Αδερφέ, αυτό κάνω;

Καλοκαιριάζει και ο θείος απ' το ονειρικό νησάκι του Αιγαίου πελάγους πηγαίνει αργά και νωχελικά για ψάρεμα στην αμμουδιά.

Ρίχνει την πετονιά, ξαπλάρει προς τα πίσω στηριζόμενος στους αγκώνες του και αρχίζει να αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο, ελπίζοντας μάλλον πως θα 'ρθει μόνο του κάνα ψαράκι να τσιμπήσει το δόλωμα. Όλα είναι χαλαρά. Σιγοσφυρίζει ένα παλιό αγαπημένο του τραγούδι κι αγναντεύει. Ο χρόνος του φαίνεται να κυλά δίχως έγνοιες και άγχη.

Μέχρι που εμφανίζεται στην αμμουδιά τύπος ντυμένος στην τρίχα. Φαίνεται από χιλιόμετρα ότι το φυσάει το χρήμα. Μόλις έριξε άγκυρα το κότερο και τον έβγαλε στη στεριά ο Πακιστανός μ' ένα μικρό φουσκωτό. Κόβει βόλτες πάνω-κάτω στην παραλία. Ισως για να αποβάλει λίγο απ' το στρες που του δημιουργούν οι μπίζνες του. Ποιος ξέρει;

Κιαλάροντας τον θείο μας να... ψαρεύει νωχελικά, ο γιάπης μας αγχώνεται περισσότερο. Του ανάβουν τα λαμπάκια. Τρελαίνεται άμα βλέπει ανθρώπους σε κατάσταση νιρβάνας και ηρεμίας. Τους θεωρεί τεμπέληδες και χαραμοφάηδες. Η ζωή έχει φάση μόνον όταν είναι σπιντάτη και μυρίζει αδρεναλίνη. Σκέφτεται λιγάκι και πλησιάζει τον ψαρά: «Δεν πας καλά, θείε! Με αυτό τον τρόπο δεν θα πιάσεις ψάρια. Πρέπει να βρέξεις κώλο φιλαράκο»!

«Σώπα βρε αδελφέ! Για ποιο λόγο;», δεν μασάει ο ψαράς. «Θα τα πουλάς και θα βγάζεις κέρδος». «Α, ναι; Και τι νόημα έχει αυτό»; «Μετά από λίγο καιρό με τα κέρδη θα πάρεις δίχτυα ώστε να πιάνεις περισσότερα ψάρια». «Πάλι δεν σε πιάνω ρε μεγάλε... Δεν μου το κάνεις πιο λιανό;»

Ο τρελαμένος μας μπίζνεσμαν τα 'χει πάρει στο κρανίο κανονικά. Δεν μπορεί να βάλει με τίποτα μυαλό στον τυπάκο, τον αραχτό. «Πιάνοντας περισσότερα ψάρια θα μπορέσεις να πάρεις μία βάρκα και να βγάλεις ένα σωρό χρήματα. Θα 'χεις ότι θες: σαμπάνιες, αυτοκινητάρες, γκομενάρες, πουράκλες κι όλοι θα σε προσκυνούν. Όταν ρέει το χρήμα, όλοι σε σέβονται και σ' εκτιμούν». «Δεν βρίσκω κανένα νόημα σ' όλα αυτά που μ' αραδιάζεις», του απαντάει ο ψαράς μας.

Έχει αρχίσει να του τη δίνει η συνομιλία με τον μπάρμπα αλλά υπομονετικά του εξηγεί: «Με τα χρήματα θα αγοράσεις ένα μεγαλύτερο πλοίο και θα προσλάβεις ανθρώπους να σε βοηθούν! Αυτό δεν σου φαίνεται ενδιαφέρον»; «Όχι, φίλε μου, νομίζω ότι εσύ δεν μπορείς να πιάσεις το νόημα της όλης φάσης».

Ο στρεσαρισμένος μπίζνεσμαν είναι πλέον κατακόκκινος, του 'χει ανεβεί η πίεση και ξεχειλίζει από θυμό: «Μα δεν καταλαβαίνεις! Σε λίγα χρόνια θα έχεις έναν ολόκληρο στόλο από ψαράδικα, με πολλούς υπαλλήλους, που θα ψαρεύουν σε όλες τις θάλασσες του κόσμου. Για πάρτη σου. Εσύ θα 'σαι το αφεντικό»! «Ε, και;» «Έτσι, θα μπορέσεις να εισαγάγεις την εταιρεία σου στο χρηματιστήριο. Θα θησαυρίσεις και μετά, χωρίς να σκας, το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να κάθεσαι, αραχτός κι έτσι, στην αμμουδιά και να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα»!

«Αδερφέ, αυτό κάνω»!..
ΑΝΔΡΕΑΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ στην Ελευθεροτυπία