Ο κουκουλοδιώχτης

Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: Την τραβάει ο οργανισμός τους την πλάκα! Δεν εξηγείται διαφορετικά η «ποινικοποίηση» της κουκούλας. Δηλαδή, τι περίμεναν; Οτι θα πάρει κανένας άνθρωπος σοβαρά αυτές τις σκέψεις-προτάσεις ανακοινώσεις, όταν ένα τέτοιο μέτρο περιλαμβάνεται ανάμεσά τους;

Μπαφιάσαμε στα «μέτρα». Εχουμε ήδη νόμους για όλα. Για τα σπασίματα και για τις φθορές, και για τις ένοπλες ληστείες, και για τα ανοιγμένα κεφάλια στα γήπεδα. Εχουμε νόμους για την οικογενειακή βία, τα διαζύγια, την προστασία του ιδιωτικού βίου. Εχουμε νομοθεσία για τη δόμηση, την προστασία του δάσους και της παραλιακής ζώνης, για το δημόσιο πτύειν. Εχουμε νομικό πλαίσιο απόλυτης ισότητας ανδρών και γυναικών, ξεκάθαρους νόμους εναντίον των θρησκευτικών και φυλετικών διακρίσεων, κι ένα σύγχρονο οικογενειακό δίκαιο.

Ακόμα κι ο πιο αγαθός Ελληνας ξέρει ότι το ζήτημα βρίσκεται στην εφαρμογή όλων αυτών των περίπλοκων και διαρκώς αναθεωρούμενων νόμων. Σέβεται τους νομοθέτες και τους αφήνει να κάνουν το έργο τους.

Μετά είναι που... του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Οταν σε τόσες περιπτώσεις οι νόμοι δεν εφαρμόζονται. Οταν του κάνουν το παιδί κιμά στο ξύλο επειδή το τσάκωσαν γύρω από μια διαδήλωση και δεν μπορεί να βρει το δίκιο του πουθενά.

Οταν του σπάνε το αμάξι, το μαγαζί, τα μούτρα, μπροστά στα μάτια δεκάδων πάνοπλων «οργάνων» και κανείς δεν πιάνει κανέναν, λες και αυτό που τους εμπόδιζε ήταν ακόμα ένας κουκουλοκτόνος νόμος. Οταν στη γωνιά του σπιτιού του ξεφυτρώνει ένα κτήνος τριών χιλιάδων τετραγωνικών σε οικόπεδο που δεν χτίζει πάνω από διακόσια μέτρα - και δεν επεμβαίνει κανείς.

Τότε είναι που η ανακοίνωση ακόμα μίας «δέσμης» νομικών μέτρων μάς τρελαίνει. Κι επειδή δεν μπορούμε να πάρουμε κουκούλες, κράνη και λοστούς (γιατί δεν το επιτρέπει η προσωπική και πολιτική ηθική μας), παίρνουμε τους αρμόδιους... στο ψιλό. Και τους κάνουμε πλάκα. Ανελέητη. Και ξεκουκούλωτη.
Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη στο ethnos