Πέντε λεπτά μόνο

Με αφορμή την ανάρτηση της πριγκηπέσσας, αλλά και τα δεκάδες post ευχών και καλών λόγων αυτές τις μέρες στην blogόσφαιρα, είπα να γράψω και γω το κάτι τις μου. Κατ’αρχάς θέλω να ευχηθώ σε όλους εσάς, τους χιλιάδες αναγνώστες μου καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση και καλά φαγοπότια. Προσοχή στους δρόμους, φροντίστε να γυρίσετε όλοι σώοι πίσω, για να συνεχίσετε να με διαβάζετε. Να σας προειδοποιήσω όμως για τη συνέχεια: αν έχετε πολύ καλή διάθεση χωρίς τάση για γκρίνια, μη διαβάσετε αυτή την ανάρτηση. Αλλά δεν είναι ανάγκη να φύγεις χαρωπέ μου αναγνώστη, υπάρχουν άλλες (πιο) χιουμοριστικές για σένα.

Χθες το... απόγευμα λοιπόν έκανα τη μεγαλύτερη σε διάρκεια επίσκεψή μου σε εκκλησία τις μέρες του Πάσχα ύστερα από πολλά χρόνια. Για 5 λεπτά κοντοστάθηκα στην είσοδο του δεύτερου, νομίζω, μεγαλύτερου ναού της πόλης περιμένοντας μια φίλη μου να ανάψει ένα κεράκι. Τι είδα λοιπόν μέσα σε αυτά τα 5 λεπτά...

- Είδα δεκάδες γιαγιάδες και παππούδες να προσεύχονται με ευλάβεια προσπαθώντας να εξιλεωθούν λίγο ή πολύ πριν συνοδεύσουν τον Κύριο στους ουρανούς. Αυτοί και τα παιδιά τους άλλωστε δεν έχουν και λίγα πράγματα για τα οποία ζητούν συγχώρεση... Μόνο το σύστημα συνταξιοδότησης φτάνει. Πόσο εκνευρίζομαι, όταν τους ακούω να λένε, «Εμείς; Εσείς παιδάκι μου θα τα τραβήξετε όλα, εμείς ξεμπερδέψαμε». Βέβαια, φάγατε ό,τι φάγατε, πήρατε συντάξεις στα 45 και 55, μας βάλατε σε μια διαδικασία συνεχούς ανταγωνισμού και συλλογής «πνευματικών χαρτιών» και τώρα ανησυχείτε μήπως και χάσετε τα τελευταία ψίχουλα των ταμείων: «Δε με πιάνουν εμένα οι αλλαγές, δουλεύω από το ’75...». Είμαι υπεροβολικός; Μηδενιστής; Θα μου πείτε, δε φταίνε αυτοί, οι πολιτικοί. Ποιος τους ψήφισε; Το μόνο που τους ένοιαζε είναι να πάρουν τα παιδιά τους πτυχία, να πουλάνε μούρη στη γειτονιά, να τα χώσουν στο δημόσιο, να ελιχθούν επαγγελματικά με την κλασική μας κουτοπονηριά και στο τέλος της μέρας να βάλουν το τελάρο έξω από το σπίτι για να μη χάσουν τη θέση στάθμευσης. Εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών; Όχι βέβαια, αλλά μας δίνω ακόμα λίγο χρόνο μέχρι την εξέγερση. Άλλωστε εκεί μας οδηγούν.

- Είδα βλέμματα γυναικών να ξεκινάνε από τη γάμπα και να φτάνουν μέχρι το μαλλί. «Αν υποψιαστώ πως φοράει ακριβότερο συνολάκι από μένα, θα πεθάνω...», που έλεγε και ο δημοφιλής μας σατιρικός ηθοποιός. Μπορεί να έχει συμβάλλει και αυτή στο γεγονός ότι ο γιόκας της δεν έχει δουλειά, αλλά άλλου παπά Ευαγγέλιο αυτό... Την Κυριακή του Πάσχα, στην εαρινή δηλαδή σύναξη των σογιών ανά τη χώρα, πρέπει η κάθε κυρία να αποσπάσει τα καλύτερα σχόλια για τις πασχαλινές της στυλιστικές επιλογές.

- Είδα σεκιουριτά στην πόρτα. Ή μάλλον με συγχωρείτε για την ασέβεια μου, «είδα Σεκιουριτά στην πόρτα». Στην αρχή δε σας κρύβω, ότι ανησύχησα. Να δεις που έδωσε σύνθημα ο Αρχιεπίσκοπος να τρώνε Πόρτα οι άθεοι, οι μη εκκλησιαζούμενοι, οι κομμουνιστές και τόσες άλλες εκλεκτές ομάδες για τα πρότυπα των εκκλησιαστικών κύκλων. Φροντίζει, λέει, την τάξη την ώρα της λειτουργίας και το παγκάρι να μη βεβηλωθεί από ζητιάνους! Ε ρε και να κατέβει το Αφεντικό σας ξανά... Βλέπω το «Χαμός στο Ναό του Σολομώντα» νούμερο 2 να έρχεται! Μα η Εκκλησία δεν αποτελεί καταφύγιο των απόρων και των αστέγων; Αφού μαζεύει τα χρήματα για να τα δώσει σε αυτούς, σωστά; Γιατί να μην αποφευχθεί η γραφειοκρατία; Αφού λοιπόν ανησυχούν τόσο πολύ μη γίνουν στόχος τόσων πολλών ζητιάνων, γιατί δεν οργανώνουν και ένα συσσίτιο την ώρα της λειτουργίας; Ή μήπως φοβούνται, ότι κάτι τέτοιο θα απομακρύνει τον καλό κόσμο από το ναό κι επομένως τα έσοδα για τους «ζητιάνους» θα έχουν κάθετη πτώση; Όλα θέμα marketing είναι φίλοι μου τελικά...

- Είδα κάτι να λαμπυρίζει πάνω στο στήθος του ιερέα. Λαμπύριζε τόσο πολύ που το βλέμμα μου έφυγε από το Ευαγγέλιο, από τις εικόνες των Αγίων και έπεσε πάνω του. Ο πανάκριβος σταυρός και τα υπόλοιπα κοσμήματα έκαναν τη δουλειά τους. Το μήνυμα ήταν σαφές· οι ζητιάνοι κατάλαβαν, ότι η Εκκλησία δεν έχει χρήματα, οι ιερείς πεινάνε, τα παγκάρια είναι άδεια, άρα δεν έχει νόημα η απόπειρα ληστείας. Όλα προμελετημένα σας λέω. Σοβαρά όμως, για αυτούς που εκκλησιάζονται συχνά δεν είναι προκλητική μια τέτοια εικόνα; Τί θέλουν να περάσουν με αυτά τα μέταλλα πάνω τους; Νομίζουν, ότι έτσι κερδίζουν το σεβασμό του ποιμνίου τους; Όταν το 20% του ποιμνίου είναι στα όρια της (δυτικής) φτώχειας και το 25% των νέων άνεργοι;

Δε θα σας ταλαιπωρήσω άλλο. Φανταστείτε να καθόμουν στην είσοδο του ναού για 10 λεπτά.. Δε θα επαναλάβω τις ευχές μου και με ελπίζω να συχγωρέσετε για την έκρηξη γκρίνιας και συνάμα προβληματισμού που είχα μεγαλοπαρασκευιάτικα.
Καλή ξεκούραση.
από taepikaira