O Άγιος ληστής…

Η ιστορία είναι απλή:

Οι μαθητές του Χριστού άκουσαν τη διδασκαλία και είδαν τα θαύματα του. Ο ληστής ούτε άκουσε τη διδασκαλία ούτε είδε τα θαύματά του. Όλα κι όλα, όσα είδε και άκουσε, ήταν αυτά, που συνέβησαν και ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια της σταύρωσης.

Οι μαθητές ονειρεύονταν το Χριστό βασιλιά και κοσμοκράτορα. Και για τον εαυτό τους δόξες και πλούτη και τιμές. Και βέβαια αρχές και εξουσίες. Ο ληστής δεν είχε περιθώρια για τέτοιου είδους αυταπάτες. Γιατί κι αυτός και ο Χριστός ήταν ήδη σταυρωμένοι και ετοιμοθάνατοι.

Οι γιοι του Ζεβεδαίου, ο Ιάκωβος και ο αγαπημένος του μαθητής, Ιωάννης ζήτησαν να καθίσουν-όταν ο Χριστός θα γινόταν αυτοκράτορας- ο ένας στα δεξιά του και ο άλλος στ’ αριστερά του. Δηλαδή τις πιο τιμητικές θέσεις και πρωτοκαθεδρίες.

Κι ο Χριστός, που ήξερε πως θρόνος του θα ήταν ο σταυρός, τους είπε πως οι θέσεις αυτές είναι ήδη δοσμένες σε άλλους. Εννοώντας, φυσικά, τους δυο ληστές.

Ο Παύλος... χαρακτηρίστηκε ως «ο πρώτος, μετά τον Ένα». Δηλαδή ο πρώτος, μετά το Χριστό. Αλλά ο Παύλος ήταν βασανιστής και δήμιος. Και άλλαξε ύστερα απ’ την αστραπή του οράματος, μέσα στο οποίο είδε το εκτυφλωτικό φως της θεϊκής παρουσίας του Χριστού. Και τέτοιο όραμα δεν φαίνεται να είδε ο ληστής.

Κι όμως πίστεψε, όχι μόνο στην αθωότητα και την αγιότητα, αλλά και στη θεότητα του Χριστού. Γιατί διαφορετικά δεν θα ζητούσε από έναν ετοιμοθάνατο σταυρωμένο, που πεθαίνει μαζί του μέσα στην έσχατη εξουθένωση και τον έσχατο εξευτελισμό να τον θυμηθεί και να τον δεχτεί στη βασιλεία του…

Συνεπώς η πίστη του ληστή βρίσκεται ψηλότερα απ’ την πίστη των μαθητών και του Παύλου. Και την πίστη του οποιουδήποτε άλλου. Και, γι’ αυτό, όχι χρονικά και τυπικά, αλλά δικαιωματικά και ουσιαστικά είναι, όχι απλά και μόνο ο πρώτος πολίτης του παραδείσου, αλλά «ο πρώτος μετά τον Ένα».

Κι εκείνο, που έχει σημασία γα μας τους ολιγόπιστους είναι να παρακαλέσουμε τον άγιο ληστή να μεσιτεύσει στο Χριστό, για να μας θυμηθεί και να δεχτεί και μας στη βασιλεία του….
Έστω και τελευταίους….
Παπα-Ηλίας