Κάνε μία ιδιωτική ασφάλεια υγείας!

Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι «διαφημιστικό». Ούτε και τα πηγαίνω ιδιαίτερα καλά με τους ασφαλιστές και τα προγράμματά τους. Βαριέμαι να ψάχνω τις παγίδες στα συμβόλαιά τους και επιπλέον πιστεύω ότι ο χειρότερος επενδυτής από εμάς θα τα πάει καλύτερα από τις δικές τους επενδύσεις. Στο θέμα «υγεία», όμως, πρέπει να κάνουμε μία στάση...

Ένα σοβαρό... πρόβλημα υγείας του πιο αγαπημένου μου προσώπου με κράτησε μακριά από τη στήλη, το γραφείο και το σπίτι μου τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες. Είναι αυτό που λένε «αλλάζει η ζωή σου μέσα σε λίγα λεπτά». Κι ειλικρινά σας λέω, στις δύσκολες ώρες που πέρασαν (ευτυχώς τις αφήσαμε πίσω ή έτσι ελπίζω), το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε ήταν οι επενδύσεις, η πορεία των μετοχών και οι... ευρωεκλογές. Αυτό που ενδιαφέρει τον κάθε άνθρωπο σε μία ανάλογη περίπτωση είναι να πάει καλά ο δικός του ασθενής, να προστατεύσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το αγαθό της υγείας. Όλα τα υπόλοιπα περνάνε σε δεύτερη μοίρα.
Θα ήθελα, λοιπόν, να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας. Τουλάχιστον στα σημεία εκείνα που μπορεί αυτό να γίνει και με τέτοιο τρόπο που αυτό το σημείωμα να είναι χρήσιμο.

Ο άνθρωπός μου είχε μία τέτοια ασθένεια που χρειαζότανε να νοσηλευτεί σε ένα μονόκλινο, βία δίκλινο δωμάτιο. Γι΄ αυτό το λόγο και ξεχάσαμε με το καλημέρα τα δημόσια νοσοκομεία. Όχι γιατί δεν έχουν καλούς γιατρούς ή φιλότιμους νοσηλευτές, αλλά διότι στην περίπτωση αυτή ειδικά, όπως και σε εκατοντάδες άλλες, ο ασθενής θα κινδύνευε περισσότερο από μία πιθανή λοίμωξη παρά από την ασθένεια αυτή καθαυτή. Σε τέτοιες περιπτώσεις το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τον οποιονδήποτε είναι το «πόσο κάνει». Στην ανάγκη πουλάει τα πάντα για να καταφέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα.

Ακούω πολλές φορές τους πολιτικούς να λένε ότι η μεγάλη διαφορά μεταξύ των δημόσιων και των ιδιωτικών νοσοκομείων είναι το «ξενοδοχειακό» κι αναφέρονται σε αυτό με τέτοιον τρόπο σαν να λένε ότι δεν πρόκειται και για κάτι το τόσο σπουδαίο. Μόνο που αν επρόκειτο για έναν δικό τους άνθρωπο δεν θα τολμούσαν να πουν τέτοιες βλακείες. Το «ξενοδοχειακό» δεν έχει να κάνει με την άνεση, αλλά σε πολλές περιπτώσεις με θέματα ασφάλειας του ασθενούς. Για παράδειγμα, ένας ασθενής με σοβαρό πνευμονολογικό πρόβλημα, δεν είναι και τόσο σωστό να νοσηλευτεί σε έναν θάλαμο με άλλους 5 ή 7 ασθενείς. Τι να κάνει, όμως, το δημόσιο νοσοκομείο; Ο τρόπος οργάνωσής του είναι τέτοιος που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα χρειαστεί ο ασθενής να περάσει από μία ως κάποιες νύκτες από αυτή την περιπέτεια και να πάρει το ανάλογο ρίσκο μέχρι να φτάσει σε ένα δωμάτιο με λιγότερους ασθενείς και μικρότερους κινδύνους. Ένα ρίσκο αποδεκτό, κατ΄ εκείνους, απαράδεκτο, όμως, για εμάς. Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω. Δεν πιστεύω ότι δεν θέλουν. Είμαι πεπεισμένος ότι δεν μπορούν.

Το «ξενοδοχειακό», όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με τα μονόκλινα και δίκλινα δωμάτια. Έχει να κάνει και με τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Ένας νοσηλευτής για κάθε 8 ασθενείς είναι μία καλή αναλογία. Όσο θυμάμαι τις δύο νυκτερινές νοσηλεύτριες στο ΚΑΤ που είχαν υπό την ευθύνη τους 30 βαριά χειρουργημένους, τόσο περισσότερο τις θεωρώ πραγματικές ηρωίδες...

Για τους γιατρούς; Έχω συναντήσει καλούς γιατρούς και σε δημόσια και σε ιδιωτικά νοσοκομεία. Έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα πανεπιστημιακά τμήματα, αλλά και τα ιδιωτικά νοσοκομεία επανδρώνονται από καθηγητές, από ανθρώπους γνωστούς για την επιστημοσύνη τους. Το θέμα είναι σε τι περιβάλλον και με τι συνθήκες καλείται να κάνει ο καθένας τη δουλειά του. Ο καλύτερος στη δουλειά του, ο πιο άξιος, θα προσφέρει τα λιγότερα σε σχέση με τις πραγματικές του δυνατότητες, όταν καλείται κάθε φορά να δουλέψει σε αντίξοες και πιεστικές συνθήκες και δίχως ελπίδα αναγνώρισης της δουλειάς του.

Όλα αυτά είναι από λίγο ως πολύ γνωστά. Κι είμαι βέβαιος ότι αν σας ρωτούσαν για το αν προτιμάτε ένα ιδιωτικό ή ένα δημόσιο νοσοκομείο, ακόμη και για το πιο απλό πρόβλημα, οι περισσότεροι θα κάνατε την επιλογή ενός ιδιωτικού νοσηλευτηρίου. Το πρόβλημα αρχίζει να δημιουργείται στις περιπτώσεις εκείνες που το ασφαλιστικό σας ταμείο δεν σας καλύπτει για τη νοσηλεία σας σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο. Τότε θα κληθείτε να πληρώσετε χρήματα που ενδεχομένως δεν έχετε και θα δυσκολευτείτε να βρείτε. Ας μη μπούμε στη συζήτηση για το τι χρεώνει ένα ιδιωτικό και τι ένα δημόσιο νοσοκομείο, επειδή σε αυτή την περίπτωση θα ανοίξουμε μία συζήτηση για το αν θα πρέπει ή όχι να καταργηθούν τα δημόσια νοσοκομεία και δεν είναι αυτός ο σκοπός του σημειώματος.

Το οικονομικό θα περάσει, όμως, σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα αν έχετε φροντίσει να σας καλύπτει μία αξιόπιστη ιδιωτική ασφάλεια. Δεν θα σας απασχολεί στο ελάχιστο. Πόσο αξίζει, λοιπόν, η υγεία η δική σας και των δικών σας ανθρώπων; Πεντακόσια, χίλια, χίλια πεντακόσια ευρώ τον χρόνο; Μηδαμινό το ποσό για αυτό που μπορεί να σας προσφέρει μία ιδιωτική ασφάλιση στη δύσκολη στιγμή. Κι αν δεν μας χρειαστεί; Μακάρι! Μακάρι να είναι τα μόνα χρήματα που θα έχουμε πετάξει σε όλη μας τη ζωή στο καλάθι των αχρήστων. Η ζωή, πάντως, δεν χωρά εκπτώσεις...
Θανάσης Μαυρίδης