Πες τα Μακρυγιάννη!

Τις παλιές κακές ημέρες που υπήρχαν μόνο δύο κανάλια στην τηλεόραση, η «αστική» ΕΡΤ και ο Σταθμός των Ενόπλων Δυνάμεων, στις εθνικές μας εορτές είχαμε στάνταρ πρόγραμμα: Παπαφλέσσα, υπολοχαγό Νατάσσα και παρελάσεις. Σήμερα, στις καλές ημέρες της πολυφωνίας, αυτά έχουν χαθεί...

«Η πατρίδα του κάθε ανθρώπου και η θρησκεία είναι το παν και πρέπει να θυσιάζη και πατριωτισμόν και να ζη αυτός και οι συγγενείς του ως τίμιοι άνθρωποι εις την κοινωνία. Και τότε λέγονται έθνη, όταν είναι στολισμένα με πατριωτικά αιστήματα• το-αναντίον λέγονται παλιόψαθες των εθνών και βάρος της γης. Και δια τούτο ως πατρίδα γενική του κάθε-ενού και έργο των αγώνων του μικρότερου και αδύνατου πολίτη, έχει κι΄ αυτός τα συμφέροντά του εις αυτείνη την πατρίδα, εις αυτείνη την θρησκεία. Δεν πρέπει ο άνθρωπος να βαρύνεται και να αμελή αυτά• και ο προκομμένος πρέπει να φωνάζη ως προκομμένος την αλήθεια, το-ίδιον και ο απλός. Ότι κρικέλλα δεν έχει η γης να την πάρη κανείς εις την πλάτη του, ούτε ο δυνατός, ούτε ο αδύνατος• και όταν είναι ο καθείς αδύνατος εις ένα πράμα και μόνος-του δεν μπορεί να πάρη το βάρος και παίρνει και τους άλλους και βοηθούν, τότε να μην φαντάζεται να λέγη ο αίτιος εγώ• να λέγη εμείς. Ότι βάναμε όλοι τις πλάτες, όχι ένας».
(από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη)

Χρειάζεται να... πούμε κάτι περισσότερο; Σήμερα, δεν υπάρχει το εθνικό αίσθημα που υπήρχε κάποτε, η αίσθηση ότι έχουμε όλοι μία κοινή καταγωγή και κοινό προορισμό. Στη σύγχρονη καταναλωτική μας κοινωνία ο καθένας μας είναι απόλυτα μόνος του στον καναπέ του σπιτιού του και αντιμέτωπος με τις σαχλαμάρες που μας σερβίρει καθημερινά η τηλεόραση.

Όχι, δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι τα ελληνόπουλα θα πρέπει να ξυπνούν και να κοιμούνται τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο. Αλλά από εκείνο το άκρο, της επταετίας, φτάσαμε στο ακριβώς αντίθετο. Στα σχολεία μας δεν σηκώνουμε την ελληνική σημαία, ίσως για να μην «θίξουμε» τα παιδιά των μεταναστών. Οι νέοι μαθαίνουν στρεβλά ότι η αναφορά σε εθνικά θέματα γίνεται μόνο από τους «φασίστες». Όσο για την θητεία στον στρατό; Να μην το συζητήσουμε καλύτερα.

Το πρόβλημα είναι ότι κάπου θα πρέπει να πιστεύουμε. Θα πρέπει να έχουμε κάποιες αρχές. Καλές, κακές, ανάποδες, πρέπει, πάντως, να υπάρχουν. Διότι το χειρότερο όλων είναι το απόλυτο Τίποτα που έχει κυριαρχήσει σταδιακά τα τελευταία χρόνια.

Το 2004 γνωρίσαμε μία άλλη Ελλάδα. Πολλά νέα παιδιά μας έδειξαν ότι υπάρχουν ακόμη υγιείς δυνάμεις που όταν αποφασίσουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους κάνουν το αδύνατο δυνατό. Εκείνες οι μέρες του 2004 με τους εθελοντές μας λείπουν. Μας λείπουν πολύ...
Θανάσης Μαυρίδης στο capital