Tουρκισία…

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, ο Κοραής είχε πει: «Διώξαμε τους Τούρκους, αλλά μας έμεινε η τουρκισία». Η άδικη, δηλαδή και απάνθρωπη συμπεριφορά της κρατικής εξουσίας σε βάρος του λαού. Που κάποτε ήταν χειρότερη ακόμη κι απ’ τη συμπεριφορά των Τούρκων. Κατάσταση που συνεχίζεται, τηρουμένων των αναλογιών, μέχρι και σήμερα. Και που ασφαλώς δεν υπάρχει προοπτική βελτίωσής της, καθώς βουλιάζουμε ολοένα και περισσότερο στην τουρκισία του καπιταλιστικού μεσαίωνα.

Ωστόσο όμως η τουρκισία αναδυόταν περισσότερο ανάγλυφη στα πρώτα μετά την τουρκοκρατία χρόνια, οπότε η σύγκριση ανάμεσα στη συμπεριφορά των εκπροσώπων του νεοσύστατου κράτους και των Τούρκων ήταν εκ των πραγμάτων αναπόφευκτη. Συμπεριφορά η οποία δεν εκδηλωνόταν μόνο σε βάρος του ανώνυμου λαού, ούτε ακόμη σε βάρος πολλών αγωνιστών, οι οποίοι, αντί να ανταμειφθούν για τις θυσίες τους, κατάντησαν ζητιάνοι και αντιμετωπίστηκαν ως ληστές, για να σαπίσουν στις φυλακές ή να καρατομηθούν. Αλλά κυρίως και προπάντων αποκαλύφθηκε, σε όλη της την ειδεχθή μεγαλοπρέπεια, στην αχαριστία τους απέναντι στις ευγενέστερες μορφές της επανάστασης, όπως τον Κολοκοτρώνη ή τον Μακρυγιάννη.

Ο Μακρυγιάννης, όπως... μας πληροφορεί ο Γιάννης Βλαχογιάννης, ετέθη τον Αύγουστο ή Σεπτέμβριο του 1851 σε κατ’ οίκον περιορισμό, επειδή τάχα συνωμοτούσε κατά της ζωής του βασιλιά Όθωνα. Γεγονός που τον ανάγκασε να κάμει έγγραφη διαμαρτυρία, που έστειλε σε όλες τις εφημερίδες, απ’ τις οποίες όμως καμία δεν τη δημοσίευσε.

Για να μας θυμίζει το περιστατικό αυτό τη συμπεριφορά κάποιων σύγχρονων MME. Που στ’ όνομα του μαμωνά κουκουλώνουν την βοώσα και κράζουσα, σε βάρος του λαού, κακουργία της μαφίας του πολύμορφου και διαπλεκόμενου κατεστημένου. Οπότε, αντιλαμβανόμαστε, πως, αφού έναν ολόκληρο Μακρυγιάννη τον έπνιξαν με τη «συνωμοσία της σιωπής», πόσο ευκολότερο είναι έναν κοινό θνητό, να τον «φάει το σκοτάδι»!…

Ύστερα από ένα εξάμηνο ο μοίραρχος Πτολεμαίος πήγε στο Μακρυγιάννη και του είπε να ετοιμαστεί, για να οδηγηθεί στη φυλακή του στρατιωτικού νοσοκομείου. Αλλά, επειδή ο Μακρυγιάννης προσευχόταν, παρακάλεσε το μοίραρχο να του επιτρέψει να περατώσει την προσευχή του. Οπότε ο θρασύτατος και άνανδρος εκείνος αυλόδουλος αντί να ανταποκριθεί στην παράκληση του Μακρυγιάννη, χαστούκισε τον σακατεμένο ήρωα. (Και μαζί του όλη την Ελλάδα!). Κι έπειτα τον οδήγησαν πεζό, με χλευασμούς απ’ τους στρατιώτες και σπρωξιές με τους υποκόπανους και τον φυλάκισαν σ’ ένα άθλιο δωμάτιο…Απ’ όπου ο Μακρυγιάννης οδηγήθηκε, στο στρατοδικείο, που τον καταδίκασε-όπως, προφανώς, ήταν προαποφασισμένο- σε θάνατο…

Από το δικαστήριο ο Μακρυγιάννης οδηγήθηκε στη φυλακή του στρατιωτικού νοσοκομείου. Και, καθώς τον περνούσαν κάτω απ’ την Ακρόπολη άρχισε να τραγουδάει, με πεντακάθαρη και άτρομη φωνή, ένα κλέφτικο τραγούδι, που έκαμε, όσους τον άκουγαν, να αναλυθούν σε δάκρυα….

Πως ύστερα απ’ όλα’ αυτά και τόσα άλλα ο Μακρυγιάννης να μην πετάξει κατάμουτρα στην άρχουσα αναρχία την παρακάτω φοβερή, αλλά τόσο δίκαιη, για τότε και για σήμερα, ετυμηγορία του:

«Έγιναν θεριά και ανθρωποφάγοι εις εμάς και οι άρχοντές σου και οι αρχιγερείς σου και οι κριτές (=οι δικαστές) σου, Κύριε. Και όλοι αυτείνοι σήκωσαν την ευλογία από την παντοδυναμίαν σου και την έδωσαν του αφεντός τους του Διαβόλου»…

(αφιερώνεται στον απεργό πείνας Θεόδωρο Τενέζο)
Παπα-Ηλίας