούς λόγους για να κρύβεται. Το παράδειγμά του ακολούθησε και στη Βουλή του 2004 ο Καραμανλής ο μικρός. Κρυβότανε από τον Αλαβάνο, κρυβότανε και ο Γιωργάκης που δεν τόλμησε να θέσει μια ερώτηση την ώρα του πρωθυπουργού, φώναζε ο Αλαβάνος, κανείς δεν άκουγε. Μετά τις εκλογές του 2007 εκτιμήθηκε πως το κρυφτούλι είχε κόστος και ο πρωθυπουργός άρχισε να εμφανίζεται στην ώρα του πρωθυπουργού.

Αν η καλοπληρωμένη Βουλή μπορεί να κλείνει τόσο εύκολα για 5μηνες διακοπές χωρίς ζημιά για τη χώρα, αυτό σημαίνει πως το νομοθετικό έργο που παράγει και οι διάλογοι που γίνονται σ’αυτήν δεν θα λείψουν ιδιαίτερα. Να λοιπόν η απόδειξη της αποτυχίας όχι του θεσμού, αλλά της συγκεκριμένης Βουλής που ο πρώτος θεμιστοπόλος της την απαξιώνει με τρόπο τέτοιο, που αν η κοινωνία ήταν υγιής θα τον έπαιρνε με τις πέτρες.

Όταν ο αρχηγός της ΝΔ έκλεινε το αμπελοχώραφό του, έλπιζε πως έτσι θα σταματήσει την ιλαροτραγωδία των άγονων ψηφοφοριών για την παραπομπή στελεχών του στη Δικαιοσύνη και θα τραβούσε την προσοχή της κοινής γνώμης από τα σκάνδαλα στις επαρχιακές περιοδείες του, στους καυγάδες με τον αστείο αντίπαλό του και στις επισκέψεις του στα μουσεία. Το κοριτσάκι που προσφέρει λουλούδια στον αρχηγό που το χαϊδεύει με ψεύτικο πατρικό χαμόγελο, ο βλαχοδήμαρχος που σπρώχνει το βουλευτή για μια θέση στο τηλεοπτικό πλάνο και όλος ο κιτς απολίτικος πίνακας του διαχρονικού βαλκανικού πολιτικού μας φολκλόρ, είναι ένα καλό σκηνικό για να κερδηθούν εκλογές από μια κυβέρνηση μηδενικού έργου, ή έστω να ελαχιστοποιηθεί η ζημιά.

To κλείσιμο της Βουλής, συμπυκνώνει συμβολικά τα Άπαντα της πολιτικής έκπτωσης και της ηθικής παρακμής του συναινετικού δικομματισμού. Η πόλωση θέλει σημειολογικά κλειστό Κοινοβούλιο. Όχι πως το έχουν σε τίποτα να μετατρέψουν τη Βουλή σε ριγκ, αλλά όσο να πεις έχουν κάποιες αναστολές. Με μονοτονία που σκοτώνει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ζώνονται τα φυσεκλίκια τους προεκλογικά, σε καφενεία σε πλατείες και σε τηλεοπτικές οθόνες ενώ τον υπόλοιπο χρόνο πρακτικά προωθούν την ανομολόγητη συναίνεση. Ο καυγάς στήνεται πάνω στο πλούσιο ρεπερτόριο του παλκοσένικου των εθνικών κινδύνων (all time classic), των μεγαλόστομων πλειοδοσιών, των κούφιων ακοστολόγητων εξαγγελιών, των μη υλοποιήσιμων παροχών χωρίς πόθεν έξεις, στα πλαίσια μιας φαντασιακής επερχόμενης οικονομικής ανάκαμψης που θα επιτευχθεί από τους επιχειρηματίες-σωτήρες τύπου Βγενόπουλου, από την περιστολή των δαπανών του σπάταλου (=κοινωνικού) κράτους και από το must «νοικοκύρεμα» του δημόσιου τομέα. Oλα αόριστα, νεφελώδη, πλαδαρά, ασαφή, επαναλαμβανόμενα, μη δεσμευτικά και τόσο πανομοιότυπα, που με κανένα τρόπο δεν θα δικαιολογούν την ιερή αγανάκτηση των δυο μονομάχων στην αρένα των εικονικών αψιμαχιών. Θα δούμε τον ηθοποιό Καραμανλή με κατακόκκινο πρόσωπο θυμωμένο να παίζει την παντομίμα του μεγάλου ρήτορα που τον πνίγει το δίκιο του και τον κομπάρσο Γιωργάκη, πάντα κακό μαθητή μην καταφέρνοντας να χρωματίσει την ανασφαλή φωνή του, να προσπαθεί να μας πείσει πλαισιωμένος από κακομαθημένα παλιόπαιδα για τη δίκαιη οργή του για την κοινωνική αδικία. Όμως η πραγματικότητα για όποιον θέλει να τη βλέπει, θα είναι καταγραμμένη στο ψυχρό βλέμμα της Διαμαντοπούλου και του Αλογοσκούφη την ώρα που βγαίνουν από τη λέσχη μυστικών συζητήσεων Μπίλντενμπεργκ.

Είναι φανερό πως η σκανδαλολογία βλάπτει και τα 2 κόμματα αφού φέρνει στην επιφάνεια και τα ποινικά παραγραμμένα αλλά πολιτικά ολοζώντανα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό και οι κραυγές αγανάκτησης του τελευταίου για το θεσμικό ατόπημα του πρωθυπουργού, απλά αποδεικνύουν για πολλοστή φορά τη βαθιά υποκρισία της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνυπεύθυνης και για τον νόμο-τέρας περί ευθύνης υπουργών, για την ποδηγέτηση της Δικαιοσύνης και για το κουκούλωμα δικών της σκανδάλων, παράλληλα και συγχωνευτικά με σκάνδαλα της ΝΔ. Η μνήμη του κόσμου είναι κοντή και εκεί που η εύπλαστη κοινή γνώμη είχε συγχωρήσει το ΠΑΣΟΚ βάσει της γελοίας αρχής που διοχετεύεται έντεχνα από τα ΜΜΕ πως η αντιπολιτευτική θητεία λειτουργεί ως απολυμαντικό, η αναζωπύρωση υποθέσεων όπως της Siemens και του C4I δεν πλήττει μόνο την κουζίνα του οίκου Μητσοτάκη αλλά πρώτιστα το ΠΑΣΟΚ και την ίδια την αυλή του αρχηγού του που αποφαίνεται μόνος του πως έχει λέει ηθικό πλεονέκτημα.

Λογικά και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θα έπρεπε να ριχτούν από τους πολίτες στον πιο βαθύ Καιάδα των εκλογικών ποσοστών για εκατοντάδες λόγους, καθένας από τους οποίους θα ήταν ικανός από μόνος του να κάνει οποιονδήποτε τίμιο άνθρωπο να μην θέλει ούτε να ακούσει για το δικομματισμό. Η χαλαρή ψήφος των ευρωεκλογών στερεί ακόμη και το προσχηματικό επιχείρημα των ελαστικών συνειδήσεων, την ακυβερνησία, που τάχα θα προκύψει αν το Νουδουπασόκ πάρει κάτω από 75%. Στη παρούσα Βουλή ο δικομματισμός αν και έχει μαζί με τη γκριζόμαυρη τσόντα του 264 έδρες, από τη μια δεν κατάφερε να ψηφίσει ούτε τον νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στα οποία και οι 3 συμφωνούν, ενώ από την άλλη μπόρεσε να χαρίσει στην Εκκλησία τον νόμο για την μετατροπή της και επίσημα σε Α.Ε. με κρατικά έξοδα και προσωπικό. Γιατί το λέω αυτό; Για να επισημάνω πως έδρες για να σχηματιστεί κυβέρνηση της (Κεντρο-ακρο)Δεξιάς υπάρχουν και θα υπάρχουν μπόλικες όσο η κουταμάρα και η διαφθορά του κοσμάκη το επιτρέπει. Δεν είναι εκεί το θέμα. Απλά μια σημαντική μείωση των εδρών τους θα ψαλιδίσει την ασυδοσία και την αλαζονεία τους. Άρκεσε μια πρόσκαιρή μεγάλη δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ για να υποχωρήσει άτακτα το ΠΑΣΟΚ και να ναυαγήσουν προς ώρας τα ιδιωτικά μπακαλοΑΕΙ, ενώ οι έδρες για να νομοθετηθούν υπήρχαν με το τσουβάλι. Σε συνθήκες δημοσκοπικής του ανάκαμψης το ΠΑΣΟΚ δεν δίστασε να ψηφίσει τον νόμο για τις εκκλησιαστικές μπίζνες. Το μόνο που συμμαζεύει δραστικά το δικομματισμό είναι η απειλή του πολιτικού κόστους, η απειλή της αριστερής ψήφου, της μόνης με βαρειά και πολύ συγκεκριμένη στον προσανατολισμό της πολιτική νοηματοδότηση. Απλές αλήθειες είναι αυτές που ο μέσος ψηφοφόρος θέλει να αγνοεί σπαταλώντας το ιερό όπλο της ψήφου του σε άσφαιρες εξωκοινοβουλευτικές επιλογές, σε ακίνδυνες για το σύστημα αποχές ή σε χαζοχαρούμενα λευκά και άκυρα που ισοπεδώνουν δικαίους και αδίκους. Το ψευτοδίλημμα (που τίθεται δυστυχώς και από την «ανανεωτική πτέρυγα» του ΣΥΝ και διαδίδεται από τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα) της ανάληψης από μέρος της Αριστεράς «κυβερνητικής ευθύνης» (ρόλος γλάστρας ή φτωχού συγγενή δηλαδή) σε ένα εχθρικό διεθνές και τοπικό τοπίο, πέρα που σε ενδεχόμενη καταφατική απάντηση θα οδηγήσει στο ίδιο θλιβερό αποτέλεσμα που οδήγησε στη Γαλλία και στην Ιταλία, θέλει να αγνοεί πως η αριστερή σκέψη όταν γίνει κτήμα των πολλών μπορεί να επηρεάσει από μόνη της θετικά τις εξελίξεις χωρίς να είναι κυβερνητική.

Έχει όμως συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας αλλά και πανευρωπαϊκά μια μετάλλαξη των πολιτών που ρέπουν στην αδιαφορία για τα κοινά. Κάτι η ψευδαίσθηση της ευημερίας κάτι το κλείσιμο στο σπίτι μπροστά στη μικρή οθόνη, κάτι η συνειδητή προώθηση από το σύστημα ατομικών και ιδιωτικών επιλογών σε βάρος του συλλογικού και του δημόσιου σε όλα τα επίπεδα, κάτι η εσκεμμένη υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας, έχουν δημιουργήσει το νέο τύπο ανθρώπου. Έναν αδιάφορο χαβαλετζή, έναν αμαθή εγωϊστή, έναν ηλίθιο ιδιώτη, έναν γλοιώδη ανθρωπάκο. Είναι φυσικό οι επιλογές μιας τέτοιας πλειοψηφίας να ακούνε στο όνομα Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί, Μπλερ, Καραμανλής, Παπανδρέου.

Y.Γ.
Από την παράσταση ΓΑΠ στην Πάτρα:
«Είδαν όμως και οι νησιώτες, όπως και όλοι οι πολίτες της χώρας, ότι κάποιοι μπορούν μέσα σε μια ώρα να βγάζουν, μαύρα και αφορολόγητα, όσα λεφτά βγάζουν 10 χιλιάδες οικογένειες σε όλη τους τη ζωή. Αυτή είναι η πραγματική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας».

Απορία: Ο φίλος του αρχηγού κ. Τρεπεκλής είναι νησιώτης;
από Ροΐδη Εμμονές