Οι εραστές της απέναντι όχθης

Μετά την διάττουσα πορεία ως το 18% και την επανάκαμψη στην τέταρτη θέση, μήπως χρειάζονται ορισμένες ερμηνείες – απαντήσεις, στα όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν, τις μέρες της μεγάλης, πλην πρόσκαιρης, εκτίναξης ;
Μέχρι και υποψηφιότητα για τη δεύτερη θέση, διέγνωσαν μερικοί !...

Το άδοξο και κοστοβόρο – για τους λαούς – τέλος της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, έδωσε την αφορμή να γίνουν έντονες επικρίσεις, από ιδεολογικοπολιτικής σκοπιάς, και στο ΠΑΣΟΚ, μιας και δικές του κυβερνήσεις, εντρύφησαν στις διδαχές της θεωρίας των ξέφρενων αγορών και εφάρμοσαν αρκετά από τα κεφάλαιά της.

Η εκτίμηση πως οι πράσινοι θα ξαναγύριζαν με τις ίδιες πολιτικές στο οπλοστάσιό τους, οδήγησε τους ανανεωμένους, (ηλικιακά), συνασπισμένους, στην σκληρή στάση απέναντί τους, περίπου στην τακτική του «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», στην έκδοση, βέβαια, της δεκαετίας του 2010…
Ευκαιρία ν΄ απαλλαγούμε από τους συνήθεις λεηλάτητές μας, σκέφτηκαν…

Όσο η ΠΑΣΟΚική πλευρά, αναλώνονταν... στις εσωτερικές της διαμάχες και συγκρούσεις και δεν έβρισκε χρόνο για πολιτική δουλειά και παραγωγή νέων προγραμματικών προτάσεων και θέσεων, οι συγκρίσεις γίνονταν με σημείο αναφοράς τις πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων Σημίτη και το τι «Χριστοδουλάκης τι Αλογοσκούφης», φάνταζε βάσιμο και πειστικό…
Οι αριστερόστροφοι, πάντα πιο ευαίσθητοι, άρχισαν πρώτοι το χορό της διαρροής… Σε συνδυασμό με την πάντα ενθουσιώδη νεανική συμπεριφορά, οδηγηθήκαμε στη «φούσκα» του 18%...

Οι νέες προτάσεις και θέσεις του ΠΑΣΟΚ άρχισαν να δημιουργούν αποστάσεις και από το πρόσφατο παρελθόν του, και, από την εγκληματικά αποτυχημένη «νέα διακυβέρνηση». Ταυτόχρονα, όμως, ελαχιστοποίησαν, μέχρι εξαφάνισης, την απόσταση από τις απόψεις του Συνασπισμού, στο εύρος της οποίας απόστασης είχε στηριχθεί η μεγάλη, δημοσκοπική, εκτίναξη…
Ως άλλη «φούσκα του χρηματιστηρίου» έσκασε κι αυτή του κ. Τσίπρα…

Η θέση στην απέναντι όχθη μπορεί, αρκετές φορές, να είναι δικαιολογημένη και επιβαλλόμενη, στην περιπτώσεις όμως ενός , αστικοδημοκρατικού, (*) πολιτικού κόμματος, το αγνάντεμα της κυβερνητικής εξουσίας, μονίμως εκ του μακρόθεν, δεν είναι κάτι το φυσιολογικό !...

(*) Αν δεν είναι έτσι, να βγουν να το πουν καθαρά, αναλαμβάνοντας και τις συνέπειες, εμφανιζόμενοι, είτε : α. ως διεκδικητές κατειλημμένου, ήδη, χώρου (ΚΚΕ), είτε : β. ως ενταγμένοι στα κόμματα διαμαρτυρίας, δηλαδή, στο περιθώριο…
από ΛΟΓΟΠΛΟΚΟΣ