Λ' Άκουϊλα: Ο “αετός” που τσακίστηκε…

Είναι γεγονός ότι οι υπερήφανοι αετοί που πετούν ψηλά στους αιθέρες δεν κινδυνεύουν ποτέ από σεισμούς. Όμως στην πόλη Λ’ Άκουϊλα, που κατά τραγική ειρωνία σημαίνει ‘αετός’, αυτό διαψεύστηκε τραγικά τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου 2009. Τι αποφράδα μέρα κι αυτή! Για μια ακόμη φορά, ο ‘αετός’ συνετρίβη από την καταστροφική μανία του βλοσυρού Εγκέλαδου. Τα προηγούμενα δύο ξεσπάσματά του ήταν πολύ παλιά για να τα θυμάται κανείς και ν’ ανησυχεί. Η πόλη, που ιδρύθηκε το 1254, είχε συγκλονιστεί από δύο μεγάλους σεισμούς, το 1703 και το 1706, δηλαδή πριν από τρεις και πλέον αιώνες. Περασμένα ξεχασμένα, θα πεις, όχι όμως και για τον Εγκέλαδο, που επί 300 χρόνια συγκέντρωνε υπομονετικά μηχανική ενέργεια. Την απελευθέρωσε εν τέλει χτες το πρωί σε πολύ μικρό εστιακό βάθος κάτω από την πόλη, κι έστι ξεθύμανε προς το παρόν, αδιαφορώντας για το θάνατο, την καταστροφή, το θρήνο, κλαυθμό και οδυρμό που προκάλεσε στους κατοίκους της ιστορικής πόλης.

Η περιγραφή του...δράματος της Λ’ Άκουϊλα δόθηκε πολύ ζωντανά από τον άσπονδο "φίλο" μου Μ.Τ. (η αλήθεια να λέγεται!) σε άρθρο στη zougla. Τραγική φιγούρα η μάνα του 28χρονου Έλληνα φοιτητή, Βασίλη Κουφολιά, που έκανε δραματική έκκληση μέσω της εκπομπής Κίτρινος Τύπος: «Χαλάσματα, χαλάσματα… Τίποτα δεν έχει μείνει… Δε μας μιλάνε οι διασώστες… Να προσεύχεστε, να προσεύχεστε! Γιατί αργούν τόσο πολύ;(…) Αν μάθετε κάτι να μας ενημερώσετε… Προσευχηθείτε! Γεια σας!»

Η κραυγή της μάνας διαπέρασε όλο μου το είναι και με άφησε άυπνη για το υπόλοιπο της νύχτας. Προσπαθούσα να προσευχηθώ, να στείλω ενέργεια με τη σκέψη μου στον εγκλωβισμένο φοιτητή, δίνοντάς του κουράγιο, λέγοντάς του νοερά να έχει πίστη, διότι η δυνατή πίστη μετακινεί βουνά, ναι, ακόμη και τα βουνά των συντριμμιών που τον είχαν εγκλωβίσει. Έχει συμβεί στο παρελθόν άνθρωποι ν' ανασυρθούν ζωντανοί κάτω από τα ερείπια μετά από τρεις, πέντε, ακόμη και δώδεκα μέρες. Όμως η αμφιβολία μου για το αν ο Βασίλης ήταν ακόμη ζωντανός, υπονόμευε και τη δική μου πίστη για μια πιο αποτελεσματική προσευχή. Προσευχόμουνα και για την τραγική μάνα που η ελπίδα της παρέμενε ακόμη ζωντανή. Προσευχόμουν να μη λυγίσει, να μην καταρρεύσει.

Σκεπτόμουνα και το Δημοσιογράφο που δεν της απάντησε καταφατικά στην έκκληση για προσευχή, αλλά της είπε, «Κάντε υπομονή». Ίσως δεν πιστεύει και ο ίδιος στη δύναμη της προσευχής. Ίσως πιστεύει, αλλά ντρέπεται να το δείξει προς τα έξω για να μη χλευαστεί από τους προοδευτικούς "Ορθόδοξους". Ναι από τους τυπολάτρες εκείνους που, όπως και ο Δημοσιογράφος, παντρεύονται στην Εκκλησία αναθέτοντας στον παπά να αναπέμψει τις προσευχές που θα τους χαρίσουν «βίον ανθόσπαρτο». Είναι οι ίδιοι άπιστοι τυπολάτρες που, ενώ στην πράξη δεν πιστεύουν στην προσευχή, καλού-κακού και για να μη στιγματιστούν, βαφτίζουν τα παιδιά τους στην Εκκλησία αναθέτοντας στον παπά να αναπέμψει τις κατάλληλες προσευχές ώστε τα αγγελούδια βρέφη ν’ απαλλαγούν από τα "δαιμόνια" που τάχα φέρουν, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος… Πρόκειται για σχιζοφρενικές και υποκριτικές καταστάσεις.

Είμαστε ένα έθνος Ορθόδοξων άπιστων! Κι αυτό γιατί ποτέ κανένας δε μας δίδαξε τι σημαίνει προσευχή. «Πώς να προσευχηθώ σ’ ένα Θεό που δεν απέτρεψε το φονικό σεισμό και άφησε να γίνει τέτοια τραγωδία;», αναρωτιέται, και πολύ σωστά, ο λογικός άνθρωπος. Και ο λογικός συνειρμός του συνεχίζεται: «Ή ο Θεός δεν υπάρχει ή δε νοιάζεται για μας.» Σε αυτά τα αδιέξοδα φτάνει ο άνθρωπος αφού η Θρησκεία του τον δίδαξε να πιστεύει σε έναν προσωπικό Θεό – στοργικό και παντοδύναμο Πατέρα- που η αγάπη του έφτασε μέχρι το σημείο να θυσιάσει ακόμη και το μονογενή του Υιό, για τη "σωτηρία" των ανθρώπων, άλλο τώρα αν δε βλέπουμε καμιά σωτηρία γύρω μας.

Κι όμως, η τραγική μάνα, και κάθε άνθρωπος που θα ήταν στη θέση της, δεν είχε καιρό για τέτοιους αφαιρετικούς συλλογισμούς. Και ούτε είχε διάθεση να εξαγριωθεί με το Θεό και να τα βάλει μαζί Του που επέτρεψε αυτό το δράμα. Συνέχισε να πιστεύει και να ζητάει και την προσευχή των συνανθρώπων της για ενίσχυση. Τι κρίμα που δε μας έμαθαν ότι η Θεότητα είναι απρόσωπη, είναι ο Νόμος, η Ενέργεια, το Πνεύμα, η Υπέρτατη Νοημοσύνη που δημιούργησε και συγκρατεί το Σύμπαν, κι ότι ο άνθρωπος είναι ένα κέντρο πνευματικής ενέργειας που μπορεί να την απελευθερώσει μέσω της προσευχής και της πίστης! «Η πίστη σου σ’ έσωσε», απαντούσε ο Ιησούς σ’ εκείνους που θεραπεύονταν με το λόγο του ή το άγγιγμά του. Δεν έλεγε ποτέ «Εγώ σε θεράπευσα», διότι ο ίδιος γνώριζε ότι η ενέργεια για τη θεραπεία προερχόταν από το ίδιο το πνεύμα του ασθενούς, που απελευθερωνόταν μέσω της πίστης. Κι αυτή η πίστη μπορεί να αγκυρωθεί σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε, ακόμη και στον "άγιο Κανένα".

Η προσευχή, λοιπόν, που ζητούσε η τραγική μητέρα από το Δημοσιογράφο και τους τηλεθεατές του δεν ήταν κάτι παράλογο, ένα θρησκευτικό παραμύθι για παιδιά. Η ένθερμη και έγκαιρη προσευχή πολλών ανθρώπων επικεντρωμένη σε συγκεκριμένο στόχο, και όχι γενική και αόριστη, έχει μεγάλη δύναμη προς υλοποίηση του επιθυμητού, χωρίς βεβαίως να ισχυρίζομαι ότι φέρνει πάντα το αποτέλεσμα που προσδοκούμε. Βεβαίως εδώ ισχύει και το «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» των αρχαίων προγόνων μας, και οπωσδήποτε ισχύουν οι κυρίαρχοι φυσικοί νόμοι.

Δυστυχώς, όμως, ο Έλληνας φοιτητής δεν τα κατάφερε ν’ αντέξει για πολύ και άφησε την τελευταία του πνοή κάτω από τα ερείπια. Όμως χρειάζεται και τώρα τις προσευχές μας, διότι οι Μεγάλοι Μύστες λένε ότι η ψυχή, μετά από ένα τέτοιο ξαφνικό και δραματικό θάνατο, είναι ταραγμένη και ζητάει ανάπαυση. Οι προσευχές των ζωντανών έχουν τη δύναμη να την ηρεμήσουν και να τη βοηθήσουν να συνειδητοποιήσει ότι έφυγε πια από τούτη τη ζωή και ν' αποδεχτεί την άυλη ύπαρξή της σε μια άλλη διάσταση. Τούτο το άρθρο το προσφέρω σαν ένα ταπεινό μνημόσυνο στην ψυχή του Βασίλη Κουφολιά.

Τις προσευχές μας χρειάζεται επίσης και η τραγική οικογένεια του άτυχου φοιτητή, και προπαντός η απαρηγόρητη μάνα, που δοκιμάστηκε τόσο σκληρά από τη μοίρα. Είδε κι αυτή, όπως και τόσοι άλλοι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, το πιο αποκρουστικό πρόσωπο της ζωής. Οι ευχές μας και η θετική μας ενέργεια ας την αγκαλιάσουν.
από Μαρία Σεφέρου