Ο Γαϊτάνος το πήρε σκοινί γαϊτάνι!

Στις φωτογραφίες αριστερά η Μπέσσυ Αργυράκη προλογίζει το show που ετοίμασε προς τιμήν του Γαϊτάνου. (Photo από γιγαντο-οθόνη 10/4/2009) και ο Γαϊτάνος επιδεικνύει το βραβείο που του παρέδωσε ο κ. Ιερώνυμος.

Τι πράγμα πήρε ο Γαϊτάνος σκοινί γαϊτάνι; Να... πώς το λένε; Διστάζω να σας το πω για να μην προσβάλω τους πολυπληθείς θαυμαστές του. Βλέπετε έχω κι εγώ κάποιες ευαισθησίες, όσο κι αν δε μου φαίνεται... Πρέπει να το πω όμως, αν μη τι άλλο για λόγους υγείας. “Χριστεμπορία" το λένε αυτό στο χωριό μου. Ναι “ΧΡΙΣΤΕΜΠΟΡΙΑ”. Παλιά μου τέχνη κόσκινο...

Σας θυμίζει...τίποτα; "Μας θυμίζει" μου λέτε, "τον Ιούδα". Κι εμένα το ίδιο. Μόνο που ο Ιούδας πρόδωσε το Χριστό μια φορά για τριάντα αργύρια, αλλά στη συνέχεια μετάνιωσε, τα επέστρεψε, και αυτοκτόνησε. Ενώ οι μετά το θάνατο του Ιησού χριστέμποροι τον προδίδουν καθ' έξιν και κατ' εξακολούθηση για πολύ χρήμα και παραμένουν αμετανόητοι...

Πάντως εγώ η αφελής μέχρι προχθές νόμιζα πως οι εκκλησίες είναι τόποι προσευχής και λατρείας προς το Θεό. Χτες το βράδυ όμως διαπίστωσα με έκπληξη ότι αν οι περιστάσεις, δηλαδή οι ανάγκες της μητρός Εκκλησίας, το απαιτήσουν, μπορούν κάλλιστα να μετατραπούν και σε τόπους λατρείας, δόξας και τιμής προς ανθρώπους! Πώς το λένε κι αυτό; Μα, αν ο ναός είναι χώρος ιερός, όπως ισχυρίζονται οι πιστοί – άλλο τώρα τι πιστεύω εγώ – τότε αυτό λέγεται ιεροσυλία και βλασφημία.

Η ιστορία, λοιπόν, έχει ως εξής: Την Παρασκευή 10 Απριλίου στις 8 μ.μ., ο Δήμαρχος Γλυφάδας, Γ. Θεοδωρόπουλος, και η Πρόεδρος του Πνευματικού και Πολιτιστικού Κέντρου, Μπέσσυ Αργυράκη, έφεραν τον Πέτρο Γαϊτάνο στο Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης για μια συναυλία βυζαντινής και εκκλησιαστικής μουσικής με ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας, με τίτλο “Πορεία στο Θείο Πάθος”. Η αμοιβή του Π. Γαϊτάνου και των συνεργατών του αρχικά είχε οριστεί στο ταπεινό ποσόν των 38.000€, το οποίο λόγω ξεσηκωμού της αντιπολίτευσης κατέβηκε στο διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 28.000€. Χαλάλι θα μου πεις το χρήμα των πολιτών της Γλυφάδας, αφού ο Γαϊτάνος θα τους βοηθούσε να προετοιμαστούν ψυχικά για το Θείο Πάθος. (Μη γελάτε εσείς στη γαλαρία!)

Μέσα στο ναό μπήκαν οι επίσημοι, δηλαδή οι εκλεκτοί του "Κυρίου", που είχαν την τύχη να δουν από κοντά και ν’ ασπαστούν το μεγάλο σταρ της Εκκλησίας και την χείρα του Αρχιεπισκόπου, ο οποίος είχε φτάσει με κωδωνοκρουσίες για να τιμήσει το λαμπερό αστέρι της Βυζαντινής showbiz. Έξω βρίσκονταν οι κοινοί θνητοί, μεταξύ των οποίων και η γράφουσα, που έπρεπε ν’ αρκεστούν στην σε λάθος σημείο τοποθετημένη και φτωχής απόδοσης γιγαντο-οθόνη που είχε στηθεί προς τιμήν τους – μεγάλη η χάρη μας! – και να υποφέρουν το τσουχτερό αεράκι της νύχτας ξεπαγιάζοντας. Μεγάλο το πλήθος των περίεργων, και ανύπαρκτο ομολογουμένως το πάθος του ακροατηρίου, που στην πλειοψηφία του ήταν θηλυκού γένους.

Προσπάθησα να βρω κατάλληλη θέση χωρίς να εμποδίζω τους πίσω, για να βιντεοσκοπήσω το πρώτο μέρος της τελετής, αφού δεν ήμουν διατεθειμένη να παρακολουθήσω τη Βυζαντινή συναυλία. Δεν τα κατάφερα όμως, και αναγκάστηκα να μετακινούμαι, και όταν με ξεφώνιζαν να γονατίζω στις παγωμένες πλάκες του προαυλίου. Άξιζε όμως τον κόπο! Κάτι μου έλεγε πως η προκαταρκτική τελετή δεν θα ήταν ούτε σεμνή ούτε ταπεινή ούτε κατανυκτική, αλλά θα ήταν απλά ένα κακέκτυπο κοσμικής φιέστας για απονομή βραβείων και αλληλογλείψιμο. Δυστυχώς για την Εκκλησία, το ένστικτό μου δεν διαψεύστηκε.

Στη συνέχεια σας παραθέτω απομαγνητοφωνημένες τις σεμνές και ταπεινές περιαυτολογίες του Πέτρου Γαϊτάνου για να διαπιστώσετε και οι ίδιοι την έλλειψη πνευματικότητας στην όλη φιέστα.

«Βέβαια και είμαι συγκινημένος, βέβαια και είμαι πολύ χαρούμενος και αισθάνομαι και ικανοποιημένος πολύ γιατί, ξέρετε, αυτούς τους δίσκους οι οποίοι όταν έμαθα κι εγώ φτάσανε στο μισό εκατομμύριο, ότι έχω δηλαδή μισό εκατομμύριο άνθρωποι στα σπίτια τους αυτά τα CD, που έχω κάνει με τόση αγάπη κατ’ αρχήν στο λόγο του Θεού εδώ και μια δεκαπενταετία, καταγράφοντας τα CD αυτά των ύμνων, κάνοντας ανάλογες συναυλίες, αλλά και ομολογώντας μέσα από την όντας ατέλειά μου την πίστη μου στον Δημιουργό μας.

Αυτοί λοιπόν οι δίσκοι παραλαμβάνονται από όλους τους Έλληνες προς εμένα, ουσιαστικά τους προσφέρετε εσείς σ’ εμένα με την εμπιστοσύνη σας, σε καιρούς που υπάρχει πολλή φασαρία και πολλά πράγματα τα ζούμε και συμβαίνουν με μία ευκολία, με μία προχειρότητα δυστυχώς μερικές φορές, όμως θα πρέπει να κρατάμε την Αλήθεια και να μην επηρεαζόμαστε από λόγια κι από καταστάσεις.

Για μένα είναι πολύ τιμητικό που ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Γλυφάδας δίνει την ευλογία του για να είμαστε απόψε στον ευλογημένο αυτό ναό, στη Μητρόπολη της Γλυφάδας, και να σας ψάλουμε σήμερα τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας. Να σας ομολογήσουμε για άλλη μια φορά αυτή την ισχυρή, την καθαρή, την πυκνή αγάπη μας στο Θεό μας, στον Τριαδικό μας Θεό.

Ταυτόχρονα για μένα είναι ιδιαίτερα συγκινητικό που ενώ για μια πενταετία βλέποντας νότα-νότα τα διαστήματα της Βυζαντινής μουσικής ο δάσκαλός μου ο Μανώλης Χατζημάρκος είναι απόψε εδώ και μου παραδίδει έναν απ’ αυτούς, μάλιστα ήταν ο πρώτος και τον ξεκίνησα και τον ολοκλήρωσα με τη δική του βοήθεια. Τον ευχαριστώ θερμά για άλλη μια φορά δημόσια γιατί όχι μόνο μου έμαθε τη βάση της Βυζαντινής Μουσικής αλλά γιατί μου έμαθε και πώς πρέπει να γίνομαι ουσιαστικός υμνωδός, μια και η Βυζαντινή μουσική δε μαθαίνεται απλά ως τέχνη αλλά πρώτα απ’ όλα για να επικοινωνεί τους ανθρώπους με το Θεό.

Και βεβαίως κλείνοντας, για μένα είναι πολύ μεγάλη τιμή, θεόρατη τιμή, γιατί αισθάνομαι ότι δεν είμαι άξιος γι’ αυτό το ότι ο Μακαριότατος είναι απόψε εδώ και με τόση γλυκύτητα όπως πάντα μου δίνει το χέρι του για να μ’ ευχαριστήσει που όλα αυτά τα χρόνια, αυτά τα 15 χρόνια προσπαθώ όπως μπορώ καλύτερα, υπάρχουν πολύ καλύτεροι από μένα που ασχολούνται με αυτό το είδος, όμως είναι πολύ σημαντικό να έχω τον αρχηγό της Εκκλησίας μας, που με τόση ευλογία πάντα με εμπνέει σε ό,τι κι αν λέει σε ό,τι κι αν κάνει.

Μακαριότατε, σας το έχω πει κι από κοντά πολλές φορές, μας είστε τόσο χρήσιμος και τόσο πολύτιμος. Μας παραδειγματίζετε τόσο πολύ όλους εμάς τους μεγαλύτερους αλλά κι εμάς τους νέους. Είναι σημαντικό σε τόσο περίεργους καιρούς όπου είναι τόσο αφηρημένος ο Τριαδικός Θεός κι ο τρόπος για να τον προσεγγίσουμε και να επικοινωνήσουμε μαζί του, να έχουμε τον αρχηγό της Εκκλησίας μας να μας εμπνέει με τέτοια ευθύτητα, καθαρότητα και εμπιστοσύνη το Δημιουργό μας που είναι ο ύψιστος και ο πιο σημαντικός στόχος και σκοπός της αιώνιας πορείας της ψυχής μας. Σας ευχαριστώ πολύ.

Και κλείνοντας να σας παρακαλέσω να εύχεστε, μια και η δική σας ευχή είναι τόσο ισχυρή προς το Θεό, να εύχεστε ισχυρά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε να μας φωτίζει ο Θεός να μπορούμε πιο ορθά πιο σωστά πιο άξια πιο ουσιαστικά να βαδίζουμε προς το στόχο μας που είναι ο Δημιουργός μας. Σας παρακαλούμε πολύ να εύχεστε. Ευχαριστώ. Και σε λίγο ξεκινάει η συναυλία μας….»

Στο τέλος του άρθρου αυτού παρατίθενται το βίντεο της απονομής των χρυσών δίσκων και το βίντεο με την ομιλία του Πέτρου Γαϊτάνου. Ζητώ συγνώμη για την κακή ποιότητα. Πάνω στην ομιλία του κ. Γαϊτάνου θέλω να κάνω μερικά σχόλια.

Κατ’ αρχήν θέλω να τον συγχαρώ κι εγώ για την όντως επιτυχημένη καριέρα του στο είδος της Βυζαντινής μουσικής, πράγμα που οπωσδήποτε προϋποθέτει μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους του. Μέχρι εκεί όμως. Δεν θα τον συγχαρώ για τα υπόλοιπα. Δεν φταίει πάντως καθ’ ολοκληρίαν το παιδί. Αυτά που τον δίδαξαν οι εκκλησιαστικοί ταγοί, αυτά κάνει και ο ίδιος, καθότι ο μαθητής δε μπορεί να είναι ανώτερος του διδασκάλου. Όταν οι πνευματικοί του ταγοί λατρεύουν τη δόξα, το ίδιο θα κάνει και ο ίδιος, κι αυτό φυσικά ταυτίζεται απόλυτα με το κοσμικό πνεύμα. Δεν ταυτίζεται όμως με το πνεύμα του Χριστού, τα Πάθη του οποίου απλώς ψέλνει ο κ. Γαϊτάνος. Και πώς να ταυτιστεί, άλλωστε, αφού το παιδί ομολογεί ότι ο Τριαδικός Θεός είναι αφηρημένος και δεν μπορεί να τον προσεγγίσει, αλλά αντ’ αυτού προσεγγίζει τον Αρχιεπίσκοπο για να εμπνευστεί απ’ αυτόν;

Εδώ ακριβώς συνίσταται το διαχρονικό έγκλημα της Ορθοδοξίας. Ότι με τα σχιζοφρενικά δόγματα που επινόησαν «Έφραξαν τη βασιλεία του Θεού ενώπιον των ανθρώπων. Εκείνοι δεν εισήλθαν και τους εισερχομένους εμπόδισαν.» (Κατά Ματθαίον 23:13) Έτσι, αφού ο Πέτρος Γαϊτάνος πιστεύει σε έναν τόσο αφηρημένο Τριαδικό Θεό, που ο τρόπος για να τον προσεγγίσει κανείς και να επικοινωνήσει μαζί του είναι επίσης αφηρημένος, επόμενο ήταν να είναι κι ίδιος αφηρημένος και να μιλάει με αοριστολογίες χωρίς να λέει στην ουσία τίποτα. Διότι ουκ αν λάβοις πνευματική τροφή παρά του μη έχοντος πνευματικότητα. Ας ξαναδιαβάσουμε τι μας είπε ο Πέτρος (κρίμα στο αποστολικό όνομα) για τη σημερινή τραγική πραγματικότητα: «Σε καιρούς που υπάρχει πολλή φασαρία και πολλά πράγματα τα ζούμε και συμβαίνουν με μία ευκολία, με μία προχειρότητα δυστυχώς μερικές φορές, όμως θα πρέπει να κρατάμε την Αλήθεια και να μην επηρεαζόμαστε από λόγια κι από καταστάσεις.»

Τάδε έφη Γαϊτάνος. Μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε… Καταλάβατε τίποτα εσείς οι νέοι; Εγώ δε κατάλαβα! Κάτι περί διαγραμμάτων πήγε να πει… Σκέτος βερμπαλισμός! Τι κρίμα! Και να σκεφτείτε ότι αυτό το παιδί βλέπει συχνά τον Αρχιεπίσκοπο κατ’ ιδίαν... Δηλαδή ο υπόλοιπος κοσμάκης που δεν έχει δει ποτέ το Μακαριότατο (στην άγνοιά του) Αρχιεπίσκοπο, από ποιον θα εμπνευστεί; Από τον παπά της ενορίας που το μόνο που γνωρίζει είναι να λιβανίζει;

Επιτρέψτε μου παρακαλώ να τελειώσω εδώ διότι, μέρες που είναι, δε θέλω να σκανδαλίσω κάποιους περισσότερο. Και επειδή ο κ. Γαϊτάνος μας ζήτησε να ευχόμαστε, του εύχομαι κι εγώ καλή αφύπνιση. Αν όντως διψάει η ψυχή του για το Θεό, δεν θα τον βρει ούτε στην Ορθοδοξία ούτε σε καμία άλλη θρησκεία. Θα τον βρει όμως μέσα του και γύρω του. Θα τον πει στη λεπτεπίλεπτη φωνή της συνείδησής του. Θα τον βρει στα αθώα μάτια του βρέφους, στις ρυτίδες μιας ηλικιωμένης αγρότισσας, στα πονεμένα μάτια ενός ζητιάνου, στην ανθισμένη πασχαλιά, στ’ αγριολούλουδα, στο κελάηδισμα ενός χελιδονιού, στις νιφάδες του χιονιού, στον ήχο ενός ρυακιού, στον έναστρο ουρανό, παντού, μα παντού! Δε χρειάζεται να ψάξει μακριά!

Πέτρο Γαϊτάνε, με τη φωνή που σου χάρισε η Φύση, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε θα μπορούσες να γίνεις εμπνευστής της νεολαίας, αν δεν έτρεχες πίσω από τα ράσα! Τι κρίμα! Ποτέ όμως δεν είναι αργά.
από Μαρία Σεφέρου