Το κλουβί με τους ακτιβιστές

Δεν μας ενδιαφέρει η ερωτική ζωή του κ. Γρηγόρη Βαλλιανάτου και το πιθανότερο είναι να μην ενδιαφέρεται κι εκείνος για τη δική μας. Εν τούτοις τον βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας, να μιλάει για την προτίμησή του σε άνδρες, για το «διαφορετικό» (που αποτελεί το 10% του πληθυσμού), για τον ρατσισμό εναντίον του. Θα λέγαμε ότι το κάνει με αυταρέσκεια, αν η επικαιρότητα δεν τον δικαιολογούσε. Το Σάββατο ο γκέι ακτιβιστής βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο, όταν, με πενήντα ακόμη γκέι, μπήκαν στη Λυρική Σκηνή και ζήτησαν να διαβάσουν ένα κείμενο-απάντηση στα ομοφοβικά γιουχαΐσματα που ακούστηκαν στην πρεμιέρα της όπερας «Ρούσαλκα». Ας μείνουμε σε αυτό: δεν μπήκαν στα καλά καθούμενα να βγάλουν λόγο, κάποιοι τούς είχαν προσβάλει. Το φαινόμενο «Βαλλιανάτος» το εκτρέφουν εκείνοι που θέλουν να επιβάλουν τις αποδεκτές προτιμήσεις τους στη ζωή και στην τέχνη.

Δεν μπορούμε να μη... συσχετίσουμε τη «Ρούσαλκα» με ένα άλλο θέαμα, «Το κλουβί με τις τρελές», που κέρδισε τις εντυπώσεις λίγα τετράγωνα πιο κάτω. Από τη μία έχουμε τη Λυρική Σκηνή, όπου η σκηνοθέτις Μαριόν Βάσερμαν διαβάζει το λιμπρέτο με μια ομοφυλοφιλική προσέγγιση. Αυτό εξοργίζει την ορχήστρα, που θεωρεί πρέπον να τυπώσει φυλλάδιο και να το διανείμει στους θεατές προτού μπουν στην αίθουσα. Οι μουσικοί ειδοποιούν γραπτώς ότι ο ήρωας δεν είναι άντρακλας πια. Στο τέλος της παράστασης πέφτει υποβολιμαίο κράξιμο. Την ίδια μέρα στο αστραφτερό Παλλάς παίζεται η κωμωδία του Ζαν Πουαρέ, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Η ιστορία της τραβεστί που μεγαλώνει το παιδί του συντρόφου της καταχειροκροτείται. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στα δύο θεάματα: στο δεύτερο πάμε να δούμε φτερά και πούπουλα. Για να γελάσουμε. Ο γκέι γίνεται αποδεκτός στην Ελλάδα όταν παρουσιάζεται ως καρικατούρα. Η τηλεόραση ενισχύει κατά πολύ αυτή την άποψη. Στην πλειονότητα των σίριαλ υπάρχει ένας «κουνιστός», με τον οποίο όλοι σπάνε πλάκα. Τη μία και μοναδική φορά που παρουσιάστηκε στα σοβαρά η σχέση ατόμων του ιδίου φύλου έπεσε πρόστιμο 100.000 ευρώ από το Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Μιλάμε για το ιστορικό φιλί Παπακαλιάτη, το οποίο αθόρυβα δικαιώθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας (απόφαση αρ. 3490/2006) με το σκεπτικό ότι παρουσιάζει μια πραγματικότητα που όχι μόνο δεν αποδοκιμάζεται από το Σύνταγμα αλλά επιβάλλεται από τα άρθρα για τον σεβασμό και προστασία της αξίας του ανθρώπου και τη διασφάλιση της προσωπικής ελευθερίας, οπότε τέτοιες σκηνές «γίνονται απολύτως σεβαστές και μπορούν να εκφράζονται στα έργα τέχνης, όπως εξάλλου οι ερωτικές επιλογές και ευαισθησίες και των υπολοίπων ομάδων του πληθυσμού της χώρας».

Αν ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος έβγαινε με ροζ μποά στα δελτία ειδήσεων, θα άρεσε σε όλους. Τα σούργελα έχουν πέραση. Η σοβαρότητα και τα επιχειρήματα είναι που ενοχλούν. Επιπλέον ο Βαλλιανάτος μετατοπίζει το βάρος της συζήτησης. Δεν κάνει κουτσομπολιό (αν και ξέρει πολλά για πολλούς), αλλά μιλάει για την ελευθερία. Δίπλα στην καταπιεσμένη «αδελφή» βάζει τον μετανάστη, το πρεζάκι, κάθε περιθωριακό. Δεν μιλάει για την ανδρική κυριαρχία, ούτε για σεξ, αλλά για το δικαίωμα στην επιλογή. Για να το κάνει αυτό θυσιάζει ένα κομμάτι του εαυτού του, της προσωπικής του ζωής. Το έχουν κάνει κι άλλοι, συχνά με πιο εντυπωσιακό τρόπο. Όπως ο πρώτος υπουργός Πολιτισμού του Τόνι Μπλερ, ο οποίος ξεκίνησε προεκλογική ομιλία ως εξής: «Γεια σας, ονομάζομαι Κρις Σμιθ,είμαι υποψήφιος του Εργατικού Κόμματος για την περιοχή του Ισλινγκτον και είμαι γκέι».

Υπάρχει λόγος που ο κ. Σμιθ και ο κ. Βαλλιανάτος βγαίνουν και διατυμπανίζουν τα του κρεβατιού τους. Για τον γκέι η παρουσίαση του συντρόφου έχει συνδηλώσεις της σεξουαλικής πράξης. Κάτι που δεν συμβαίνει σε έναν, ας πούμε, ουρολάγνο, που παίρνει την αρραβωνιάρα του αγκαζέ και την πάει σε δεξιώσεις. Άπαξ και είσαι ζεύγος ετεροφυλόφιλων, κάνεις ό,τι θέλεις. Αν είσαι γκέι, αρχίζουν οι λεπτομέρειες. Το ερώτημα είναι αν όλα αυτά δικαιολογούν πράξεις όπως το μπουκάρισμα στη Λυρική. Έτσι οπισθοδρομική όπως είναι η κοινωνία μας, χρειάζεται μια ώθηση προς τα εμπρός, οπότε μάλλον καλό μας κάνουν οι ακτιβιστές. Και ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος, που τον έχει βαρεθεί η ψυχή μας, είναι απολύτως απαραίτητος: βγάζει το φίδι από την τρύπα.
Λώρη Κέζα στο ΒΗΜΑ