Για τον γάμο του Καραγκιόζη...

Ούτε η πιο οργανωμένη και αξιόπιστη αντιπολίτευση, ούτε το πιο μαχητικό κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας θα μπορούσε να είχε σχεδιάσει το σκηνικό εξευτελισμού μιας κυβέρνησης που παρακολουθήσαμε αυτές τις μέρες...

Να βγαίνει δηλαδή ο πρωθυπουργός να μιλήσει σε μια κομματική εκδήλωση, για να μας πείσει πόσο προσπαθεί αυτός και η κυβέρνησή του για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας και να δημιουργήσουν αξιόπιστες κρατικές υποδομές και να έρχεται ένας φυλακισμένος και να αποδεικνύει μέσα σε λίγα λεπτά ότι ζούμε σε μια χώρα κυριολεκτικά μπάχαλο... Οπου τίποτε δεν λειτουργεί, όπου εξαγγέλλονται μέτρα που ποτέ δεν εφαρμόζονται, ότι δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός ελέγχου και γενικώς ότι έχουμε μια κυβέρνηση που εφαρμόζει την πρακτική του αυτόματου... πιλότου.

Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ Παλαιοκώστα δεν είναι απλώς ένα ακραίο σύμπτωμα μιας χρόνιας κατάστασης. Είναι η πλήρης περιγραφή της λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Με μια κυβέρνηση που απλώς... προεδρεύει και διακηρύσσει κάθε φορά που σκάει ένα πρόβλημα μια σειρά μέτρων απλώς για να δείξει ότι κάνει κάτι. Χωρίς μελέτη, χωρίς υποδομές, χωρίς την απαραίτητη εκπαίδευση, χωρίς τους απαραίτητους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Με μια κρατική μηχανή που λειτουργεί στον ρυθμό του... ωχ αδερφέ, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα, ακριβώς επειδή κανείς δεν αισθάνεται υπεύθυνος και κανείς εντέλει από τους πραγματικά υπεύθυνους δεν έχει ουσιαστικό κόστος. Και με υπαλλήλους από την άλλη μεριά διαβρωμένους από ένα σύστημα διαφθοράς, που όλοι καταγγέλλουν στα λόγια και όλοι το ανέχονται και το συντηρούν στην πράξη... Το ότι υπάρχουν κάποιες νησίδες ευαισθησίας και αυτοθυσίας στο Δημόσιο δεν αλλάζει δυστυχώς την εικόνα, αλλά ίσα ίσα δείχνει και το μέγεθος της αδιαφορίας και της ευθύνης της πολιτικής εξουσίας.

ΓΙΑΤΙ, ας μη γελιόμαστε, εδώ είναι πραγματικό πρόβλημα. Ακούμε συνέχεια για μεταρρυθμίσεις, για αλλαγή νοοτροπίας, για αξιοκρατία και άλλα γαλάζια και πράσινα άλογα. Μόνο που κατά κανόνα μένουν στα λόγια, γιατί καμία εξουσία δεν τολμά, δεν έχει τη βούληση να επιβάλει ένα σύστημα αξιοκρατίας και ορθολογισμού στο Δημόσιο. Στην καλύτερη περίπτωση προσπαθούν με μπαλώματα -βλέπε ΚΕΠ- να παρακάμψουν το πρόβλημα για να συνεχίσει να λειτουργεί στοιχειωδώς το σύστημα και να μην ξεσηκωθούν οι ιθαγενείς...

ΚΑΤΑ τ' άλλα, πορευόμαστε στον 21ο αιώνα με συνθήκες που παραπέμπουν στον 19ο... Με τους πολιτικούς δέσμιους της κομματικής πελατείας, αλλά κυρίως ανίκανους να σχεδιάσουν, να οργανώσουν και κυρίως να υλοποιήσουν μια πραγματική μεταρρύθμιση. Αλλά και τους πολίτες, για να μην ξεχνάμε και τις δικές μας ευθύνες, στο μέτρο που μας αναλογούν, ανήμπορους να αντισταθούν σ' αυτό το σύστημα ταλαιπωρίας, υποτέλειας και διαφθοράς... Και βέβαια, με συνδικαλιστικές ηγεσίες να νοιάζονται μόνο για τις όποιες αυξήσεις τους και να ξεχνούν όλα τα υπόλοιπα... Και μετά αναρωτιόμαστε όλοι μαζί ώς πού θα φτάσει η κρίση και πώς θα μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε...
Από τον ΣΗΦΗ ΠΟΛΥΜΙΛΗ στην Ελευθεροτυπία