Οι όμηροι του ΙΚΑ και της ΓΣΕΕ

Τις τελευταίες εβδομάδες που η κρίση στην οικονομία γίνεται πιο έντονη και οδηγεί εκατοντάδες εργαζομένους σε υποχρεωτική άδεια ή στο ταμείο ανεργίας, παρακολουθούμε εντυπωσιασμένοι την ευαισθησία που δείχνουν υπουργοί, βουλευτές και συνδικαλιστές για όσα συμβαίνουν στην αγορά εργασίας.

Πολλοί έσπευσαν να καταδικάσουν, σήμερα, τον πρόεδρο των βιομηχάνων Βορείου Ελλάδος κ. Γ.Μυλωνά για κοινωνική αναλγησία, καθώς μείωσε κατά 20% τις ώρες εργασίας και τις αποδοχές των υπαλλήλων του.

Πολλοί περίμεναν, τώρα, τον πρωθυπουργό κ. Κ.Καραμανλή να δηλώσει από τις Βρυξέλλες ότι είναι προτιμότεροαυτή την εποχή της κρίσης- οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι να συμφωνήσουν σε περισσότερο ευέλικτες σχέσεις εργασίας παρά να υπάρξουν απολύσεις.

Πράγματι, θα ήταν... αφέλεια να υποστηρίξει κανείς ότι είναι προτιμότερο επιχειρήσεις να οδηγηθούν στο κλείσιμο και οι εργαζόμενοι να χάσουν οριστικά τη δουλειά τους από το να προσαρμοστούν στο μειωμένο ωράριο που επιβάλλουν οι συνθήκες της μειωμένης παραγωγής.

Δεν πρέπει όμως να ξεχάσουμε ότι στην επιχειρηματική κουλτούρα του κ. Μυλωνά και στην ιδεολογική ατζέντα της κυβέρνησης η ευελιξία στην αγορά εργασίας αποτελούσε πολύ πριν από την κρίση κυρίαρχη αντίληψη.

Και για του λόγου το αληθές, ο κ. Μυλωνάς ήταν αυτός που πρότεινε προ διετίας να γίνουν «ζώνες ελεύθερης εργασίας» στη Βόρεια Ελλάδα όπου οι εργαζόμενοι θα αμείβονται με όρους των γειτονικών βαλκανικών χωρών, στις οποίες τελικά μετέφερε ένα μεγάλο μέρος των παραγωγικών δραστηριοτήτων του. Και είναι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας η οποία, ενώ ως αντιπολίτευση καταδίκαζε την «ομηρεία» των εργαζομένων με συμβάσεις έργου (με δελτίο παροχής υπηρεσιών) και την εκμετάλλευση των εργαζομένων μέσω των προγραμμάτων ανασφάλιστης εργασίας (Stage) σε όλο το Δημόσιο, ακόμη και στο ΙΚΑ, αναπαρήγαγε το μοντέλο, και μάλιστα χωρίς αιδώ. Εδώ και τεσσεράμισι χρόνια περισσότεροι από 1.000 νέοι και νέες εργάζονται χωρίς ασφάλιση στο Ιδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων περιμένοντας κάποτε να προσληφθούν ως μόνιμοι στην ίδια θέση όπου βρίσκονται σήμερα.

Για όλους αυτούς υπουργοί, βουλευτές και συνδικαλιστές θα έπρεπε να δείξουν από χρόνια την ευαισθησία τους και όχι σήμερα. Αλλά πώς να συμβεί κάτι τέτοιο, όταν ακόμη και στην κορυφαία συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων, τη ΓΣΕΕ, απασχολούνται περισσότεροι από 50 νέοι, και αυτοί ανασφάλιστοι με τα προγράμματα της ομηρείας και δεσμώτες τους ίδιους τους συνδικαλιστές που φιλοδοξούν να γίνουν βουλευτές;

Είναι προφανές ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας....
Ζώης Τσώλης στο Βήμα