Μια παραίτηση για το μέλλον του Χρίστου Βερελή

Ο συνδικαλιστής μπήκε στο γραφείο με ορμή. Το καινούργιο αφεντικό, αυτός «ο πώς-τον-λένε, ο Βερελής», δεν θα του έπαιρνε τον αέρα. Στο πλαίσιο των κλασικών τεχνασμάτων προσέγγισης, μέσα στα πρώτα τρία λεπτά, ο συνδικαλιστής έσκυψε προς την πλευρά του αφεντικού κι εμπιστευτικά είπε: «Να ξέρετε πάντως πως εδώ που ήρθατε, ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του!».

Ο Χρίστος Βερελής πήρε το... πιο λυπημένο ύφος του κόσμου. «Δεν έπρεπε να το πείτε σε μένα αυτό», έκανε συντετριμμένος. «Εγώ μεγάλωσα ορφανός. Οι δικοί μου πέθαναν όταν ήμουν παιδί…». Ο συνδικαλιστής κοκάλωσε. «Συγγνώμη, δεν ήξερα…», ψέλλισε. «Μα πώς έγινε;». Ο κ. Βερελής σήκωσε το κεφάλι. «Τους σκότωσα και τους δύο», απήντησε παγερά, και μετά έσκασε στα γέλια!

Στο γυμναστήριο του Χίλτον

Αυτό που τις τελευταίες ημέρες μάθαμε όλοι –ότι δηλαδή ο κ. Βερελής είναι γεμάτος εκπλήξεις!– το γνωρίζουν καλά όσοι τον έχουν συναντήσει έστω και μία φορά. Οι θαμώνες του γυμναστηρίου στο ξενοδοχείο Χίλτον, ας πούμε. Ανυποψίαστοι βλέπουν τον κ. Βερελή με το ριγέ μπλουζάκι του να κάθεται στο μηχάνημα που οι «σφίχτες» αποκαλούν «πρέσα»: ξαπλώνεις ανάσκελα, και με τα δύο πόδια σπρώχνεις τα βάρη. Η ξαπλωτή μορφή του πρώην υπουργού, στην αρχή εγείρει τα σχετικά χάχανα. Μόνο που, όταν φθάσει ο είρων γυμναζόμενος κοντά, το γέλιο κόβεται απότομα. Βλέπετε, συνειδητοποιεί πως τα πόδια του πλαδαρού κατά τα λοιπά κυρίου, σπρώχνουν πέρα - δώθε 220 ολόκληρα κιλά! Το ψιθυριστό «μα, είναι δυνατόν;», ο κ. Βερελής έχει συνηθίσει πια να το ακούει.

Διότι πού να ξέρουν οι θαμώνες του Χίλτον για την αθλητική του νιότη; Οταν ακόμη οι στενές σχέσεις του κ. Βερελή με τη γαστρονομία δεν απειλούσαν να αλλάξουν το δεύτερο γράμμα του επωνύμου του από «ε» σε «α», η μεγάλη του αγάπη ήταν η σφυροβολία. Οπως στριφογυρνούσε στη βαλβίδα σαν άλλος δαίμων της Τασμανίας, οι προπονητές του ονειρεύονταν πως κάποτε η σφύρα του θα σκάσει πάνω στο ολυμπιακό βάθρο – άλλο αν τελικά μπήκε σφήνα ο σοσιαλισμός, και μόνο οι θηριώδεις τετρακέφαλοι του ποδιού του απέμειναν να θυμίζουν τις παλιές καλές μέρες.

Στις οποίες περιλαμβάνεται ακόμη και εμφάνιση γκεστ σταρ στην ταινία του Λ. Ξανθόπουλου «Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης», το 1972. Δεν ήταν αυτό που θα λέγανε «χολιγουντιανή παραγωγή: το καστ έτρωγε μόνο όταν ένας Ελληνας εστιάτορας μοίραζε τσάμπα φαγητό, ενώ για τα γυρίσματα χρησιμοποιήθηκε μια… αναπηρική καρέκλα όπου καθόταν ο καμεραμάν και την έσπρωχναν γύρω γύρω οι κομπάρσοι! Ατυχώς, οι Γερμανοί πανεπιστημιακοί αντιμετώπισαν ως γραφικούς τους Ελληνες με την αναπηρική καρέκλα, και αρνήθηκαν να τους δώσουν άδεια για να κινηματογραφήσουν το ωραίο τους Πανεπιστήμιο. Κι εκεί ακριβώς, επιστρατεύθηκε ο πολυμήχανος μεταπτυχιακός φοιτητής Χ. Βερελής: ένα από τα βράδια που η πανεπιστημιακή Φύσις ησύχαζε, ο κ. Βερελής με στυλ ευτραφούς φαντομά τρύπωσε στα γραφεία, και βούτηξε το κλειδί της εξώπορτας! Οταν οι πύλες του πανεπιστημιακού παραδείσου άνοιξαν για την αναπηρική καρέκλα, το ανδραγάθημα του νεαρού ανταμείφθηκε με μια θέση μπρος στον φακό, για να κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο...

Αυτός ο μικρός ρόλος, πάντως, ήταν πιο αβανταδόρικος από εκείνον στο επόμενο θρίλερ που συμμετείχε: μαζί με τον Βαγγέλη Βενιζέλο ερμήνευσαν τη νεότερη (και πιο αφράτη!) εκδοχή των «Boots & the Sandance Kid» όταν πιάστηκαν όμηροι προ τετραετίας στο Πολυτεχνείο. Εκεί ο κ. Βερελής είχε μία μόνον ατάκα: να πει στους εξεγερμένους το όνομα του οδηγού του, που πυροβόλησε το πόδι έναν φοιτητή. Κατά τα λοιπά, τον πρώτο ανδρικό ρόλο κρατούσε ο κ. Βενιζέλος. Οπως, άλλωστε και στη «Βενιζελειάδα» που υποτίθεται πως θα ανέτρεπε τον Παπανδρεϊσμό, αλλά τελικώς καταδίκασε τον κ. Βερελή σε μαρασμό.

Κακή «χημεία»

Ως επιφανής χημικός –διότι αυτό σπούδασε– ο κ. Βερελής θα πρέπει να το είχε καταλάβει από νωρίς: η «χημεία» του με τον Γ. Παπανδρέου δεν ήταν καλή. Είχε φανεί από το 2001 που ως υπουργός ο κ. Βερελής βγήκε και είπε πως «στις εκλογές, ο καλύτερος για δήμαρχος Αθηναίων θα ήταν ο Γ. Παπανδρέου». Πλην, ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ καθόλου δεν χάρηκε με την υποβάθμιση, κυρίως γιατί καλόβλεπε ήδη την καρέκλα του Κ. Σημίτη. Όπως ήταν φυσικό, όταν η αντιστροφή του «από δήμαρχος κλητήρας» ολοκληρώθηκε και ο κ. Παπανδρέου πήρε το πηδάλιο του ΠΑΣΟΚ, η πράσινη μπουκαπόρτα άνοιξε, κι ένα τρόλεϊ της ΜΑΝ φορτωμένο με παλιές αμαρτίες, ήδη περίμενε τον κ. Βερελή στο λιμάνι.

Κι αν αναρωτιέστε γιατί εκείνος μπήκε μέσα την περασμένη εβδομάδα πετώντας το πράσινο αλεξίσφαιρο γιλέκο της βουλευτικής του ασυλίας… Ίσως να φταίει που τελευταία όταν τον ρωτούν στις συνεντεύξεις «ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα;», αντί για το σοσιαλιστικώς ορθόν «πράσινο!» απαντά το αιρετικό «άμα το φόντο είναι χάλια, τι να σου κάνει το χρώμα…».
Της Μαριλης Mαργωμενου στην Καθημερινή